Αυτή η έκθεση σηματοδοτεί την αρχή μίας νέας κατεύθυνσης για τη Rodeo, που θα προσφέρει στον καλλιτέχνη και τους δύο χώρους για να πραγματοποιήσει μία έκθεση, στο Λονδίνο και στον Πειραιά, και η οποία συμπίπτει με τα εγκαίνια του νέου χώρου της γκαλερί στο Λονδίνο, στην Bourdon Street 12.
Η οπτική του καλλιτέχνη
Κατά κάποιον τρόπο, ο πόλεμος είναι πάθος. Ένας φίλος με ρώτησε πρόσφατα αν ένα μωρό δεν έχει βιώσει ποτέ τη βία, μπορεί η βία να εκδηλωθεί από μόνη της σε αυτόν τον άνθρωπο; Και συνέχισε: κι αν μια κοινωνία δεν είχε καθόλου βία, θα έπρεπε εμείς να εφεύρουμε τους πολέμους, τους σκοτωμούς, τις φρικαλεότητες, την οργή; Αυτό το ερώτημα με απασχολεί έκτοτε. Και το θέτω και σε άλλους.
Ενώ απολαμβάναμε το βιενέζικο σνίτσελ μας στο Einstein Café στο Βερολίνο, πριν από μία εβδομάδα, αρχίσαμε να αναλύουμε ξανά αυτό το ερώτημα. Η Χ. είπε ότι η βία είναι μέσα μας και ναι, ανεξάρτητα από το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουμε, εμφανίζεται πάντα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Σκέφτηκα τον Γεώργιο Γκουρτζίεφ, που, δόξαζε και την έκφραση της οργής, μεταξύ άλλων εκφράσεων. Μιλήσαμε για τη βία στη φύση, τον πατέρα άλμπατρος που δεν βοηθάει το νεοσσό του να επιστρέψει στη φωλιά μετά την καταιγίδα, παρά μόνον αν τα καταφέρει μόνος του. Ένα τεράστιο ρίσκο αποτυχίας.
Η επιβίωση του πιο εύρωστου είναι ο λόγος που μας ελκύει τόσο πολύ ο καπιταλισμός. Υποστήριξα πως αφού το γεύμα μας (το μοσχαράκι, στη συγκεκριμένη περίπτωση) σερβίρεται ζεστό σε εκλεπτυσμένο περιβάλλον, η ορμή του να σκοτώνεις για να επιβιώσεις αντικαθίσταται απλώς από την ορμή να σκοτώσεις. Η Χ. συμφώνησε. Όμως, φυσικά, δεν είμαστε ζώα, έτσι; Γιατί λοιπόν δεν μπορούμε να βρούμε δυνάμεις να εξολοθρεύσουμε και να σκοτώσουμε την ορμή που μας οδηγεί να σκοτώνουμε; Πώς μετράται το πάθος με αλγορίθμους;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Τι συμβαίνει στο σώμα μας, σε μία κοινωνία που τα σερβίρει όλα στο πιάτο; Φαγητό, πάθος, και την πραγμάτωσή του μέσα από την ύλη, τον ελεύθερο χρόνο, την εργασία, τον πολιτισμό. Εικόνες σωμάτων, σε παράθεση με κείμενο.
Τα έργα
Το κεντρικό έργο στον Πειραιά είναι η μεγάλη αυτόνομη οθόνη. Είναι μάλλον προφανές να μιλάμε για τηλεοπτικοποιημένους πολέμους και διαμελισμένα σώματα σε σχέση με το έργο του Shahryar Nashat Keep Begging. Επίσης, είναι σαφές να μιλάμε και για το ζουμ σε ανθρώπινη σάρκα που έχει ξεβραστεί στη στεριά (πολεμική πορνογραφία, κοινώς), σε παράθεση με πόζες αντρών σε apps γνωριμιών, ή αυτές τις σέξι αναρτήσεις φαγητών στο Instagram και αλλού, όπου όλα τα βιώνουμε μέσα από τις οθόνες. Ωστόσο, είναι απαραίτητο να το κάνουμε αυτό. Εξίσου σημαντικό και ακριβές είναι να μιλάμε για την ύλη και το πώς ο καλλιτέχνης “αγκαλιάζει” τη δική του ιστορία τέχνης, την εκπαίδευση και το πάθος. Η λέξη shooting ταξιδεύει από τον πόλεμο έως την παραλία, κινείται από τον θάνατο έως την αναψυχή και αντίστροφα. Χτυπημένα σώματα, “χτυπημένες” εικόνες. Ο συνεχής αγώνας μας σήμερα, που απασχολεί τον καλλιτέχνη εδώ και μία δεκαετία.
Η κλασική κατασκευή του μαρμάρινου βάθρου ανυψώνεται στο ίδιο το σώμα/έργο τέχνης. Οι κληρονομικοί και οικογενειακοί δεσμοί κινδυνεύουν. Η μητρότητα και οι ρίζες του καλλιτέχνη (γεννήθηκε στη Γενεύη με ιρανικές ρίζες) είναι κεντρικές σε αυτή την έκθεση. Της μητέρας, της Γενεύης και ένα βίντεο με τη δική του προσωπική Origine du Monde: μία ανδρική μασχάλη. Το ανθρώπινο δέρμα και η επιφάνεια της οθόνης συγχωνεύονται σε μία επιφάνεια, ένα νέο όργανο: το skrin;
Το σώμα, ένα σώμα, του καλλιτέχνη ή της οικογένειάς του, παρουσιάζεται μέσα από μία συνεχή σειρά (Άτιτλο) τμημάτων τοίχου όπου η επιφάνεια χρησιμοποιείται όχι για ζωγραφική ή γλυπτική, αλλά για την εκτύπωση των τομογραφιών σπασμένων οστών, ενώ τα ξακρίσματα του εκτυπωτή εκτίθεται διαμορφώνοντας ψηφιακά ποτάμια, διακεκομμένα σχήματα, και κύματα στον χρόνο και την επιφάνεια. Η διαφάνεια της ακτινογραφίας χαράσσεται απόκοσμα μέσα από τον εκτυπωτή στο απαλό υλικό, μέχρι να στεγνώσει και να μετατραπεί σε ένα είδος φωτογραφίας.
Στο παλιό συνεργείο στην Bourdon Street στο Λονδίνο, κυριαρχεί μία μπάρα, πάνω και γύρω στην οποία, έργα με τυλιγμένο κρέας, με τον τίτλο Bone-In εκτίθενται με γραπτά μηνύματα για ό,τι μοιάζει απελπιστικό, αλλά αληθινά υπαρξιακό και πραγματικό. Υπάρχουν περισσότερες ακτινογραφίες στους τοίχους. Από τη συνεχή ενασχόληση του καλλιτέχνη με υλικά που στηρίζουν το σώμα, προέκυψε το έργο Sex Positions with Broken Ribs, το σώμα που πονάει και προσθετικές λύσεις προς ένα εγγυημένο πάθος.
Το Bad House είναι μία μακέτα του νου του καλλιτέχνη, και συνεπώς του ατελιέ του, με τις διαδικασίες του να μεταβαίνουν από το νέφτι (ο ρόλος του ζωγράφου) στο απόν σώμα μέσω βίντεο, στο κατασκευασμένο κομμάτι στον πάνω όροφο ενός κουκλόσπιτου που γίνεται η γέφυρα ανάμεσα σε δύο εκθέσεις.