Η μνήμη είναι άτιμο πράγμα. Ο έρωτας επίσης, όπως φυσικά και η απώλεια. Αυτά τα “άτιμα” πράγματα λοιπόν, ενέπνευσαν την δημιουργία αυτής της παράστασης.
Δεν είναι εύκολα θέματα αυτά. Αλλά είναι θέματα που για να τα προσεγγίσεις πρέπει να μιλήσεις για πράγματα προσωπικά. Και χαίρομαι πολύ που σε αυτή τη δουλειά μου δόθηκε η δυνατότητα να γράψω ένα κείμενο που αντλεί από τις δικές μου μνήμες και απώλειες.
Η απώλεια είναι έννοια που με απασχολεί πολύ, είτε σαν απομάκρυνση από ένα αγαπημένο πρόσωπο είτε σαν το αμετάκλητο του θανάτου.
Η “τελευταία επιθυμία” μιλάει για τη μνήμη του έρωτα και της απώλειας, είναι μια στιγμή που αιωρείται ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο. Σαν μια διαρκής επιθυμία για σύνδεση, μια ικεσία για επιστροφή στο παρελθόν, μια ανάγκη να ζήσουμε εκ νέου το παρελθόν, να το “αναστήσουμε” μέσα από μια αναδρομή, αν και είναι αδύνατον, και το ξέρουμε, να επιστρέψει στην αρχική του κατάσταση.
Σκηνικά υπάρχει έντονα η έννοια της επανάληψης, της επαναλαμβανόμενης στιγμής, που επανέρχεται ξανά και ξανά, ο χρόνος γίνεται μια αλληλουχία αποσπασμένων στιγμών, μια προσπάθεια να επαναληφθεί η στιγμή της αγάπης.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Τα επί σκηνής πρόσωπα βρίσκονται σε μια αναμονή, σε μια εκκρεμότητα, ο άντρας που σκάβει, ο άντρας που σηκώνει ένα τηλέφωνο που χτυπάει, το ζευγάρι που χορεύει και δίνει ένα παρατεταμένο φιλί, η γυναίκα που τους παρατηρεί.
Το κείμενο που γράψαμε με τον Αντώνη είναι μία απόπειρα να συνομιλήσουμε με τον άλλο κόσμο, λέμε ότι ο έρωτας έχει για μας μια σχεδόν υπερβατική διάσταση, που ξεπερνά τη φυσική παρουσία και συνεχίζει να υπάρχει στη μνήμη, ίσως ως εσωτερικός διάλογος, ως μια διαρκής επιθυμία για επανασύνδεση.
Πώς γεφυρώνεται το χάσμα ανάμεσα στους ζωντανούς και τους νεκρούς; Μπορούμε να αποδεχτούμε την οριστικότητα της απώλειας; Πόσο αντέχουμε τη νοσταλγία; Θυμάμαι άραγε καλύτερα το πρώτο μας φιλί, το τελευταίο μας φιλί ή απλώς ανακαλώ τον τρόπο που φιλιόμασταν; Τι θα μου έλεγε στο τηλέφωνο ένα αγαπημένο μου πρόσωπο που δεν υπάρχει πια; Πού βρίσκεται και πώς περνάει; Αν βουλιάξω στις αναμνήσεις και στο παρελθόν, υπάρχει τρόπος να βγω ξανά στην επιφάνεια;
Στις πρόβες, που κύλησαν αβίαστα και αγαπησιάρικα, βρεθήκαμε και παλιοί συνεργάτες και καινούριοι και δουλέψαμε πάνω στη σύνθεση των παραπάνω ερωτημάτων. Με την φοβερή δουλειά του Γιώργου Ραμαντάνη στη μουσική σύνθεση και του Κώστα Τσιούκα στην κινησιολογία, ο Τάσος, ο Βασίλης, ο Γρηγόρης, η Βασιλική και ο Αντώνης, που έχει αναλάβει και την σκηνοθεσία, αφηγούνται πάνω στη σκηνή μια “τελευταία επιθυμία”, αναστέλλουν τον χρόνο και δημιουργούν έναν χώρο, όπου ο θάνατος και η ζωή συναντιούνται για μία τελευταία φορά.
Μπορεί να ακούγονται βαρύγδουπα όλα αυτά, για μένα όμως είναι μια ευκαιρία να κλείσω το μάτι στον έναν μεγάλο μου έρωτα που μου λείπει πολύ, και στον μπαμπά μου που θα μου λείπει για πάντα. Και αυτό για τώρα μου αρκεί.
***
Πληροφορίες:
Από 25/04/2025 στα TZAMIA KRYSTALLA
Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21:00
Photo Credit Κεντρικής Εικόνας Θέματος: Βασίλης Βηλαράς
Διαβάστε επίσης:
Τελευταία επιθυμία, των Αντώνη Αντωνόπουλο & Κέλλυ Παπαδοπούλου στα TZAMIA KRYSTALLA
