Η αίθουσα τέχνης Ρεβέκκα Καμχή με πολλή χαρά σας προσκαλεί στην ομαδική έκθεση ”Κήποι σε εξέλιξη”.
Η έκθεση αναπτύσσεται οργανικά και αποσκοπεί στη δημιουργία ενός βιολογικού περιβάλλοντος όπου τα έργα παίρνουν το ρόλο των στοιχείων που συγκροτούν έναν κήπο που εξελίσσεται. H εξέλιξη αναφέρεται σε μία θετική αλλαγή στο μέγεθος επί ένα χρονικό διάστημα και μπορεί να συμβεί ως ένα στάδιο ωρίμανσης ή μία διαδικασία προς την πληρότητα ή την εκπλήρωση.
Πώς μεγαλώνει ένας κήπος; Με το πότισμα, τη φροντίδα και τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνουν οι εποχές. Μέσα στη διάρκεια του χρόνου ο κήπος εμπλουτίζεται, απογυμνώνεται, ανθοφορεί, αλλάζει χρώματα. Ο κήπος – στους δύο μήνες – θα αλλάζει και η έκθεση θα παίρνει άλλη μορφή, έργα τέχνης θα προστίθενται, θα αφαιρούνται αλλά και θα εξελίσσονται-ολοκληρώνονται κατά τη διάρκεια της έκθεσης. ‘Αλλωστε ένας κήπος μπορεί να έχει πολλές εποχές και πολλές εκδοχές.
Για δύο μήνες ο Αντωνάκης μεταφέρει το στούντιο του στη γκαλερί για να στήσει ένα κολάζ στους τοίχους της εισόδου της. Το έργο με τίτλο ”The Big Allotment Challenge” (από την ομώνυμη εκπομπή διαγωνισμού κηπουρικής του BBC) είναι ένας χάρτινος κήπος από λαδοπαστέλ εν εξελίξει που θα ξεκινήσει να “φυτρώνει” στα εγκαίνια της έκθεσης και θα ολοκληρωθεί με τη λήξη της τον Ιανουάριο. Ο καλλιτέχνης θα επισκέπτεται το χώρο κάθε εβδομάδα για να “χτίσει” τον κήπο του με την ίδια λογική που δουλεύει τα κολάζ και τα σχεδιά του στο εργαστήριο του, αντιμετωπίζοντας τα ως μια σύνθεση ένος σκηνικού – μακέτα για κήπο.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο Nobuyoshi Araki εκτός από την ομορφιά και την αισθησιακή εικόνα που διαλέγει για τα λουλούδια του τα αφήνει και να πεθάνουν. Εκτός από τη ζωή και το θάνατο τα λουλούδια του αφήνουν μία αίσθηση μυστηρίου και αποτυπώνουν μία απαγορευμένη σεξουαλικότητα που χαρακτηρίζει την Ιαπωνική κοινωνία.
‘Ενα από τα συνήθη θέματα που επιλέγει ο Ross Bleckner στη ζωγραφική του είναι τα λουλούδια μέσω των οποίων θίγει θέματα όπως η παροδικότητα της ομορφιάς, η ευθραστότητα της ζωής και η απώλεια της αγάπης.
Ο Paul Desborough δημιουργεί ένα λιβάδι με χρώματα, φόρμες που εκτείνονται στο χώρο και μπερδεύουν τα όρια μεταξύ ζωγραφικής, γλυπτικής και εγκατάστασης, ακολουθώντας και δυναμιτίζοντας το χώρο τον οποίο καταλαμβάνουν ακριβώς όπως και η φύση που αναπτύσσεται άνευ ορίων.
Η φωτογραφία της Nan Goldin απεικονίζει τη μοναχική περιήγηση του Γκουίντο στο δάσος και συνδέει τη μοναξιά με την ανάγκη του ανθρώπου να έρθει σε επαφή με τον εσωτερικό του κόσμο μέσα από τη φύση.
Τα δύο σχέδια του Κωνσταντίνου Κακανιά παραπέμπουν σε έμβρυα – σηματοδοτώντας την αρχή της ζωής όπως ακριβώς και οι σπόροι που φυτρώνουν και σηματοδοτούν την αρχή της ζωής ενός φυσικού περιβάλλοντος.
Η Αλεξάνδρα Κεχαγιόγλου δημιουργεί γλυπτά μεγάλης κλίμακας χρησιμοποιώντας ως μέσο την ύφανση. Ενδιαφέρεται για τις διαδικασίες παραγωγής που συνδυάζουν την τέχνη με την τεχνοτροπία, δημιουργώντας λειτουργικά έργα τέχνης όπου η γνώση των υλικών, της τεχνικής αλλά και η ιδέα του έργου συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους. Η δουλειά της ενσωματώνει έναν κατάλογο αναμνήσεων από διαφορετκά γηγενή περιβάλλοντα, τις οποίες επιχειρεί να διασώσει με αυτό τον τρόπο από το πέρασμα του χρόνου.
Στο έργο της Χρυσάνθης Κουμιανάκη υπονοείται η ανθρώπινη παρουσία και δραστηριότητα σε ένα πάρκο. Η μπάλα που αλλάζει μορφή καθώς κινείται έχει αναφορά σε μία σειρά έργων της εικαστικού που ερευνά χώρους συνάθροισης δημόσιους και ιδιωτικούς στα μητροπολιτικά κέντρα που ανά περιόδους ζει και εργάζεται. Στη συγκεκριμένη σειρά τα έργα της μεταφράζουν την εμπειρία του πάρκου σε εικόνα, που προκύπτει από την απεικόνιση στοιχείων όπως το τοπίο, τα μνημεία, τα κίοσκια και οι δραστηριότητες των επισκεπτών.
Το βίντεο της Ντιάννας Μαγκανιά παρουσιάστηκε στην 8η Μπιενάλε της Κωνσταντινούπολης ως τμήμα μίας εγκατάστασης. Το βίντεο επιδιώκει να απομονώσει λεπτομέρειες ενός φυσικού φαινομένου αποκαλύπτοντας μία κρυμένη, τέλεια και παράξενη ομορφιά του κόσμου. Το δέντρο κινείται ανάλογα με τον άνεμο και ανάλογα με το φως εναλλάσσεται και η σκιά του.
Στο έργο του Μίλτου Μανέτα ”Demenza” ένας άντρας εμφανίζεται να σηκώνει ένα δέντρο. Το έργο ανήκει στη σειρά φωτογραφιών Demenza (1990 – 1994), μία σειρά εικόνων που έχουν κάτι το εξωφρενικό. Η λέξη Demenza στην πραγματικότητα προέρχεται από το λατινικό dēmentia, dēmēns, dēment-,senseless και με αυτήν την έννοια αναφέρεται στη λέξη “ειρωνεία”, όχι όμως την ειρωνεία όπως την εννοούμε σήμερα αλλά τη σωκρατική ειρωνεία.
Τo αυστηρό στη φόρμα τοπίο του Julian Opie θυμίζει την ανάγκη μας να τακτοποιήσουμε και να οριοθετήσουμε κάτι ώστε να γίνει πιο προσιτό και σχεδόν παιδικό.
Η καρέκλα και η έννοια του καθίσματος-του να κάθεσαι είναι κεντρικά στη δουλειά του Κώστα Ρουσσάκη. Σύμφωνα με τον καλλιτέχνη: ¨Ο τρόπος που καθόμαστε είναι το ίδιο σημαντικός και σχεδόν προκύπτει από την απόφαση του είδους να σταθεί όρθιο”.
Το έργο του ΧΟΥΣ/ Εμμανουήλ Χουσάκου θα αναπτύσσεται σπονδυλωτά και σταδιακά στο χώρο της γκαλερί καθόλη τη διάρκεια της έκθεσης, όπως άλλωστε κι ένας ζωντανός οργανισμός. Το έργο αναφέρεται σε ένα μνημείο για κάθε κήπο που αφέθηκε, είτε για τον συλλογικό – δημόσιο κήπο είτε για τον προσωπικό ”κήπο” που κανείς αναγκάζεται ή επιλέγει να αφήσει χωρίς φροντίδα. Τελικά ο κήπος αυτονομείται και εξελίσσεται σε παράσιτο που ανακτά τη θέση του στο χώρο και στο χρόνο.
Η έκθεση θα συνοδεύεται από παράλληλες δράσεις οι οποίες θα αποτελούν σημείο αναφοράς για την εξέλιξη και την αλλαγή των ”Κήπων”. Η έκθεση θα συνοδεύεται από παράλληλες δράσεις οι οποίες θα αποτελούν σημείο αναφοράς για την εξέλιξη και την αλλαγή των ”Κήπων”. Οι παράλληλες δράσεις θα ανακοινώνονται στην ιστοσελίδα της γκαλερί (www.rebeccacamhi.com) στο facebook & instagram καθώς και η τελική διαμόρφωση των ”Κήπων” στις 16 Ιανουαρίου.
Συμμετέχουν: Αντωνάκης, Nobuyoshi Araki, Ross Bleckner, Paul Desborough, Nan Goldin, Κωνσταντίνος Κακανιάς, Αλεξάνδρα Κεχαγιόγλου, Χρυσάνθη Κουμιανάκη, Ντιάννα Μαγκανιά, Μίλτος Μανέτας, Julian Opie, Κώστας Ρουσσάκης, ΧΟΥΣ/ Εμμανουήλ
ΧουσάκοςΕπιμέλεια έκθεσης: Στάβια Γριμάνη
Ευχαριστίες: Γκαλερί ‘Ελικα, Eleftheria Tseliou gallery, The Breeder, Τζωρτζίνα Σταμογιάννου