Η Γκαλερί ΑΔ εγκαινιάζει την δεύτερη ατομική έκθεση του Νίκου Παπαδόπουλου με τίτλο “Κήπος Ζεν” την Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013 στις 20.00, όπου παρουσιάζεται μία σειρά έργων σε χαρτί που έχουν ως κοινό τόπο τη φύση.
Σε αυτήν την σειρά έργων ο Νίκος Παπαδόπουλος πραγματεύεται τους γιαπωνέζικους μοναστικούς βραχόκηπους. Απ΄ αυτούς τους κήπους έχει αφαιρεθεί κάθε είδους χλωρίδα έτσι ώστε να μείνουν μόνο χαλίκια και βράχοι, στοιχεία της φύσης που δεν παραπέμπουν ούτε στην γονιμότητα, ούτε σε μεθυστικές μυρωδιές ή χρώματα, αλλά στην αυστηρότητα, στη λιτότητα και στη μοναστική παραίτηση από την Επιθυμία.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Την απέριττη γεωμετρία του λιγοστού διευθετεί σε σωρούς και κύκλους ο γιαπωνέζος μοναχός με συνεχή ενδοσκόπηση και άσκηση στο Ζεν. Την γεωμετρία των σημείων που συνθέτουν την μορφή ανιχνεύει ο Παπαδόπουλος με επιμονή ισοβίτη καταδίκου. Κατασκευάζει ένα – ένα δεκάδες χιλιάδες χαλικάκια από χαρτί, που αντίθετα από τα πραγματικά χαλίκια είναι ελαφριά κι ευαίσθητα, προκειμένου να στήσει στο εσωτερικό της γκαλερί τον δικό του «γιαπωνέζικο κήπο». Ένας πραγματικός κήπος και ταυτόχρονα μια ποιητική μεταφορά αυτού. Η όλη διαδικασία, εξαιτίας του χρόνου που απαιτείται, θυμίζει προσευχή ή τελετουργία ανάλογη με εκείνες των μοναχών Ζεν.
Αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα που πραγματεύεται με την εικαστική του γλώσσα ο καλλιτέχνης: ο Χρόνος, η Μορφή και το Συνεχές. Θάλασσες και νησιά, βράχια λουσμένα στο φως του άσπρου χαρτιού, σύννεφα φτιαγμένα από τελείες υπακούουν στους βασικούς κανόνες του πουαντιγισμού επάνω στο λευκό και παίρνουν την θέση του φωτογραφικού κόκκου ή του ψηφιακού pixel στην φωτογραφία ή την οθόνη της τηλεόρασης. Πόσες κουκίδες χρειάζονται για να γίνει αυτός ο ρεαλιστικός κυματισμός και πόσες χρειάζεται να αφαιρεθούν για να χάσει την μορφή του; Το παράδοξο του σωρού. Στην δουλειά του Παπαδόπουλου η ποιητική του μετασχηματισμού των φυσικών στοιχείων σε εικόνες πραγματώνεται μέσω της ζωγραφικής γλώσσας η οποία αφού πρώτα αποδομήσει την κάθε σκηνή, στη συνέχεια την ανασύνθετει επιλεκτικά, ούτως ώστε εν τέλει να την εισαγάγει σε ένα σύστημα αφήγησης συγκροτημένο εκ νέου από τον καλλιτέχνη.
Η επανάληψη είναι για τον Παπαδόπουλο μία δύναμη η οποία ενεργοποιεί την ζωή. Το κάθε σημείο πάνω στα έργα μιμείται την ακίδα του εκτυπωτή και η κάθε εικόνα υφίσταται μόνο με την επανάληψη του σημείου. Απέναντι στην ταχύτητα της μηχανικής διαδικασίας, ο καλλιτέχνης παραθέτει μία ανάποδη χρονικότητα, εκείνη του ανθρώπινου χεριού που ακολουθεί τον ανθρώπινο νου. Έτσι, μέσα από την παρατήρηση, την ενδοσκόπηση και την μίμηση φτάνει σε αυτό που ο Goethe ονομάζει ρυθμό. Επινοεί μία δική του μέθοδο στα πρότυπα μίας γενικής γλώσσας που βασίζεται στην πραγματική όσο και στην νοητική όραση κι έχει στόχο της μία πιο βαθιά γνώση.