Πρότυπα ομορφιάς, πρότυπα σκέψης, πρότυπα συμπεριφορών. Σε έναν τοίχο, κάπου στο κέντρο της Αθήνας, διαβάσαμε πως όλα αυτά όμορφα καίγονται. Και όταν καίγονται, από τις στάχτες τους γεννιέται η ελευθερία του να είμαστε ό,τι εμείς θέλουμε, και τότε, ακούγονται εσωτερικά πυροτεχνήματα. Η τέχνη, της οποίας θεμέλιο είναι η ελευθερία, δεν θα μπορούσε να λείπει από την αναζωπύρωση.
Το Kivotos Channel, συμμετέχει ενεργά σε αυτή την προσπάθεια. Οι άνθρωποι του εγχειρήματος, ενωμένα και αλληλέγγυα καυτηριάζουν, δημιουργούν, θίγουν.
Είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα στον βυθό της Ελλάδας; Μπορεί η τέχνη να βάλει το λιθαράκι της για έναν – ας τον πούμε – πιο δίκαιο κόσμο; Ανέδειξε η πανδημία την σαθρότητα, ελληνικής προελεύσεως;
Εμείς αναρωτιόμαστε, οι άνθρωποι του Kivotos Channel μας απαντούν, και όλα μαζί ανακαλύπτουμε.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
-Ποιος θα λέγατε ότι είναι ο βασικός στόχος του Kivotos Channel; Θεωρείτε πως μπορεί να αποτελέσει ένα καλλιτεχνικό «safe space» για όλα;
Θάνος Παπαδογιάννης (aka Πρώην Space Manifesto): Δεν ξέρω αν υπάρχει βασικός στόχος, αυτό εξάλλου αποδεικνύεται και από τις πολύ διαφορετικές θεματικές που αγγίζουμε μέσα από τις εκπομπές μας. Ίσως ο στόχος να είναι αυτό το “safe space” στο οποίο αναφέρεστε και εσεις: θέλαμε να φτιάξουμε έναν χώρο για να μπορέσουμε να μιλήσουμε ανοιχτά για τα βιώματα μας, τις ταυτότητες που κουβαλάμε και να παίξουμε με αυτά, να τα σατυρίσουμε, να τα αγκαλιάσουμε και να οραματιστούμε ένα αύριο με χιούμορ και θάρρος, χωρίς φόβο ή καταπίεση.
Χρήστος Τσιαμπακάρης (aka Gilletta): Ο στόχος μας ήταν η ρευστότητα. Τίποτα το χτισμένο, τίποτα το “λογικά” κατανοητό, τίποτα το επιφανειακά σοβαρό. Η σοβαροφάνεια είναι κίτς και εμείς θέλαμε να είμαστε camp. Θα ήταν υπέροχο να συνεχίσει, να ανοίξει και να καταστραφεί ακόμη περισσότερο. Να χαθεί και να χάσει όρια, ταυτότητα, σύσταση. Ένα απο τα Ευαγγέλιά μας, το Queer Art of Failure του Halberstam.
-Το θέαμα που θα «δημιουργήσει» το Kivotos Channel είναι αποτέλεσμα της δημιουργικότητας και της ελεύθερης συνύπαρξης όλων των συμμετεχόντων;
Χριστίνα Χάρις Στελίου (aka XX): Απόλυτα. Το πιο όμορφο κομμάτι σε αυτό, είναι ότι όλα συνέβησαν τόσο αρμονικά. Οι ιδέες, ο ένας συμπληρωνει τον άλλο, ή υπήρχαν στιγμές όπου καποιος έλεγε κάτι και «τέλος, το βρήκαμε, το ‘χουμε».
Υπήρξε πολύ καλή συνεννόηση, κλίμα αποδοχής. Όλα τα νιώθαμε ασφαλή.
-Η πανδημία ανέδειξε κάποια από τα πιο βαθιά κοινωνικά προβλήματα της χώρας. Πιστεύετε ότι το Kivotos Channel επηρεάστηκε από τους βάναυσους μήνες που παρακολουθούσαμε τα τεκταινόμενα περιορισμένοι από το σπίτι;
Mαρκέλλα Ξυλογιαννοπούλου (aka hotgir1bummrr): Θα πω ναι. Στην ουσία δημιουργήθηκε η persona μου μέσα από όλη αυτή την κατάσταση. Εκείνη την περίοδο υπήρχαν πολλά ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα και δεν είχα όρεξη να κάνω απολύτως τίποτα ενώ στην αρχή της καραντίνας πίστευα ότι θα συνέβαινε το αντίθετο. Το μόνο που με έκανε να νιώθω λίγο καλύτερα ήταν να βάφομαι, να ντύνομαι και να είμαι hot ό,τι και αν σημαίνει πλέον αυτό.
-Το κίνημα MeToo έκανε επιτέλους την εμφάνιση του και στην Ελλάδα. Ποιες είναι κατά τη γνώμη σας οι αλλαγές που θα δούμε σε πεδία καλλιτεχνικής δράσης της χώρας χάρη σε αυτό; Μπορεί μέσα από τη σάτιρα να παραγκωνιστεί έστω και λίγο η τοξική αρρενωπότητα;
Χριστίνα Χάρις Στελίου (aka XX): Αρχικά, ήταν αναγκαίο. Όλη αυτή η πραγματικότητα, που κάποιοι άνθρωποι δεν έβλεπαν. Γενικά, όχι μόνο στον καλλιτεχνικό χώρο. Το να νιώθουμε άβολα και να φοβόμαστε την παρενόχληση είναι καθημερινότητα. Πιστεύω ότι βοήθησε πολύ να νιώθουμε πιο δυνατοί. Βοήθησε πολύ να αλληλοστηριχθούμε. Πιστεύω ότι ξημερώνει μια νέα μέρα. Φυσικά τα πράγματα δεν θα αλλάξουν από τη μια στιγμή στην άλλη. Αλλά είναι σημαντικό ότι έγινε η αρχή και είδαμε πως έχουμε φωνή. Πιστεύω ότι τρόμαξε πολλούς αυτό. Ευτυχώς! Η σάτιρα ανέκαθεν μας βοηθούσε, να μιλήσουμε για πράγματα δύσκολα.. Για σοβαρά πράγματα. Ίσως καυτηριάζοντας την τοξική αρρενωπότητα, να γίνουν πιο εμφανή τα χαρακτηριστικά της και ο κόσμος να αρχίσει να τα αντιλαμβάνεται.
-Δεδομένου ότι το νεοσύστατο Kivotos Channel κινείται στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού πρότζεκτ Moving Borders, πώς θα χαρακτηρίζατε τη θέση της Ελλάδας ως προς την αναγνώριση και εφαρμογή θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη;
Ηλίας Γκιώνης (aka Ginger Έλα): Είμαστε από τις χώρες της Ευρώπης που κατά την προσωπική μου άποψη, δικαίως βρισκόμαστε στον πάτο της πυραμίδας σε σύγκριση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, όσον αφορά την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ανά τις δεκαετίες, οι εκάστοτε κυβερνήσεις καταπατούν άρθρα και νόμους του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, που υπάρχουν για να εξασφαλίζουν την τήρηση της δημοκρατίας και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και παρόλο που κάθε χρόνο δεχόμαστε τις κυρώσεις σαν κράτος, η κατάσταση όχι μόνο δεν αλλάζει αλλά γίνεται ακόμα χειρότερη.
Από το τεράστιο προσφυγικό ζήτημα, έως την δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας, τις αμέτρητες γυναικοκτονίες τα τελευταία δύο χρόνια και οι πιο σκοτεινές μέρες που ήρθαν μετά από την εκλογή της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας.
Καθημερινά καταπατούνται τα δικαιώματα των LGBTQI+ ατόμων, το στίγμα και ο κοινωνικός αποκλεισμός αντί να εξαλείφονται, διαιωνίζονται και όλο ένα μεγαλώνουν με αποτέλεσμα να γίνονται ακόμα μεγαλύτερες οι πληγές.
Παρόλα αυτά είμαστε εδώ και παλεύουμε κάθε μέρα για να μπορούμε να ζούμε ελεύθερα, χωρίς διακρίσεις, όσο και αν το κράτος και η κοινωνία στην οποία ζούμε, μας σκοτώνουν κάθε μέρα γιατί απλά δεν ταιριάζουμε στα καθώς πρέπει στερεοτυπικά καλουπια τους!
-Θα θέλατε να μας πείτε τη γνώμη σας για την πολιτικοποιημένη τέχνη και πώς αυτή μπορεί να επηρεάσει το κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι μια χώρας;
Χρήστος Τσιαμπακάρης (aka Gilletta): Τη γνώμη μου; Το αν είναι “καλή” ή “κακή”; Αν μου αρέσει; Δε νομίζω ότι έχει να κάνει με τη γνώμη μου αυτό το ζήτημα. Αν δεν θέλω να αρχίσω τα τόξικ ποζιτίβιτι και τα ελπιδοφόρα νούφαρα… που δεν θέλω, θα έλεγα ότι το ιδανικό θα ήταν να επηρεάζει. Το κάνει όμως; Ξέρουμε τον τρόπο να το κάνουμε; Ίσως ένα ποπ προϊόν να έχει μεγαλύτερη απήχηση στο κοινό και να ασκεί αποτελεσματικότερη επιρροή από μια κλειστή κοινότητα τέχνης που παράγει για να καταναλώσει η ίδια. Ίσως όταν μιλάμε για λαϊκά πράγματα, όπως τα politics, να χρειαζόμαστε ένα λαϊκό μέσο για να επικοινωνήσουμε. Έπειτα η τέχνη μπορεί πια να οριστεί ως κάτι συγκεκριμένο; Λειτουργεί μόνη της; Σήμερα αλλάζει τον κόσμο ή ακολουθεί τις αλλαγές που επιφέρουν αλλα πολιτισμικά φαινόμενα; Δεν έχω απάντηση λοιπόν, μόνο ερωτήσεις, άλλωστε γι’αυτό κάνω αυτή τη δουλειά… γιατί μου αρέσουν τα πειράματα.
Διαβάστε επίσης:
Το Kivotos Channel κάνει πρεμιέρα στο YouTube του Ιδρύματος Ωνάση