Στην Έκθεση της Κλεοπάτρας Δίγκα που Παρουσιάζει η Πινακοθήκη Βογιατζόγλου στην Νέα Ιωνία, βλέπουμε την πρόσφατη δουλειά της ζωγράφου με τίτλο «Στοχαστικά Τοπία» αλλά και μικρή συλλογή, από παλαιότερη, από τις ενότητες της «Ομάδας των Νέων Ρεαλιστών» την «Ανθρώπινη Κατάσταση» τα «Αυτοπορτρέτα» και την «Παγωνιά στο τέλος» με τις πισίνες.
Η Δίγκα, πιστή πάντα στον ρεαλισμό, με την πρόσφατη κι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ματιά της με ακρυλικά, σχέδια και παστέλ πάνω στο τοπίο, που είναι εκτός κάθε στερεότυπου του είδους, επιχειρεί μια άλλη ματιά πάνω του.
Δεν είναι τοπία που προκαλούν τον θαυμασμό στη φύση. Τα χαραγμένα πάνω στην άμμο μονοπάτια από τα ανθρώπινα βήματα ανάμεσα στους χαμηλούς αλμυρόφιλους θάμνους, τα θαλασσόκρινα, και τα ξερά χωράφια και χόρτα, είναι πριν την επικυριαρχία του ανθρώπου στη φύση; πριν από τις πισίνες που με φόντο την θάλασσα προβάλλονται πάνω της; ή μετά;
Σημειώνει ο Χρήστος Γ. Λάζος στο εξαιρετικό ομότιτλο με την έκθεση δοκίμιό του που συνοδεύει τα έργα στον κατάλογό της: «Πολλά έργα δείχνουν τοπία σε μια κατάσταση εύθραυστης ισορροπίας, ανάμεσα σε δύο εναλλακτικά ενδεχόμενα που συγχρόνως είναι και δύο αντίθετες ψυχικές καταστάσεις: είναι τοπία στο μεταίχμιο, ανάμεσα στην ερήμωση και στην αναβίωση της φύσης, που γεννούν αντιφατικά συναισθήματα μελαγχολίας και πένθους για την ερήμωση, αισιοδοξίας και ελπίδας για τη δύναμη της φύσης. Αυτά τα έργα φτιάχνονται με μέτρο και σύνεση, με ελεγχόμενες χειρονομίες, με σαφή περιγράμματα και καθαρές μορφές». Και πιο κάτω: «λένε στον θεατή τα τοπία που τον κοιτάζουν είναι να αντλήσει από το παρελθόν, να στοχαστεί το παρόν και να αλλάξει τη στάση του επινοώντας το μέλλον του και μια νέα, διαφορετική, συμβιωτική σχέση με τη φύση».
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Αλλά και η εικαστικός Αιμιλία Παπαφιλίππου σημειώνει στο φιλικό της σημείωμα στον κατάλογο: «Έτσι νομίζω και η Κλεοπάτρα, με αφορμή τα κρινάκια της, και βεβαίως την ενσυναίσθηση πως τόσο αυτά όσο και μεις κινδυνεύουμε, από το ισοπεδωτικό, ασεβές, μοντέλο «ανάπτυξης» που επικρατεί τελευταία, συνηγορεί και χαιρετίζει την Ύπαρξη βαδίζοντας ατρόμητα προς αυτό το «μπλε». Τι στάση…! Και ναι, όταν ζωγραφίζεις -ζωήν γράφεις- έτσι, προφανώς τα έργα βγαίνουν, προκύπτουν, σχεδόν ακαριαία. Με μιαν ανάσα…»
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Τοπίο, 2020, ακρυλικό σε μουσαμά, 100 x 150 εκ. Συλλογή Πινακοθήκης Γ. Βογιατζόγλου, αρ. κτήσης. 4.086
