Το βιβλίο του Νίκου Κουραχάνη έχει ως θέμα τις κοινωνικές πολιτικές στέγασης στην Ελλάδα. Την στιγμή που υπάρχουν ενδείξεις για πολλαπλασιασμό των αστέγων στην ελληνική κοινωνία στα χρόνια της κρίσης, οι παρεμβάσεις που αναπτύσσονται δεν εκπληρώνουν τα όσα υπόσχεται η Κοινωνική Πολιτική σε επίπεδο ακαδημαϊκό, ηθικό, αξιακό. Αντίθετα, ανάμεσα στις πιέσεις των πολιτικών λιτότητας και των περικοπών στο σύστημα κοινωνικής προστασίας αρκούνται στην υποβοήθηση της αποτροπής του θανάτου των αστέγων.
Η λογική που διαμορφώνεται είναι συνθηματικά η εξής: «λίγο η βοήθεια των ΜΚΟ, λίγο η προσπάθεια των αστέγων και δεν θα πεθάνουν». Ένα υπολειμματικό μοντέλο έκτακτης ανάγκης φαίνεται να παγιώνεται ως κυρίαρχη κοινωνική συνταγή για τα κοινωνικά προβλήματα. Μοντέλο στο οποίο η αστεγία προσεγγίζεται με μια διαχειριστική φιλοσοφία αποσκοπώντας στην ανακούφιση των πιο ακραίων και δημόσια ορατών συμπτωμάτων της.