Γράφει ο ίδιος για το «Κολιμπρί»:
“Πρέπει να σκάψει κανείς για να βρει την πηγή του, όπως η ρίζα διαπερνά το χώμα και ψάχνει βαθύτερα για να βρει το νερό που θα την κρατήσει ζωντανή.
Δημιουργούμε, γράφουμε και αγαπάμε τα τραγούδια σαν παιδιά μας χωρίς να ξέρουμε ποιο θα φτάσει στην καρδιά του άλλου. Και αυτό είναι μέρος του μυστηρίου. Είναι η αρχή ενός ταξιδιού που δε γνωρίζουμε τον προορισμό, όπως ακριβώς είναι και η ζωή.
Τα τραγούδια ηχογραφήθηκαν σε μια εποχή που η επαφή ήταν κάτι απαγορευτικό, μια εποχή που το άγγιγμα προκαλούσε φόβο. Δώσαμε υπόσταση σε τραγούδια που περίμεναν καιρό να βγουν προς τα έξω, δημιουργήσαμε τον χώρο και παρά τις δυσκολίες της εποχής, επικεντρωθήκαμε σε αυτά που μας ένωναν, σε εκείνα που πραγματικά είχαμε ανάγκη. Η απόσταση μας έδωσε την ευκαιρία να ξανασυστηθούμε σαν άνθρωποι.
Επάνω στη μουσική ακουμπάω τα συναισθήματά μου και εκείνα ταξιδεύουν γυρεύοντας συντροφιά…
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο καινούργιος δίσκος είναι ένα σημείο σύνδεσης με τον εικοσάχρονο εαυτό, τότε που πρωτοηχογράφησα. Νιώθω πως ξεπέρασα λίγο τα όρια και χαίρομαι γι’ αυτό. Αφέθηκα και τα τραγούδια μου φάνηκαν πιο τρυφερά. Η δημιουργία του έργου αυτού είναι ένα συλλογικό αποτέλεσμα. Επικοινωνήσαμε και ο καθένας
εξέφρασε τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις ιδέες του, συνομιλώντας για τη μουσική και τον άνθρωπο.
Είδαμε τι δύναμη μπορούμε να αποκτήσουμε ανοίγοντας τις καρδιές μας.”