Το «Μπες στα Παπούτσια μου» από την ομάδα Ονειρόδραμα συνεχίζει για 4η χρονιά την επιτυχημένη πορεία του! Το κείμενο του Γιώργου Μενδρινού έχει ζωντανέψει υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιώργου Μενεδιάτη. Παίζουν: Χριστίνα Μουδάτσου & Κωνσταντίνος Παράσης.
Ο Κωνσταντίνος Παράσης, λίγο πριν η παράσταση-εργαστήριο «Μπες στα παπούτσια μου – Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» ανέβει στο Θέατρο Σταθμός και αρχίσει τις “επισκέψεις” της σε σχολικούς χώρους, έγραψε στο CultureNow για το bullying, και τη δύναμη του θεάτρου.
***
Πάντα νόμιζα μεγαλώνοντας πως η λέξη bullying είχε να κάνει με την προστασία του “θύματος”, σαν να ήταν απλά κάποια ατυχία που το έφερε σε αυτήν την θέση. Βλέπετε, δεν είχα υποστεί bullying ο ίδιος οπότε μου ήταν κάτι το ανοίκειο. Σιγά – σιγά κατάλαβα πως ο στόχος οποιασδήποτε ενέργειας κατά του bullying δεν είναι μόνο η αντίδραση, αλλά και η πρόληψη. Η μόρφωση των παιδιών μας με τέτοιο τρόπο ώστε να μην υπάρχει καν η επιλογή του bullying στη σκέψη τους. Να μην θέλουν να γίνουν αποδεκτά σε μια κοινωνική ομάδα μέσω της βίας, μόνο και μόνο επειδή έτσι είναι ασφαλή.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Πώς μπορείς να δείξεις σε ένα πιο “δυνατό” παιδί, μια διαδρομή όπου δεν πατάει πάνω στο “αδύναμο” παιδί, αλλά το βοηθάει και το στηρίζει; Δύσκολο αλλά όχι αδύνατο. Η κοινωνία απαιτεί γρήγορες αντιδράσεις και προς εξοικονόμηση χρόνου η βία με όλες τις μορφές της φαντάζει εύκολη.
Εδώ λοιπόν έρχεται το μοντέρνο παιδικό θέατρο, ένα θέατρο που έχει αντανακλαστικά και μιλάει στοχευμένα για προβλήματα όπως το bullying στα παιδιά. Βάζοντας το παιδί και στις δύο θέσεις του προβλήματος, αλλά και σε μια τρίτη θέση: Αυτή του ουδέτερου θεατή τέτοιων περιστατικών (ή όχι και τόσο ουδέτερου) που καλείται να δράσει και όχι απλά να κοιτάξει αλλού. Η παράσταση, Μπες όσα παπούτσια μου της ομάδας Ονειρόδραμα ζωγραφίζει μια πιο πλήρη εικόνα για τα παιδιά αφού μέσα από το διαδραστικό παιχνίδι “μπαίνουν στα παπούτσια” των ηρώων των παραμυθιών και τους βοηθούν να ξεπεράσουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Το σημαντικό βέβαια είναι πως το κάνουν μέσω ερωτήσεων που δεν έχουν έτοιμες απαντήσεις και όχι μέσω ηθικών διδαγμάτων που επαναλαμβάνονται απρόσωπα. Εξού και η λέξη μοντέρνο.
Θα έλεγα πως το bullying δεν σταματάει ποτέ να υπάρχει γύρω μας από κατάλοιπα συμπεριφορών των προηγούμενων γενιών και νομίζω πως τα παιδιά μας είναι ίσως η πρώτη γενιά που μπορεί να κάνει κάτι για να το εξαλείψει από την ζωή μας μια και καλή. Η δική μου γενιά ακόμη δεν έχει μάθει να αντιδρά κατά του bullying απόλυτα αφού μέχρι τώρα το κάνουμε γιατί “έτσι πρέπει”, μέσα στην political correct κοινωνία που ζούμε. Νομίζω πως συχνά ξεχνάμε να δείξουμε ενσυναίσθηση προς τους γύρω μας. Και ας είμαστε ενήλικοι.
Θα ήθελα να γίνει ένα μόνιμο trend το να είσαι κατά του bullying. Όχι απλά κάτι που “είναι καλό να μην κάνεις”. Πιστεύω πως η λύση πολλών προβλημάτων που βασανίζουν την σημερινή κοινωνία μας βρίσκεται στο παιδικό θέατρο. Ένα θέατρο που συχνά λογίζεται σαν ένα θέατρο Β’ κατηγορίας μόνο και μόνο γιατί οι θεατές του είναι παιδιά και άρα “δεν καταλαβαίνουν”. Προφανώς και αυτό είναι πολύ μακριά από την αλήθεια. Όντας και ο ίδιος γονιός, εντυπωσιάζομαι από το πόσο εύκολα μαθαίνει ένα παιδί και πως τελικά η δυσκολία έγκειται στους περιορισμούς που βάζουν οι γονείς στα παιδιά. Ας δώσουμε λοιπόν χώρο στα παιδιά να γίνουν καλύτερα από εμάς με έναν υγιή τρόπο και δίνοντάς τους επιλογές. Το θέατρο ήταν πάντα ένας μαγικός κόσμος και τα παιδιά θα είναι για πάντα δομικό στοιχείο του κόσμου αυτού.
Photo Credit: Γιώργος Καλκανίδης
Διαβάστε επίσης:
Μπες στα παπούτσια μου, από την ομάδα Ονειρόδραμα για 4η χρονιά στο Θέατρο Σταθμός