Κωνσταντίνος Τσονόπουλος: Όλοι έχουμε νιώσει «αόρατοι», έστω και για λίγο

Με τον ιδιαίτερο τίτλο «Δωρεάν χώμα για όλους (Τώρα αρχίζω να σε βλέπω κάπως καλύτερα)» η site-specific παράσταση που παρουσιάζεται στο Μ54 σε σκηνοθεσία Ελένης Μποζά και ερμηνεία Κωνσταντίνου Τσονόπουλου, “ανοίγει” έναν διάλογο με το έργο του Κολτές και του Μπέκετ, και αφιερώνεται σε όλους τους αόρατους του κόσμου…

***

-Με ποιον «αόρατο» άνθρωπο καταπιάνεται η παράσταση;

Ο «αόρατος» άνθρωπος με τον οποίο καταπιάνεται η παράσταση μας είναι ο κάθε άνθρωπος που έχει υπάρξει αποκομμένος από την κοινωνία, ο άνθρωπος που ζει στο περιθώριο. Όλοι έχουμε βρεθεί σ’ αυτή τη θέση, έχουμε νιώσει «αόρατοι», έστω και για λίγο. Δεν αναφέρομαι μόνο στον άστεγο ή στον μετανάστη, αλλά στον άνθρωπο που βιώνει κοινωνική απομόνωση και αναζητά απεγνωσμένα να επικοινωνήσει και να συνδεθεί με τον δίπλα του.

-Να σχολιάσουμε και τον τίτλο – «Δωρεάν χώμα για όλους (Τώρα αρχίζω να σε βλέπω κάπως καλύτερα)». Υπάρχει κάποια στιγμή που από την οπτική της ατομικότητας περνάμε σε μια πιο συλλογική θέαση του κόσμου;

Όταν καταφέρουμε να συνειδητοποιήσουμε τη σημασία του “εμείς” σε σχέση με το “εγώ”. Όταν η έννοια του “μαζί” αντικαθιστά το “είμαι μόνος”. Η κοινή ανθρώπινη εμπειρία μπορεί να μας περάσει από την ατομικότητα σε μια πιο συλλογική όραση του κόσμου.

-Επίσης, το «χώμα» κάπως συνειρμικά φέρνει σε θάνατο. Είναι σωστή αυτή η σύνδεση;

Το χώμα είναι η μοίρα όλων των ανθρώπων ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης. Σωστά τα συνδέσατε. Αν και θα ήθελα να σταθώ για λίγο στην ειρωνεία του σύγχρονου κόσμου, όπου ακόμα και τα πιο θεμελιώδη αγαθά όπως η γη, το χώμα, η ύπαρξη μπορεί να μην είναι πραγματικά προσβάσιμα σε όλους.

-Με ποια έργα των Κολτές και Μπέκετ συνομιλεί η παράστασή σας;

Η πυρήνας της σκέψης μας δημιουργήθηκε γύρω από δυο έργα. Το “Περιμένοντας τον Γκοντό” του Μπέκετ και “Τη νύχτα μόλις πριν από τα δάση” του Κολτές. Οι σιωπές του Μπέκετ υπήρξαν οδηγός μας, όπως και αποδομημένα θραύσματα λόγου από το έργο του Κολτές.

-Υπάρχει κάποιο αγαπημένο σημείο στη συγκεκριμένη ερμηνεία σας; Μια στιγμή που ξεχωρίζετε;

Είναι μια στιγμή στην παράσταση που καταφέρνω και αντικρίζω ξανά το κοινό μετά από ώρα και συνδέομαι ξανά μαζί του. Είναι σαν να τους βλέπω όλους για πρώτη φορά και η σύνδεση είναι πολύ ισχυρή.

-Μπορείτε να μας μιλήσετε λίγο για τα στοιχεία που καθιστούν site-specific την εν λόγω παράσταση;

Με την Ελένη (σ.σ.: Μποζά) αποφασίσαμε από την αρχή ότι η συγκεκριμένη παράσταση πρέπει να συμβεί σε έναν μη θεατρικό χώρο, να ξεφύγει από τη σκηνή και να δημιουργήσει μια νέα μορφή εμπειρίας. Η παράσταση λοιπόν στήθηκε στον συγκεκριμένο χώρο. Η αρχιτεκτονική και οι ιδιαιτερότητες του χώρου (γκαραζόπορτα), μέχρι και ο δρόμος έξω από το Μ54 παίζουν ρόλο στην ανάπτυξη της παράστασης.

-Μεταξύ άλλων λόγων, αλλά και λόγω πολιτισμικού κεφαλαίου κανένα έργο τέχνης δε μπορεί να επιτύχει μια απόλυτη απεύθυνση. Ποιον θα θέλατε να δείτε όμως στο κοινό του Μ54;

Η θεματική της παράστασης, από μόνη της, τους προσκαλεί όλους. Δική μου επιθυμία είναι σε κάθε παράσταση το κοινό να αντανακλά τη διαφορετικότητα της κοινωνίας. Πιστεύω πως η παρουσία ανθρώπων διαφορετικών ηλικιών και διαφορετικών κοινωνικών τάξεων μπορεί να κάνει την εμπειρία ακόμα πιο μοναδική για όλους μας.

***

Η παράσταση παίζεται κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21.00 στο χώρο Μ54 (Μενάνδρου 54, Ομόνοια, Αθήνα).

Photo credits: Αναστασία Γιαννάκη

Διαβάστε επίσης:

Δωρεάν χώμα για όλους: Μια site-specific παράσταση σε σκηνοθεσία Ελένης Μποζά στον χώρο Μ54