Η «ντόλτσε βίτα», όπως τη βλέπει και την κρίνει ένα αυτοδημιούργητο κορίτσι
Η Κλέλια βρίσκεται ξανά στο Τουρίνο. Σε μια άθλια γειτονιά του γεννήθηκε πριν από τριάντα τόσα χρόνια και το εγκατέλειψε νεότατη, ακολουθώντας τον πρώτο της εραστή. Νιώθει πια πετυχημένη. Πίσω της αφήνει αγωνίες, τρέλες, έρωτες κι όλα τα χρόνια του τελευταίου πολέμου, μα τώρα είναι στη διεύθυνση ενός μεγάλου μοδιστράδικου της Ρώμης. Ανεξάρτητη, με δυνατή θέληση, ξέρει τι αξίζουν οι άντρες – «ακόμα κι οι καλύτεροι» –, διαλέγει και δε δεσμεύεται.
Επιστρέφοντας στο Τουρίνο, μπαίνει γρήγορα στον κύκλο της πλούσιας κοινωνίας, που πασχίζει να διασκεδάσει την πλήξη της. Τέσσερις κοπέλες κυριαρχούν σ’ αυτό το περιβάλλον. Οι ερωτικές εμπειρίες τους είναι επιδερμικές, με έντονη τη γεύση της παρακμής. Η ανικανοποίητη δίψα της πιο νέας από τις τέσσερις για έναν κόσμο ιδανικό, με αγνές και τίμιες σχέσεις, θα οδηγήσει σε τραγωδία.
Η νουβέλα του Τσέζαρε Παβέζε πρωτοπαρουσιάστηκε στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό το 1969 από τις εκδόσεις Κέδρος στη μετάφραση του Στρατή Τσίρκα, την οποία παραδίδουμε και στους σημερινούς αναγνώστες.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Στις Κοπέλες μόνες βασίστηκε η ταινία του Μικελάντζελο Αντονιόνι Le amiche (στα ελληνικά: Οι φίλες ή Οι τέσσαρες ερωμένες).
Τσέζαρε Παβέζε
Ο Τσέζαρε Παβέζε, από τους πιο προικισμένους Ιταλούς πεζογράφους του 20ού αιώνα και ίσως ο πιο τραγικός, γεννήθηκε το 1908, σπούδασε φιλολογία στο Τουρίνο και αποφοίτησε με τη διατριβή Ερμηνεία της ποίησης του Ουώλτ Ουίτμαν. Δίδαξε σε διάφορα σχολεία, αλλά δε διορίστηκε ποτέ μόνιμος καθηγητής γιατί δεν ήταν γραμμένος στο φασιστικό κόμμα. Από το 1930 συνεργάζεται με δοκίμια γύρω από την αμερικανική λογοτεχνία στο περιοδικό Κουλτούρα. Το 1934 αναλαμβάνει για ένα διάστημα και τη διεύθυνσή του. Το 1935 συλλαμβάνεται για αντιφασιστική δράση, ως μέλος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, κι εξορίζεται στην Μπρανκαλεόνε της Καλαβρίας. Αποφυλακίζεται έναν χρόνο αργότερα.
Για δεκαεφτά χρόνια είναι από τους κύριους συνεργάτες του εκδοτικού οίκου Einaudi. Μεταφράζει Μέλβιλ, Άντερσον, Τζόυς, Ντος Πάσος, Ντίκενς, Φώκνερ, και άλλους συγγραφείς. Έζησε σχεδόν όλη του τη ζωή στο Τουρίνο. Στα 1950 του απονέμεται το βραβείο Στρέγκα, το μεγαλύτερο της Ιταλίας. Λίγο αργότερα, τον Αύγουστο του 1950, αυτοκτονεί σ’ ένα ξενοδοχείο του Τουρίνου. Οι λόγοι; Απογοήτευση και μοναξιά, ίσως ερωτική, ίσως όμως και ιδεολογική. Έγραψε ποιήματα, δοκίμια, διηγήματα και μυθιστορήματα. Κάποια από τα σημαντικότερα έργα του έχουν κυκλοφορήσει και στα ελληνικά: Ο διάβολος στους λόφους, Κοπέλες μόνες, Το ωραίο καλοκαίρι, Στην παραλία. Το ημερολόγιό του, Το επάγγελμα της ζωής (1935-1950), είναι πολύτιμο για όσους γράφουν.