Η Κόρα Καρβούνη αποτελεί μία από τις πιο σταθερές, αλλά και ισχυρές μονάδες του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Κατά καιρούς μας έχει προσφέρει εκεί, σπουδαίες υποκριτικές στιγμές σε σημαντικά έργα, ακολουθώντας τις σκηνοθετικές οδηγίες του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, παλιού της καθηγητή και πλέον αγαπημένου συνεργάτη.
Φέτος, για έκτη φορά επιστρέφει στην σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου πρωταγωνιστώντας μαζί με τον Περικλή Μουστάκη στο “Heisenberg” και βρίσκουμε μια καλή αφορμή να μιλήσουμε για την… “πυρηνική φυσική” των ανθρωπίνων σχέσεων, αλλά και τις επαγγελματικές της επιλογές, όπως διαμορφώνονται μέσα στα χρόνια.
– Αυτήν την περίοδο σας συναντάμε στο ιδιαίτερο έργο του Σ. Στήβενς, «Heisenberg». Ποιο στοιχείο του βρίσκετε περισσότερο ελκυστικό;
Αυτό που με ελκύει στο Heisenberg από την πρώτη στιγμή που το διάβασα, είναι η απλότητα της γραφής του κι ενώ το απλό μοιάζει εύκολο, αντίθετα κρύβει κάτι το μεγαλειώδες. Επίσης, μου αρέσει ο βαθιά ανθρώπινος τρόπος με τον οποίο ο Stephens σκιαγραφεί τους ήρωες του και την σχέση τους.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
– Μιλήστε μας για τον χαρακτήρα της Τζόρτζι, με την οποία αναμετριέστε επί σκηνής. Ποια χαρακτηριστικά της ηρωίδας θα λέγατε πως διαθέτετε και εσείς;
Η Τζόρτζι είναι μια 42χρονη Αμερικανίδα που ζει στο Λονδίνο. Έχει έναν γιο με τον οποίο δεν διατηρεί πλέον καμία επαφή κι αυτό το γεγονός το φέρει βαρέως. Βιώνει μια ισχυρή απώλεια για την οποία ευθύνεται σε κάποιο βαθμό, αλλά αρνείται να το συνειδητοποιήσει. Είναι μια γυναίκα πολύ μόνη, η οποία έχει αναπτύξει τον δικό της μηχανισμό επιβίωσης που βασίζεται στο χιούμορ, σε διάφορα λευκά ψέματα, στην μερική απόκρυψη της αλήθειας και στον αιφνιδιασμό. Αν μοιάζω σε κάτι με την Τζόρτζι, τότε αυτό είναι οι βωμολοχίες. Παραδέχομαι πως είμαι αρκετά αθυρόστομη πότε – πότε.
– Επαναπροσδιορίζετε πράγματα στην καθημερινότητα, μέσα από την τριβή με τους διάφορους ρόλους σας;
Η ενασχόληση με τους ρόλους, ουσιαστικά είναι μια ενασχόληση με διαφορετικές ανθρώπινες ζωές και υπάρξεις. Η ζωή μου σίγουρα επηρεάζεται από αυτές, αλλά ταυτόχρονα υπάρχει μια αλληλεπίδραση και τελικά τις μπολιάζει κι έτσι αλληλοσυμπληρώνονται.
– Πώς αντιλαμβάνεστε εσείς προσωπικά την… «απροσδιοριστία» του έρωτα; Μοιάζει ο έρωτας με «πυρηνική φυσική» ή εν τέλει κάνουμε τα απλά, σύνθετα;
Ο έρωτας γίνεται σύνθετος για τους ανθρώπους γιατί όταν ερωτεύεσαι χάνεις τον έλεγχο κι αυτό είναι τρομακτικό. Γίνεσαι από επαίτης, μέχρι πολεμιστής!
Ειδικά στην σύγχρονη εποχή, η οποία επιτάσσει τον έλεγχο στα πάντα, η κατάσταση χειροτερεύει. Γιατί δεν είναι μόνο η απροσδιοριστία του έρωτα το θέμα, αλλά η απροσδιοριστία της ζωής ολόκληρης. Όσο κι αν προσπαθούμε να την τακτοποιήσουμε, να την βάλουμε σε κουτάκια για να ανακουφιστούμε, τόσο αυτή θα μας ξεγλιστρά, θα μας ξεφεύγει και θα μας εκπλήσσει!
– Ως άτομο, αντιμετωπίζετε τους ανθρώπους βάσει του τι γνωρίζετε ή του τι διαισθάνεστε για αυτούς; Μιας και ο συγγραφέας του έργου υποστηρίζει κυρίως το πρώτο.
Εγώ είμαι περισσότερο άνθρωπος της διαίσθησης και με ενδιαφέρει να συναισθάνομαι τους άλλους. Ίσως είναι κάπως άδικο να λειτουργεί κανείς μόνο με γνώμονα το τι γνωρίζει για τον άλλο… Άδικο και για τους δυο.
– Πώς είναι η σκηνική επικοινωνία με τον Περικλή Μουστάκη, που υποδύεται τον Άλεξ;
Στην σκηνή υπάρχεις μόνο δια μέσω του άλλου. Αυτός είναι κανόνας. Πόσο μάλλον λοιπόν, στην δική μας περίπτωση, όπου είμαστε μόνο εγώ κι ο Περικλής. Κάθε βράδυ κυριολεκτικά συγκεντρωνόμαστε ο ένας πάνω στον άλλο και είμαστε ειλικρινείς κι ανοιχτοί μεταξύ μας, ειδάλλως δεν θα μπορέσουμε να πετύχουμε την απαιτούμενη χημεία και την ειλικρινή κι ουσιαστική επικοινωνία. Ο Περικλής είναι πέραν από ένας πολύ πεπειραμένος ηθοποιός, ένας έξυπνος και γενναιόδωρος συνεργάτης.
– Ως ηθοποιός, θα μπορούσαμε να πούμε πως έχετε συνδέσει το όνομά σας με το Θέατρο του Νέου Κόσμου και την συνεργασία με τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο. Πώς διαμορφώνεται αυτή η σχέση μέσα στα χρόνια και τις θεατρικές εμπειρίες;
Ο Βαγγέλης υπήρξε αρχικά δάσκαλος μου στην σχολή του Εθνικού Θεάτρου και μετά με έβαλε στην ομάδα του Νέου Κόσμου, όπου και μου εμπιστεύτηκε μεγάλους ρόλους. Πρόκειται για την έκτη συνεργασία μαζί του και πιστεύω πως ακριβώς επειδή η προσωπική μας σχέση μεγαλώνει κι αναπτύσσεται με τα χρόνια, η εξέλιξή της αντικατοπτρίζεται και στην επαγγελματική μας σχέση. Γνωριζόμαστε πολύ καλά σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο, αγαπιόμαστε πολύ και συμπονάμε ο ένας τον άλλο.
– Πόσο σημαντική είναι για εσάς η σταθερότητα και η ασφάλεια στις επαγγελματικές συνεργασίες; Αποδέχεστε εύκολα το «ρίσκο» του μη δοκιμασμένου;
Παρόλο που είμαι μέλος της ομάδας του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, έχω την ελευθερία να δουλεύω με άλλους σκηνοθέτες. Κανείς μας δεν είναι δέσμιος κι όλοι ανά διαστήματα φεύγουμε κι επιστρέφουμε. Προσωπικά, επιζητώ κι αναζητώ την εναλλαγή και το έχω αποδείξει με τις επιλογές μου.
– Ας κλείσουμε με μια ευχή! Πώς θα θέλατε να σας βρει ιδανικά το 2018, σαν καλλιτέχνη και σαν άνθρωπο;
Το 2018 εύχομαι να μου δώσει εντελώς απροσδιόριστα ό,τι αυτό επιθυμεί! Καλή μας χρονιά.
Φωτογραφία: Δομνίκη Μητροπούλου
