O Χρύσανθος Χρήστου γράφει: «Με τον Κώστα Γραμματόπουλο, δημιουργό και δάσκαλο ταυτόχρονα, έχουμε μια ακόμη από τις πιο σημαντικές και προσωπικές φωνές της νεοελληνικής χαρακτικής. Μαθητής του Κεφαλληνού στην έδρα της χαρακτικής της Σχολής Καλών Τεχνών, ο Γραμματόπουλος ασχολείται με την χαλκογραφία αλλά διακρίνεται περισσότερο στην ξυλογραφία στην οποία φτάνει σε θαυμάσιες διατυπώσεις με την χρησιμοποίηση προσωπικών τεχνικών.
Σε όλες τις εργασίες του επιβάλλεται με την προσωπική και πλούσια μορφοπλαστική του γλώσσα, την ιδιαίτερη τεχνική του και τον χαρακτήρα των αναζητήσεών του. Η θεματογραφία του σχετίζεται πάντοτε με την οπτική πραγματικότητα και περισσότερο με τον φυσικό χώρο, τα ερεθίσματα του οποίου μεταφέρει σε εκφραστικές διατυπώσεις που συνδυάζουν πηγαιότητα και εσωτερικότητα, εκφραστική δύναμη και ποιητικό περιεχόμενο…
Η χρωματική επένδυση των χαρακτήρων του -πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι ο Γραμματόπουλος κάνει χρωμοχαρακτική, χρωμοξυλογραφία, χρωμολιθογραφία – διακρίνεται για την προτίμηση του στους γαιώδεις τόνους και τα συγκρατημένα χρώματα τα ουδέτερα και ψυχρά, τα γαλάζια και γκρίζα, τα οποία υποβάλλουν το εσωτερικό περιεχόμενο των θεμάτων του… Βασισμένα σε μια προσωπική περισσότερο τεχνική και με μια εξαιρετική αξιοποίηση των δυνατοτήτων της γραμμής και των ιδιοτήτων του χρώματος, έρχονται να μας δώσουν και νέες πλευρές των θεμάτων, που τον απασχολούν.
Με την σχηματοποίηση των μορφών και την δύναμη υποβολής του χρώματος, την προσωπική αναφορά του χώρου και τον συνδυασμό αυστηρής οργάνωσης και διακοσμητικών συχνά τύπων φτάνει σε εξαιρετικά εκφραστικά αποτελέσματα. Με την λιτότητα και την ασφάλεια της, την πηγαιότητα και τον πλούτο των επινοήσεων της, την ποιότητα των διατυπώσεων και την εκφραστική αλήθεια η χαρακτική του μας δίνει προσωπικές συναντήσεις του δημιουργού της με τον κόσμο, και φυσικά με την μαθήτρια του Αλκμήνη Νικολαίδου η οποία μαθήτευσε στο εργαστήριο του της ΑΣΚΤ το 1959 …».
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Όπως γράφει η Λένα Κατσαρού-Κοκκίνη:
«τα χαρακτηριστικά της δουλειάς της Νικολαΐδου είναι η σοφά μελετημένη γραμμή, το παιχνίδι με την καμπύλη, η λιτότητα στην φόρμα και στο χρώμα σε όλες τις παραλλαγές του. Μια θεματική ενότητα που την απασχολεί είναι η γυναικεία μορφή που η ίδια την παρακολουθεί σε όλη της την εξελικτική πορεία, στην παιδικότητα την αφέλεια την ανασφάλεια, την μητρότητα. Οι γυναικείες φιγούρες που χρησιμοποιεί είναι λεπτές, σχεδόν εφηβικές σοβαρές και κάπως τρομαγμένες, δυνατές στην ευαισθησία και την νωχέλεια τους, αδύναμες μέσα στον ερωτισμό που εκπέμπουν και στην απαλότητα της μητρότητας και πάλι δυνατές ακριβώς μέσα απ’ αυτό.
Είναι επίσης χαρακτηριστική η στιβαρότητα της γραμμής της που ως φανταστική καμπύλη των μηρών της γυναίκας τους κάνουν να μοιάζουν με βότσαλο η μια κάμπια από όπου είναι έτοιμη να ξεπεταχτεί μια πεταλούδα. Κι όμως αυτό δεν γίνεται, ακόμα. Η Καλλιτέχνις θέλει να αφήσει τον θεατή να βρει μόνος του μίτο της Αριάδνης στους δαιδάλους της γυναικείας ψυχής. Την ηθελημένη όμως αποτίναξη του “ΜΥΘΟΥ ΓΥΝΑΙΚΑ” στην εικαστική της έκφραση δεν καταφέρνει να την βρει πουθενά …»
Φωτογραφία θέματος: Κώστας Γραμματόπουλος, Σκύρος, 1971