Για όσους πονούν τον τόπο, η ανθολογία αυτή δεν υπόσχεται ένα ανέμελο φυλλομέτρημα. Μερικοί θ’ αρνηθούν ίσως ή θ’ απωθήσουν το κεντρικό της μήνυμα. Κάποιοι άλλοι μπορεί να διασκεδάσουν με τα πάθη και τα παθήματά που θ’ απαντήσουν στις σελίδες της. Κάποιοι εύθικτοι θα την εκλάβουν ενδεχομένως ως εγχείρημα ανθελληνικό, «εθνομηδενιστικό», καθ’ όλα άτοπο αυτή την ώρα της γιορτής.
Ευελπιστώ ωστόσο ότι θα υπάρξουν κι εκείνοι που δεν θα δουν σ’ αυτήν ούτε μια δήλωση παραίτησης ούτε μια γουστόζικη χρονοτριβή. Αλλά μια συμβολή στη συλλογική μας αυτογνωσία. Και επιπροσθέτως μια προειδοποίηση: και οι επιπόλαιες πληγές γίνονται επικίνδυνες κάποτε, όταν αφήνονται αφρόντιστες. Πόσο μάλλον οι χρόνιες και βαθιές. Διακόσια χρόνια είναι –θα ’πρεπε να ’ναι– αρκετά. Όχι μόνο για τη διάγνωση μιας νόσου αλλά, επιτέλους, και για τη θεραπεία της.
Μεταξύ άλλων ανθολογούνται οι: Ανδρέας Κάλβος, Διονύσιος Σολωμός, Κωστής Παλαμάς, Κωνσταντίνος Καβάφης, Κώστας Βάρναλης, Κώστας Καρυωτάκης, Τέλλος Άγρας, Γιώργος Σεφέρης, Γιάννης Ρίτσος, Οδυσσέας Ελύτης, Νίκος Γκάτσος, Τάσος Λειβαδίτης, Άρης Αλεξάνδρου, Μανόλης Αναγνωστάκης, Νίκος Καρούζος, Ντίνος Χριστιανόπουλος, Μάνος Ελευθερίου, Μιχάλης Γκανάς, Διονύσης Σαββόπουλος, Γιάννης Υφαντής, Δημήτρης Αρμάος, Θανάσης Παπακωνσταντίνου.