Ο ακαδημαϊκός καθηγητής ιατρικής και ζωγράφος, Κώστας Σπυρόπουλος, θεωρείται εξέχουσα μορφή της pop art. Έχει κάνει δεκάδες ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό τις τελευταίες δεκαετίες. Η ζωγραφική του έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο από την Ιταλία και την Αυστρία έως και της ΗΠΑ, το Βέλγιο, τον Καναδά και το Αζερμπαϊτζάν. Επελέγη από την Ακαδημία Καλών Τεχνών της Ιταλίας και συμπεριλήφθηκε στην έκδοση Rembrandt 2016 που έγινε με την συμπλήρωση 410 ετών από την γέννηση του Rembrandt (1606–2016) ως ένας από τους σημαντικούς εκπροσώπους της διεθνούς σύγχρονης τέχνης.
Η έκθεση θα εγκαινιαστεί το Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2021 (ώρες 15:00 – 21:00) για λόγους αποφυγής συνωστισμού, ενώ ο χώρος τέχνης θα τηρήσει όλα τα μέτρα περιορισμού της διάδοσης της πανδημίας που επιβάλει η Πολιτεία. Η αίθουσα μπορεί να δεχτεί μέχρι 7 επισκέπτες συγχρόνως (πέραν των συντελεστών της). Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι και την Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2021.
Σημειώνει η Δρ. Μαράη Γεωργούση, για το έργο του Κωνσταντίνου Σπυρόπουλου:
«Ο παράλογος κόσμος μόνο αισθητικά μπορεί να αιτιολογηθεί» Σημειωματάρια, Άλμπερτ Καμύ.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο Κωνσταντίνος Σπυρόπουλος ένας εικαστικός με πλούσιο έργο, σταθερή παρουσία στο εξωτερικό, σε πολλές διεθνείς Biennale με βραβεύσεις και συμμετοχές σε Art Fairs, παρουσιάζει στο κοινό της Ελλάδας το έργο του σε αυτή την ατομική του έκθεση στην Chili Art Gallery. Συνεπής στις επιλογές έκφρασης που χρησιμοποιεί, συνθέτει την μαγεία της εικόνας που μας μαγνητίζει. Τοπία όσο και ανθρώπινες φιγούρες συνυπάρχουν παράλληλα με τον χρόνο και τον χώρο σε συνδυασμούς πρωτότυπους. Ο θεατής επικοινωνεί εύκολα, με μια αδιόρατη ένωση, με την οπτική του καλλιτέχνη, εφόσον εκείνος χρησιμοποιεί για να πλάσει τις αφηγήσεις του, συγκινησιακά φορτισμένα σύμβολα τοποθετημένα δίπλα σε αναγνωρίσιμα αντικείμενα της Ποπ κουλτούρας.
Οι ορίζοντες, τα αντικείμενα, οι ανθρώπινες φιγούρες συνθέτουν ισχυρά κοινωνικά σχόλια με τρόπο υπαινικτικό αλλά έντονα άμεσο, ενώ η σειρά με την οποία έχουν όλα τοποθετηθεί στις συνθέσεις του μόνο τυχαία δεν είναι. Σύμμαχος του κολορίστα ζωγράφου Σπυρόπουλου το ζωντανό χρώμα που αφενός εξυπηρετεί την αφηγηματική διαδικασία του πηγαίου αυτού καλλιτέχνη, αφετέρου με την καθαρή χρήση του διαμορφώνονται οι φόρμες και τα επίπεδα σχημάτων των εκάστοτε έργων.
Την ηρεμία των τοπίων του διαδέχονται η υπόνοια της φθοράς είτε της ψυχής είτε της ύλης, τα πάθη, η αδιαλλαξία της ανάγκης που ματαιώνει την όποια σύμβαση, η επιμονή της έλλειψης βαρύτητας και ισορροπίας στον χώρο του καμβά. Η αναζήτηση με αυτούς τους όρους δεν θα μπορούσε παρά να σηματοδοτήσει την μετάθεση των ορίων του ίδιου του καλλιτέχνη πρωταρχικά. Οι πινελιές του σταθερές, σίγουρες, κυρίως ξεκάθαρες μετατρέπουν το υπαινικτικό, σε γήινο και οικείο. Το ευχάριστο, προφανές και σαρκαστικό στοιχείο στα έργα του μας βγάζει από την υποτιθέμενη ζώνη ασφαλείας δημιουργώντας κραδασμούς, που τροφοδοτούν εικονολογικά, εννοιολογικά και συμβολικά οράματα κληροδότημα γνώσης και μνήμης του διαθλασμένου κόσμου.
Ο εικαστικός Κωνσταντίνος Σπυρόπουλος άνθρωπος με οξύτητα μυαλού, φυσική ευγένεια, ευαισθητοποιημένος στο σύγχρονο γίγνεσθαι, με φιλοσοφικές αναζητήσεις, χρησιμοποιεί το χρώμα στα έργα του, σαν παιχνίδισμα και εξωτερίκευση αθώου παιδιού. Έτσι συνδιαλέγεται με το κοινό και θέτει με τρόπο άμεσο και ειλικρινή τους προβληματισμούς του χωρίς να παίρνει καθαρή θέση, αφήνοντας στον δέκτη την ελευθερία να σκεφτεί αβίαστα και να αποφασίσει. Τα ετερόκλητα στοιχεία των συνθέσεών του αναδύονται από το ασταμάτητα τροφοδοτούμενο από τα διάφορα ερεθίσματα συναίσθημά του.
Δρ. Μαράη Γεωργούση, π. Διδάσκουσα στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, Ιστορικός Τέχνης.
Σε καλλιτεχνική του δήλωση ο εικαστικός γράφει για την έκθεση:
«Κάτω από την κληματαριά ρέμβαζα ώρες ατέλειωτες προσπαθώντας με κρυφές συλλαβές την ταυτότητά μου να αρθρώσω.
Και ανάγνωση γνώριζα και γραφή και μια φωνή μου είπε εύγε πολλά θα μάθεις αν στο ασήμαντο εμβαθύνεις.
Τα σκέλη μου γυμνά στον ήλιο, μπροστά από μια θάλασσα καταγάλανη. Ένα παιδί έπαιζε, η θάλασσα ήταν ο ωκεανός του αγνώστου. Η ιστορία μεθυσμένη μου κλείνει το αριστερό μάτι. Είναι πλασμένη για την ακρίβεια των γεγονότων όπως ο Όμηρος την καθόρισε. Το ουράνιο τόξο η πηγή των χρωμάτων.
Ερημιά γύρω μου, θέλω να της δώσω το δικό μου νόημα.
Ξεδιπλώνω εικόνες χρωματιστές, χρώματα πολλά μου προκαλούν συναισθήματα, πολλά, αμέτρητα.
Αυτή είναι η ζωή.
Το άγνωστο με τα συναισθήματα στέκονται μπροστά στα μάτια μου και μου ανοίγουν ένα παράθυρο. Την αλήθεια ψάχνω. Βλέπω την αντίδραση της σχετικότητας. Ε = m • c 2.
Δεν υπάρχει βεβαιότητα. Μπορεί να βρίσκομαι παντού, εγώ και τα σημεία. Η τύχη αποφασίζει. Τα φωτόνια μπροστά μου έχουν διαφορετική συχνότητα εκπομπής. Βλέπω πολλά χρώματα, πολλές συχνότητες, γιατί έχω όραση. Δίχως υποδοχείς δεν βλέπω τίποτε. Ο κόσμος υπάρχει, γιατί ο φλοιός του εγκεφάλου μου μπορεί να διαβάσει τον μύθο του.
Τον μύθο του κόσμου του μικρού του μεγάλου. Οι πρωτόπλαστοι άσπροι σαν το γάλα. Κοπέλες πολλές και αεροπλάνα από πάνω. Η ακοή μου, ακοή των μακρινών ανέμων.
Το παραθυρόφυλλο ανοικτό, κόρες όμορφες στην ακρογιαλιά κόρες όμορφες στο αμφιθέατρο. Έχω έρωτα για όλες.
Να’μαι εγώ λοιπόν ο πλασμένος για τις κόρες της βροχής με τις πολύχρωμες ομπρέλες και τις κόρες τις πολύχρωμες μπροστά από την γαλάζια θάλασσα του καλοκαιριού.
Οι μορφές περιμένουν το πλοίο, το ταξίδι στον Ζέφυρο, υποσχόμενο πολλά υποσχόμενο τίποτα. Τα συναισθήματα είναι χρωματιστά. Το κίτρινο, το κόκκινο, το πράσινο, το μπλε και το γαλάζιο. Ο λαιμός μου σφίγγεται. Μέσα μου ο φώσφορος, ο σίδηρος, το κάλιο, το ασβέστιο και το νάτριο, παλιά κατάλοιπα της μνήμης, βλέπουν ανθρώπους στον σταυρό μόνους με πλατιά μενεξεδένια φύλλα.
Ένα άσπρο εκκλησάκι περιτριγυρισμένο από κίτρινο φως.
Πολλοί κρατούν σημαίες και χαιρετούν χαρταετούς των παιδιών της αθωότητας.
Ο ζέφυρος μόνος και γω τα παλιά φιλιά απολαμβάνω.
Η Μοίρα των αθώων, αυτών που ψάχνουν στην άβυσσο την αλήθεια, είναι η δική μου μοίρα.
Τα χρώματα η συνεκτική ουσία των πραγμάτων.»
ΚΩΣΤΑΣ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ
