Οι αφηγηματικές ζωγραφικές εκδοχές του Κωστή Δαμουλάκη, παρόμοιες με αποσπάσματα μιας αστικής και εκτενούς μυθοπλαστικής συρραφής, λειτουργούν άλλοτε ως tableaux vivants κι άλλοτε ως σουρρεαλίζοντες σχολιασμοί πάνω σε σχεδόν ρεαλιστικά στιγμιότυπα.
Με ζωγραφικά έργα μεγάλων διαστάσεων, αφαιρετικά στην αντίληψη της ομάδας COBRA, ο Θανάσης Δάπης επιχειρεί να βιώσει τον αυθορμητισμό και το πηγαίο της καλλιτεχνικής πράξης σε ένα πρωταρχικό στάδιο παρατήρησης, αντίληψης και αποτύπωσης του κόσμου.
Οι «σοφοί» άνθρωποι του Σταμάτη Λάσκου, όντα αλλόκοτα, ντυμένα το ένδυμα και την επιδερμίδα της ταλαιπωρίας που φέρουν τη δυναμική της επιβίωσης σε περιβάλλον απειλητικό, μιλούν κατάφορα, ίσως προφητικά για τον φόβο πολιτισμικής μετάλλαξης.
Σχόλια: Θάλεια Στεφανίδου