Αρχές Σεπτεμβρίου ολοκληρώνεται στον πειραματικό χώρο KEIV η έκθεση του Κωστή Σταφυλάκη Cloroquine Juggalo, μία δυναμική προσομοίωση μίας έκκεντρης αμερικάνικης εσχατολογικής υπο-κουλτούρας, από έναν καλλιτέχνη-Θεωρητικό τέχνης που συνηθίζει να μας εμβυθίζει σε δραματοποιημένες αφηγήσεις που αντιστρέφουν υποδόρια και καταλυτικά ηρωοποιημένες συμβάσεις, συνομιλώντας καίρια με το πολιτικό.
– Ποια είναι η κεντρική ιδέα πίσω από την έκθεση;
Όλα ξεκίνησαν κοντά στο τέλος της πρώτης καραντίνας και άρχισαν να παίρνουν μορφή στο διάστημα πριν το δεύτερο lockdown. Συνειδητοποιώ εκ των υστέρων ότι πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της πανδημικής κρίσης βυθιζόμενος στον αλλόκοτο κόσμο διαφόρων κοινωνικών ομάδων της σύγχρονης Αμερικής, από απόσταση. Είχα ξεκινήσει, πριν τη πανδημία, να ερευνώ την εξάπλωση της κουλτούρας των doomsday preppers στην Αμερική. Πρόκειται για άτομα και ομάδες που προετοιμάζονται για μια doomsday (μέρα της καταστροφής), για μια πολιτειακή ανατροπή, για μια κατάρρευση των υποδομών και γενικότερα για έκτακτες περιστάσεις. Οι preppers ανήκουν σε ποικίλες ιδεολογικές τάσεις, είναι εξαιρετικά επικοινωνιακοί στα κοινωνικά δίκτυα, χαρακτηρίζονται από εκνευριστική επιμονή που θυμίζει παίκτες του συναφούς minecraft. Συχνά, βεβαίως, ανήκουν στη πατριωτική δεξιά, λατρεύουν τα όπλα και στρατολογούνται σε διάφορες επικίνδυνες πολιτοφυλακές της αχανούς αμερικανικής ενδοχώρας. Βρήκα συνένοχο στην έρευνα αυτή τον Τεό Τριανταφυλλίδη, ο οποίος μελετούσε παρόμοια πράγματα, και κάπως έτσι ξεκίνησε η υλοποίηση του Readiness SAGA, ενός σπονδυλωτού έργου πάνω στην κουλτούρα της «ετοιμότητας», η οποία αντλεί και από μια υπαρκτή μυθολογία περί επικείμενης σύγκρουσης ανάμεσα στους προετοιμασμένους (preppers) και την ορδή των απελπισμένων απροετοίμαστων (Χρυσή Ορδή). Η μυθολογική αυτή σύγκρουση ξεδιπλώνεται με τη μορφή ενός σπονδυλωτού παιχνιδιού ρόλων, ενός LARP, που οργανώνουμε σε διάφορες εκδοχές με τον Τριανταφυλλίδη και, ενίοτε, με πολλούς άλλους συνεργάτες και φίλους όπως ο Αλέξης Φιδετζής, ο Βασίλης Βλασταράς, οι φοιτητές του Βλασταρά και του Poka-Yio στην ΑΣΚΤ, καλλιτέχνες από το εξωτερικό, όπως ο Joshua Citarella. Κατά τη διάρκεια του συγκεκριμένου πρότζεκτ, ένας φίλος με παρότρυνε να ασχοληθώ με μια άλλη, παντελώς άγνωστη σε εμένα, αμερικάνικη υποκουλτούρα – τους Juggalos. Η προτροπή του ήταν καταλυτική. Μπήκα σε μια λαγότρυπα και βρέθηκα στον σαγηνευτικά σκοτεινό κόσμο του αμερικανικού horrorcore, αποσβολωμένος σαν μια νέα Alice.
Οι Juggalos είναι οπαδοί του rap ντουέτου Insane Clown Posse, που δραστηριοποιείται από την αρχή της δεκαετίας του ’90 στο Detroit, αλλά και άλλων συγκροτημάτων του horrorcore. Βάφονται σαν παράξενοι κλόουν-εκδικητές και με τη μουσική τους απαντούν στην κοινωνική αποξένωση, την ανέχεια, τον κοινωνικό θάνατο που χαρακτηρίζει ολόκληρες περιοχές της λεγόμενη rust belt, των μεγάλων βιομηχανικών ζωνών που διαλύθηκαν στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Οι ICP πρόσφεραν στο κοινωνικό αυτό στρώμα μια ταυτότητα. Το ’92 είπαν στους οπαδούς τους ότι είναι οι jugglers, οι juggalos, και έτσι ξεπήδησε ένα μαζικό κίνημα αποδοχής, συμπερίληψης, μια οικογένεια από παράξενους (wicked) κλόουν που συγκεντρώνονται στο ετήσιο gathering of the juggalos για να ακούσουν rap, να κάνουν freestyle μάχες, να κάνουν wrestling, να πιούν και να λουστούν με Faygo, το πολύχρωμο αναψυκτικό του Detroit. Πρόκειται για μια κοινωνική αυτό-τερατοποίηση που χτίζει δημιουργικά πάνω στον κοινωνικό αποκλεισμό και τα κακοποιητικά περιβάλλοντα των περιθωριοποιημένων στρωμάτων, δανειζόμενη υλικό από την δημοφιλή κουλτούρα του αμερικανικού τρόμου.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το 2011, το FBI θα κατατάξει τους Juggalos σε μια λίστα με συμμορίες που δρουν στην Αμερική συμβάλλοντας στην ποινικοποίησή τους και στην περαιτέρω κοινωνική τους απομόνωση. Η εξέλιξη αυτή θα συμβάλλει στην ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος. Τον Σεπτέμβρη του 2017, οι ICP και οι φίλοι τους θα οργανώσουν το Juggalo March στην Washington DC για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στη ποινικοποίησή τους. Τυχαία, οπαδοί του Trump οργάνωναν διαδήλωση στον ίδιο χώρο, την ίδια μέρα. Ένα μεγάλο τμήμα της κοινότητας των Juggalos θα πάρει σαφή θέση εναντίον της alt-right και θα ξεκινήσει μια πολεμική εναντίον του Trump τόσο στο διαδίκτυο όσο και στον δρόμο. Το κίνημα είχε ήδη αρχίσει να γίνεται πιο διαθεματικό, με ομάδες από φεμινίστριες juggaletes να δουν τον παλμό στο Struggalo Circus, όπως ονομάστηκε ο αγώνας αυτός. Βεβαίως, ως μια αρκετά διαδεδομένη ταυτότητα σε περιθωριοποιημένα στρώματα της Αμερικανικής κοινωνίας, η ταυτότητα του Juggalo ενσαρκώνει πολλές αντιφάσεις. Η μουσική των ICP είναι αντιρατσιστική αλλά χρησιμοποιεί μισογυνικά κλισέ στα πλαίσια μια φανταστικής βίας που μοιάζει σαν αλλόκοτη παραλλαγή της στερεοτυπικής πατριαρχίας. Ταυτόχρονα, επιτίθεται στους καθημερινούς αμερικάνους wife-beaters και απειλεί τα ρατσιστικά πλουσιόπαιδα με τον μπαλτά.
– Μίλησέ μας για τον Chloroquine Juggalo και τη δημιουργία της περσόνας.
Αφού ανακάλυψα πως οι Juggalos έχουν αποικιοποιήσει τα social media, σκέφτηκα λοιπόν να γίνω κι εγώ ένας Juggalo, μέλος μιας online σκηνής στην οποία μπορούσα να συμμετέχω από απόσταση. Ξεκίνησα να φτιάχνω προφίλ σε ποικίλα social media με το ψευδώνυμο Chloroquine Juggalo. Ο Trump είχε μόλις προτείνει στο κόσμο να καταναλώνει προληπτικά χλωροκίνη καθώς είχε ακούσει «πολλές καλές ιστορίες για αυτή». Αυτή η επικίνδυνη βλακεία έδινε σχήμα στην ορμή του θανάτου, θυμίζοντας εκδοχές του αμερικανικού pulp noir. Έτσι λοιπόν συστήθηκα στους νέους διαδικτυακούς μου φίλους ως ένας juggalo από την Ελλάδα που πίνει κοκτέιλ χλωροκίνης, την οποία αναζητά στο διαδίκτυο. Αντί να το βρουν περίεργο, ξεκίνησαν να κάνουν αυτό που φαίνεται να κάνουν συνήθως – να μου στέλνουν την ερασιτεχνική rap που γράφουν και να μου ζητούν να την προωθήσω. Τότε λοιπόν αποφάσισα να κάνω ένα μικρό πάρτι στο μπαλκόνι μου με αποκλειστικό μουσικό υπόβαθρο τα κομμάτια που μου είχαν στείλει. Βαφτήκαμε juggalos, χορέψαμε και εγώ εμφανίστηκα με τη στολή Exoskeleton I, ένα κοστούμι αλληλεπίδρασης που οδηγεί στην γελοιοποίηση του χρήστη του. Το πάρτι κινηματογραφήθηκε και τροφοδότησε τα juggalo προφίλ μου προσδίδοντας κύρος στη περσόνα που είχα κατασκευάσει. Η έκθεση στο KEIV Athens ανασυνθέτει τη συνολική περιδίνησή μου στον ψηφιακό κόσμο των Juggalos για έναν ολόκληρο χρόνο.
– Χρησιμοποιείς την τεχνολογία ως hardware εικαστικό μέσο ή ως διαδικτυακή πλατφόρμα για να παρουσιάζεις το έργο σου; Μπορούν τα social media να αποτελέσουν μια σύγχρονη εικαστική φόρμα; Πόσο σε έχει επηρεάσει ο χώρος του post internet art και ο κόσμος του LARP? Υπάρχει μία νέα post-digital κουλτούρα στην Ελλάδα;
Παρατηρώντας τις ψηφιακές πλατφόρμες που γεννήθηκαν μέσα στην εποχή της πανδημίας, αλλά και αυτές που πέθαναν, αντιλαμβάνεται κανείς τη ρευστότητα της μεταψηφιακής και μεταδιαδικτυακής συνθήκης, όσο και την αδηφαγία αυτού που ονομάστηκε platform capitalism. Στη συνθήκη αυτή τίποτα δεν μπορεί να αναχθεί απλά σε «μέσο», ούτε «παλιό» ούτε «νέο». Κάθε ψηφιακή τεχνολογία που δημιουργείται είναι ήδη παραμετροποιημένη, αλγοριθμική, με ενσωματωμένη τεχνητή νοημοσύνη, γεννημένη για να απευθύνεται σε συγκεκριμένες κοινότητες χρηστών, να συλλέγει δεδομένα, προβλέποντας και συχνά προκαταλαμβάνοντας τις τάσεις που αυτές οι κοινότητες θα αναπτύξουν. Όπως έχουν επισημάνει αρκετοί στοχαστές της εποχής, οι σύγχρονες υπολογιστικές δομές είναι σύνθετες συστοιχίες από hardware, αστικό software, ενεργειακά κυκλώματα, διαπροσωπείες που ενεργοποιούνται με το ανθρώπινο χέρι ή από μη-ανθρώπινους παράγοντες, άρα δυναμικά οικοσυστήματα. Διέπονται από νέες μορφές ελέγχου και εξουσίας αλλά ταυτόχρονα επιτρέπουν να συμβεί κάτι σαν αυτό που συνέβη στην Tulsa κατά την προεκλογική περίοδο στις Ηνωμένες Πολιτείες, με έφηβους χρήστες του TikTok και οπαδούς της K-pop να κινητοποιούνται για να κλείσουν θέσεις στο χώρο της προεκλογικής ομιλίας του Trump δίχως πρόθεση να παραστούν, με αποτέλεσμα αυτός να μείνει μισοάδειος.
Αρκετοί καλλιτέχνες που συνδέονται συνειδητά με πτυχές της μεταδιαδικτυακής τέχνης έχουν αξιοποιήσει αυτές τις πλατφόρμες κατασκευάζοντας εαυτούς που ζουν τόσο στον ψηφιακό όσο και τον φυσικό χώρο – από το blog της Marisa Olson που μετέδιδε την πορεία της συμμετοχής στα auditions του American Idol μέχρι το Scandalishious στο YouTube από την Ann Hirsch και τις ινσταγκραμικές περφόρμανς Excellences & perfections της Amalia Ulman. Όλα αυτά είναι γνωστά και αποτελούν ήδη ιστορία, ωστόσο δεν πρέπει να κατανοηθούν απλώς ως «κριτικοί πειραματισμοί», αλλά ως κοινωνική πλοήγηση, δηλαδή ως τρόποι να υπάρξει κανείς μέσα σε ένα περιβάλλον ετεροποιητικό, δίχως το εχέγγυο κάποιας επικείμενης χειραφέτησης. Η κατασκευή μιας διαδικτυακής περσόνας όπως ο Chloroquine Juggalo προϋποθέτει στοιχεία προσποίησης -μιμούμαι εκλεκτικά συμπεριφορές των juggalos- αλλά ταυτόχρονα περνάω ένα μεγάλο κομμάτι του χρόνου μου συμμετέχοντας σε ορισμένες πολιτιστικούς κώδικες, φτιάχνοντας το δικό μου κοινωνικό δίκτυο, καλώντας αρκετούς ανθρώπους γύρω μου να συμμετάσχουν στο ίδιο παιχνίδι. Παράλληλα, όταν παρουσιάζεις μια εποπτεία της δράσης σου ως Chloroquine Juggalo σε ένα χώρο όπως το KEIV, του Κωνσταντίνου Λιανού, καλείσαι να φτιάξεις μια συνθήκη που θα είναι τόσο εμβυθιστική και συγκινητική όσο η διαδικασία που τη γέννησε. Εκεί μέσα, πρέπει να συνυπάρξουν τα online stories των φίλων σου juggalos με τις στολές και τα εργαλεία που χρησιμοποιείς για να χτίσεις αυτόν τον «παράλληλο» κόσμο. Γνωρίζω αρκετά καλά αυτή την αίσθηση από παλιότερα πρότζεκτ, σαν αυτά που υλοποιούμε από το 2006 με τη Βάνα Κωσταγιόλα στα πλαίσια του ντουέτου KavecS (www.kavecs.com). Αυτό που κάναμε μέχρι τώρα, με σαφείς αναφορές στα λεγόμενα tactical media, είναι να μετατρέπουμε καταστάσεις που εντοπίζαμε στο ελληνικό διαδίκτυο σε συλλογικές περφόρμανς εντός του «φυσικού χώρου». Όταν κατασκευάζεις προσομοιώσεις της καθημερινότητας, όπως ένα New Age θεραπευτήριο, ένα προσωρινό γραφείο μετανάστευσης ή μια εξτρεμιστική πολιτική οργάνωση αλλάζει ο τρόπος που σε βλέπει ένα κομμάτι του κοινού και των επαφών σου – κάτι από την κατασκευή αυτή έχει εγγραφεί πάνω σου και σε μετατρέπει από πειραματιζόμενο σε «πειραματόζωο». Πρόκειται για ένα μοντέλο καλλιτεχνικής δράσης που διαφοροποιείται από τη καθαρολογία του «κριτικού καλλιτέχνη», αλλά και ένας άλλος τρόπος να συνδέεται η καλλιτεχνική πράξη με το «πολιτικό».
Η απάντηση που μπορώ να δώσω στο ερώτημα αν υπάρχει μεταψηφιακή σκηνή στην Ελλάδα είναι καταφατική. Αλλά νομίζω ότι μια τέτοια κουλτούρα ή σκηνή μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο μέσα στο ειδικό κοινωνικό πλαίσιο που τη γέννησε, το οποίο μυρίζει ακόμα μπαρούτι. Πρόκειται για τον πυρηνικό αντιδραστήρα των πρώτων χρόνων της ελληνικής κρίσης, η οποία συνέπεσε με τη διάδοση των διαδικτυακών κοινωνικών μέσων και τη μαζικοποίηση της χρήσης τους. Αναφέρομαι σε ένα αλλόκοτο μείγμα κοινωνικής επιβράδυνσης και ψηφιακής επιτάχυνσης που έχω καταλήξει να αποκαλώ το «ελληνικό μεταψηφιακό». Μέσα στη δεκαετία που πέρασε υπήρξαν αρκετές περιπτώσεις ελλήνων καλλιτεχνών που βυθίστηκαν στη διαδικτυακή κουλτούρα κατασκευάζοντας διαπροσωπείες, εαυτούς, προσομοιώσεις, περιβάλλοντα που τους επέτρεπαν να πλοηγηθούν ανάμεσα στις κυρίαρχες αφηγήσεις της ελληνικής κρίσης. Έχω επιχειρήσει συχνά να παρουσιάσω τα παραδείγματα αυτά, στις τρεις τελευταίες Μπιενάλε της Αθήνας, σε εκθέσεις που επιμελήθηκα και κείμενα που έγραψα. Υπάρχει βέβαια και μια άλλη εκδοχή της μεταδιαδικτυακής τέχνης στην Ελλάδα που συνδέεται περισσότερο με την αναζήτηση μιας νέας υλικότητας και πειραματίζεται με το ανασχεδιασμό του καθημερινού υλικού πολιτισμού, βρίσκοντας περισσότερη ανταπόκριση από ιδρύματα και αίθουσες τέχνης. Έχουμε αρκετά να μάθουμε και από αυτή την τάση. Όμως, η άνθιση του μεταψηφιακού φαινομένου στη ελληνική σκηνή θα κριθεί εν πολλοίς και από το ρόλο που καλούνται πια να παίξουν και οι ελληνικές σχολές καλών τεχνών, καθώς, κακά τα ψέματα, ο ορίζοντας μετατοπίζεται προς στο βιωματικό metaverse της Gen Z. Ως εικαστικός και διδάσκων στο ελληνικό πανεπιστήμιο γνωρίζω ότι πρέπει να γίνει πολύ δουλειά ακόμα σε αυτό το επίπεδο εντός των σχολών τέχνης, δουλειά που θα βασίζεται σε ακατάπαυστη μελέτη της σύγχρονης διαδικτυακής οπτικής κουλτούρας.
– Μέσα από τη δημιουργία μιας περσόνας χρησιμοποιείς τον μηχανισμό της μίμησης για να «γλιστρήσεις» μέσα σε έναν ρόλο. Η παρούσα δουλειά παρουσιάζει ένα δυστοπικό παρόν και μιμείται τις αναδυόμενες ψευδαισθήσεις του. Θα μπορούσε ολόκληρη η έκθεση να αποτελεί ένα χρωματιστό αλλά ταυτόχρονα σκοτεινό homage στην εποχή της μετα-αλήθειας, με το αναπόφευκτο σύμπτωμα της συνωμοσιολογίας σε έξαρση;
Ορισμένα από τα καλλιτεχνικά πρότζεκτ στα οποία εμπλέκομαι αποκτούν τον χαρακτήρα «προδραμάτισης» της κοινωνικής ζωής. Χρησιμοποιώ τον όρο pre-enactment, όπως τον αναλύουν σήμερα διανοητές και άνθρωποι της τέχνης σαν τον Oliver Marchart, την Dana Yahalomi και τον Florian Malzacher. Σε έργα όπως το Readiness SAGA ή το Chloroquine Juggalo σκηνοθετούμε, μέσα από υποθέσεις και γόνιμες αποκλίσεις, αυτό που φαίνεται, σχεδόν αταβιστικά και αλγοριθμικά, να έρχεται. Εδώ ακριβώς αποκτά κυρίαρχη θέση το ζωντανό παιχνίδι ρόλων, το οποίο μας δίνει τη δυνατότητα να παίξουμε με άλλους όρους τα σενάρια που ξεδιπλώνονται μπροστά μας. Όταν στο Readiness ενσαρκώναμε τους preppers και τους οπλοφόρους boogaloo bois να συγκρούονται με γουνοφόρους επαναστάτες δεν γνωρίζαμε ότι πανομοιότυπες σκηνές θα διαδραματίζονταν στο Αμερικανικό Καπιτώλιο μερικές εβδομάδες μετά. Παρακολουθούσαμε όμως τον ρόλο, τους κώδικες και την αισθητική αυτών των ομάδων για καιρό. Η πολύχρωμη εξέγερση των juggalos στην Washington το 2017, απέναντι στους οπαδούς του Trump, μπορεί να ειδωθεί και σαν πρόβα των σεναρίων ενός νέου αμερικανικού εμφυλίου που διακινήθηκαν έντονα τα τελευταία χρόνια. Η διείσδυση σε τέτοιες ομάδες προσφέρει τη δυνατότητα να κάνεις μια τέχνη που θα λειτουργήσει περίπου σαν «δελτίο καιρού». Το Roleplaying, για να επιστρέψω στο θέμα του LARP (Live Action Role Playing) που ανέφερες, δεν διασφαλίζει ότι αυτός που ενσαρκώνει μια τέτοια ταυτότητα θα «χειραφετηθεί» και δεν θα βυθιστεί περισσότερο στη δυστοπία. Ούτε εξασφαλίζει πρόσβαση σε κάποια «σωστή πλευρά της ιστορίας». Το παιχνίδι δεν είναι παρά ένας τρόπος να κρατάς τις κοινωνικές σου κεραίες ενεργές. Ό,τι κι αν κάνεις εσύ, το κοινωνικό παιχνίδι διατηρεί την ενδεχομενικότητα που πάντα διατηρούσε. Αλλά συχνά μοιάζει να έχει τη δομή του παιχνιδιού που παίζεις.
Φτάνοντας στο θέμα της μετά-αλήθειας που θέτεις το ερώτημά σου, αρκετοί στοχαστές και αναλυτές έχουν ήδη επισημάνει πως οι μεγάλες θεωρίες συνομωσίας που καθόρισαν τη περίοδο που μοιάζει να απέρχεται, όπως το Pizzagate και το QAnon, έχουν τη δομή ενός ζωντανού παιχνιδιού δράσης ή καλύτερα ενός ARG (Alternative Reality Game). Δεν προτείνουν απλώς μια εναλλακτική θεώρηση της πραγματικότητας αλλά καλούν τον αποδέκτη να συμμετάσχει στην «επίλυση» γρίφων αναζητώντας την «απάντηση» σε πραγματικές τοποθεσίες. Οι οπαδοί του QAnon είναι ταυτόχρονα παίκτες και «παιζόμενοι» – συμμετέχουν στην έξαψη τους συνωμοσιολογικού κυνηγιού. Μαζί με άλλους ακροδεξιούς βρέθηκαν μπροστά και μέσα στο Καπιτώλιο να μεταδίδουν ζωντανά τη δράση τους στο ειδικό κοινό τους, το οποίο τους αναγνώριζε διαβάζοντας τα διακριτικά στοιχεία και σύμβολα που είχαν προσθέσει στις στολές τους. Κάνοντας ντουέτα στο TikTok με juggalos ήρθα αντιμέτωπος με τη στιγμή που ένας juggalo κατηγορούσε έναν άλλο, από προηγούμενο ντουέτο, ότι είναι παιδόφιλος. Για κάποιο λόγο, ένας κάπως περίεργος αγώνας «εναντίον της παιδοφιλίας» λάμβανε χώρα στις κοινότητες των juggalos πριν της εξάπλωση των θεωριών του QAnon περί μιας παγκόσμιας ελίτ αιμοδιψών παιδόφιλων. Φυσικά, ο «αγώνας» αυτός λαμβάνει τελείως διαφορετική έκταση στα προφίλ των λιγοστών αλλά υπαρκτών ακροδεξιών juggalos που συνάντησα μέσα από τη δικτύωσή μου. Το υλικό αυτό είναι ενσωματωμένο στα βίντεο της έκθεσης στο KEIV αλλά εμπνέει και ορισμένες γλυπτικές κατασκευές. Το Monument to Post-Truth είναι μια γλυπτική εγκατάσταση στην οποία ένας εμβληματικός κλόουν από τη μυθολογία των ICP και των Juggalos επενδύεται με παραπομπές στο pizzagate και μετατρέπεται σε διαφημιστικό διάκοσμο ενός φανταστικού American diner. Ο επισκέπτης της έκθεσης καλείται κι αυτός να λύσει τους γρίφους που του προτείνει η σκηνογραφημένη πραγματικότητα της έκθεσης, να συνδέσει το found footage της έκθεσης χρησιμοποιώντας την αφήγηση του Chloroquine Juggalo. Όποιος επιθυμεί, έχει ακόμα την ευκαιρία να επισκεφτεί την έκθεση 1η με 4η Σεπτέμβρη. Είναι ευκαιρία να δει και το καινούργιο KEIV, καθώς ο Κωνσταντίνος Λιανός δεν έχει φτιάξει απλώς έναν εκθεσιακό χώρο αλλά ένα καινούργιο μηχανισμό καλλιτεχνικής παραγωγής που πιστεύω ότι θα αλλάξει το τι βλέπουμε στην Αθήνα.
Διαβάστε επίσης:
Κωστής Σταφυλάκης – Chloroquine Juggalo: Ατομική έκθεση στο KEIV Athens
