Το έργο των Γιάννη Καλαβριανού και Μαρίας Κοσκινά «Κουμ Κουάτ», παρουσιάζεται στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, μια παραγωγή της εταιρείας θεάτρου Sforaris.
Ο Γιάννης Καλαβριανός σκηνοθετεί μια κωμωδία για πρώτη φορά μετά από δέκα χρόνια, στην οποία πρωταγωνιστούν οι Γιώργος Γλάστρας και Μαρία Κοσκινά. Οι δύο ηθοποιοί ενσαρκώνουν έξι διαφορετικούς χαρακτήρες, διαμορφώνοντας το πλαίσιο μιας καλοστημένης φάρσας με ιδιότυπη δομή, διανθισμένη με ρυθμό και κίνηση.
Φυσικό τοπίο δράσης το σκηνικό που υπογράφει η Τίνα Τζόκα, ενδεικτικό της δεκαετίας του ´70, με τα ανάλογα στοιχεία.
Μεταφερόμαστε στην εποχή της δικτατορίας στην Ελλάδα, μια εποχή φίμωσης, όσο και σκοτεινή που αποτελεί τον καμβά κατασκευής και εξέλιξης του μύθου. Κείμενο με έξυπνες ατάκες, δροσερό πνεύμα και εύστροφες, ταχύτατες σκηνικές μεταμφιέσεις για τις ανάγκες των ρόλων. Γνήσιοι ήρωες, ολοκληρωμένες ερμηνείες, έξαλλος χορός ντίσκο και κίνημα των χίπις. Μπόλικο βερμούτ, must , της εποχής, ξεσηκωτική, νοσταλγική μουσική 70´ς, από τον Διαμαντή Διαμαντίδη και τέλεια κίνηση από την Αλεξία Μπεζίκη.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο σκηνοθέτης πλέκει το νήμα του θεματικού πυρήνα με δεξιοτεχνία και φρεσκάδα. Κινηματογραφικές σκηνές πλημμυρίζουν το χώρο, οι πράξεις αλλεπάλληλες, τα πρόσωπα αλλάζουν μορφή αστραπιαία, η ένταση στο pic.
Η ανάγκη δύο ανθρώπων να απεξαρτηθούν από κοινωνικά στερεότυπα που αφορούν ένα υποκριτικό κομμάτι της παράδοσης, γίνεται ο εφαλτήρας δράσης. Κινητήρια δύναμη η επιθυμία της δημιουργικής «απόσυρσης» που θα τους εξασφαλίσει την πολυπόθητη γαλήνη, την Κυριακή του Πάσχα, εννέα Απριλίου του 1972. Σκηνές απείρου κάλλους εκτυλίσσονται και αναφορές παρατηρούνται στο κοινωνικοπολιτικό status μιας περιόδου «δημοφιλούς» και για την ελεεινή γελοιότητά της.
Η προβολή μιας Ελλάδας ξενόφοβης και κλεισμένης στο εθνικιστικό κέλυφός της, ζωγραφίζεται ρεαλιστικά μέσα σε πλαίσιο πλαστών αξιών και κίβδηλων οραμάτων. Η εθνική μετάλλαξη παρέα με το κωμικοτραγικό στοιχείο των προσωπικών ιστοριών των ηρώων, παράγουν καυστική ειρωνεία και αβίαστο γέλιο. Τα καλαίσθητα / «προκλητικά» κοστούμια της Βάνας Γιαννούλα, καθώς επίσης και οι ευμετάβολοι / κινητικοί φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη, υπογραμμίζουν την υποδόρια δράση.
Η ιδιαίτερης αισθητικής θεατρικότητα του έργου, απογειώνεται με το δίδυμο των Γιώργου Γλάστρα και Μαρίας Κοσκινά. Συνδυάζουν αριστοτεχνικά την χημεία τους, καυτηριάζοντας τα κάθε είδους ταμπού, τα μειωμένης αντίληψης επικίνδυνα άτομα, τις ακραίες εκδηλώσεις, την προσποίηση, τον στρουθοκαμηλισμό.
Η πολυπλοκότητα των διαπροσωπικών σχέσεων αντανακλάται με διαφάνεια, μέσα στο ταραγμένο όσο και προγονόπληκτο χουντικό σύμπαν. Έτσι φωτίζονται εξαιρετικά εκείνες οι πτυχές που αναδεικνύουν τα ήθη, τα πρότυπα της εποχής και τις κοινωνικές συμπεριφορές. Τα παραπάνω καθιστούν το έργο ευφυές, ευχάριστο, ζωντανό, αστείο, αληθινό, με αυθεντική ιδιοσυστασία και μπόλικο χιούμορ. Με τη δυναμική της προβαλλόμενης αυτονομίας της ύπαρξης ως το μόνο αντίδοτο στο ψέμα και τον αποπροσανατολισμό, κατατάσσεται στις ενδιαφέρουσες παραστάσεις της σεζόν.
Κουμ κουάτ, χρυσό πορτοκάλι- στα κινέζικα-, με φλούδα γλυκειά, εσωτερική γεύση ξινή, απολαυστικό ως λικέρ, παραπέμπει στην αντιφατικότητα της ίδιας της ζωής. Χαρές, λύπες, όνειρα, διαψεύσεις, προσδοκίες, ματαιώσεις, κριτικό πνεύμα απέναντι στη μονολιθικότητα, συνθέτουν το σκηνικό στερέωμα αυτής της ρηξικέλευθης / αντισυμβατικής κωμωδίας.
«Κουμ Κουάτ», ένα καλογραμμένο θεατρικό πόνημα, με όλα τα εφόδια που στελεχώνουν μια παράσταση διαλεχτή, ιδιάζουσα, με πολιτικές πινελιές και ψυχαγωγικές φιλοδοξίες. Κομψή και ευρηματική σκηνοθεσία, στιβαρή σκηνική κατατομή, ρωμαλέες, πολυεπίπεδες ενσαρκώσεις, ένα σύνθετο πλέγμα μηνυμάτων, εντυπώσεων, ποικίλων συναισθημάτων, σκέψεων και ανατροπών.
«Πάρτο απόφαση, η Ελλάδα δύο πράγματα έβγαζε, βγάζει και θα βγάζει: τσεβρέδες και χαφιέδες», χαρακτηριστική ατάκα του θεατρικού, ενδεικτική μιας διάχυτης ιδεολογίας.
Διαβάστε επίσης:
Κουμ Κουάτ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού στο Θέατρο του Νέου Κόσμου
