Κάποια βιβλία δεν είναι παίξε-γέλασε και η ανάγνωσή τους καταλήγει να θυμίζει πολυήμερη ανάβαση σε ψηλό βουνό. Αυτή ίσως είναι η ακριβής αίσθηση που αποκομίζει ένας αναγνώστης διαβάζοντας το Κουτσό του Κορτάσαρ.
Σε ανάλογες περιπτώσεις δεν χρειάζεται κανείς να στηριχτεί σε πρόσωπα και επεισόδια για να μην τσακιστεί από τα ύψη της αναγνωστικής του υπεροψίας. Αρκεί συχνά να κρατηθεί και από απλές φράσεις όπως: “Είναι πιο εύκολο να μιλάς για δυσάρεστα πράγματα απ’ ό,τι για τα ευχάριστα… απ’ τα ευγενή αισθήματα γεννιέται η κακή λογοτεχνία… Η ευτυχία δεν εξηγείται”. Τρεις φράσεις που διαδέχονται η μία την άλλη σε μια παράγραφο και περικλείουν το συνολικό φορτίο της μεγάλης γραφής.
Το Κουτσό του Κορτάσαρ στην παρούσα έκδοση (Opera) αποτελεί μεταφραστικό επίτευγμα του Αχιλλέα Κυριακίδη στην δεξιότητα του οποίου το ελληνικό κοινό χρωστά και άλλες αναγνωστικές γνωριμίες. Να θυμίσω μόνο τις Ασκήσεις Ύφους του Ρεϊμόν Κενώ…