«Η συνάντηση με το παρελθόν μας βοηθάει, μας καθησυχάζει και μας διεγείρει», γράφει η Jacqueline de Romilly στο έργο της «Τι Πιστεύω».
Η συνάντηση με το παρελθόν, εμπλουτίζει το παρόν και ενθαρρύνει το μέλλον. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για το ελληνικό πνεύμα, γονιμοποιό του ευρωπαϊκού εδάφους και του δυτικού κόσμου, με την ευρύτερη έννοια.
Και αυτό βέβαια, δεν είναι στερεότυπο, είναι αποτέλεσμα διαχρονικής εμπειρίας και ατομικής επιλογής. «Τίποτα πιο μοντέρνο από τους αρχαίους».
«Ναι, υπάρχει μοντέρνα ανάγνωση του αρχαίου πολιτισμού. Στην πραγματικότητα υπάρχουν πολλές αναγνώσεις και όλες χρήσιμες».
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ειδικά όταν επιχειρείται από νέους ανθρώπους, όπως η Χριστιάνα Γαροφαλίδου, η οποία επιλέγει ένα έργο εμβληματικό: Τον Παρθενώνα και από αυτόν τα αετώματα, κορυφαία αρχιτεκτονικά μέλη, με τον γλυπτό τους «διάκοσμο». Υπό τα έκπληκτα βλέμματα των αγαλμάτων, με πρόθεση ευδιάθετη και σύγχρονο βλέμμα, προσθέτει το δικό της διακριτικό σχόλιο στο αρχαίο έργο τέχνης –και αυτό είναι το σημαντικό: Η χειρονομία: Να ξαναδώσουμε τα χέρια σε μια νέα διάσταση.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο τίτλος που η καλλίτεχνις επέλεξε, Κρίσεις και Συγκρούσεις, ο οποίος εικονοποιείται, περισσότερο, στη μία από τις δύο ενότητες, την πιο ζωγραφική, με καθοριστικό το κόκκινο – αγαπημένο χρώμα των αρχαίων και όλων των συγκρούσεων, διαχρονικά. Μια μορφή σύγκρουσης συμβαίνει και στην άλλη ενότητα, ανάμεσα στην πλαστικότητα των μαρμάρινων μορφών, και στη μονοδιάστατη, στικτή γραμμή των σχεδιασμάτων, σε εύθραυστη αντίστιξη. Η δυσκολία της μετάβασης στο όποιο επόμενο στάδιο και η απεγνωσμένη προσπάθεια επικοινωνίας, ανιχνεύεται πίσω από τις γραμμές.
Με σεβασμό στον αρχαίο τρόπο, η Χριστιάνα Γαροφαλίδου ιδιοτροπεί δημόσια, επιζητώντας μία κρίση – κριτική, που προάγει τον διάλογο και στηρίζει κάθε υποσχόμενο θάρρος. – Δρ. Βιβή Βασιλοπούλου