O Παναγιώτης, ένας τριανταεννιάχρονος διευθυντής σε πολυεθνική εταιρεία, κάνει αναδρομή της επαγγελματικής σταδιοδρομίας του. Πως κατάφερε να εξελιχτεί, τι υποχωρήσεις έκανε, τα χαμένα όνειρά του και οι επαγγελματικές φιλοδοξίες του. Κάνοντας αναδρομή στα παιδικά του χρόνια και την δύσκολη σχέση με τον πατέρα του, αναπολεί και αυτοδικαιολογείται για τη μετέπειτα εξέλιξη του ως «κροκόδειλος» στο καπιταλιστικό σύστημα.
Όπως ο κροκόδειλος που έρπεται στη ζούγκλα ψάχνοντας τα θηράματά του, έτσι και ο ήρωας μας έρπεται δόλια και καταχθόνια στη καπιταλιστική ζούγκλα, υποκρινόμενος με κροκοδείλια δάκρυα τον ευαίσθητο και ρομαντικό βιοπαλαιστή. Οι «κροκόδειλοι» λένε τραγούδια, είναι κοινωνικοί, και αγαπούν το ροζ χρώμα. Αυτό ωθεί τον ήρωα του έργου σε ένα αδυσώπητο αγώνα με τη συνείδησή του, με αποτέλεσμα να εξελιχτεί σε ένα στυγνό αριβίστα.
Εκμεταλλεύεται ακόμα και τους ομοφυλόφιλους, ενώ ο ίδιος δεν είναι, και τους χρησιμοποιεί για να καταφέρει να ανελιχθεί στη θέση του διευθυντή ενώ παράλληλα γοητεύει ηλικιωμένες γυναίκες, παντρεμένες και μη, με έχοντας τον ίδιο σκοπό. Πατάει επί πτωμάτων και γίνεται «Ο ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΟΣ».
Αρχικά, μην έχοντας ηθικό ενδοιασμό, μεταμορφώνεται σε ντετέκτιβ και ερωτοτροπεί, με στυλ «ροζέ», με ένα ανώτατο στέλεχος της εταιρείας, με σκοπό να τον εξολοθρεύσει και να τον μεταμορφώσει σε «δουλική πλύστρα».
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Στη δεύτερη σκηνή εξετάζεται το φαινόμενο του trafficking και η ψυχολογική κατάσταση ενός θύτη-προαγωγού που διακινεί πόρνες σε διάφορα μαγαζιά της Αθήνας. Σωματεμπορία, διακίνηση ναρκωτικών και σεξουαλική εκμετάλλευση από χώρες κυρίως του Ανατολικού μπλοκ και της Αφρικής. Αυτός ο μονόλογος, σκοπίμως ερμηνευμένος από γυναίκα, καταδεικνύει την θηλυκή και συνάμα επικριτική στάση της γυναίκας, που από θύμα γίνεται θύτης, για τις ανάγκες του συγκεκριμένου ρόλου. Εάν βρισκόταν μια γυναικά στη θέση του εκμεταλλευτή-νταβαντζή ανθρωπίνων σωμάτων και ψυχών, πως θα αντιδρούσε, και τι χαρακτήρα θα διαμόρφωνε χρησιμοποιώντας την «λεκτική» ενός άντρα;
Πως θα της ταίριαζε αυτό το «ΑΡΣΕΝΙΚΟ ΚΟΣΤΟΥΜΙ»; Mήπως δεν υπάρχει τελικά φύλλο στους ρόλους; Mήπως ένας έμπορος σάρκας μπορεί να είναι και γυναίκα; Και στο παρελθόν έχουμε παραδείγματα, απλά τώρα τα πράγματα και οι καταστάσεις έχουν εξελιχτεί και μετασχηματιστεί. Ένας σύγχρονος θηλυκός εξάγγελος. Ρόλος – πρόκληση για τη γυναίκα ηθοποιό, αλλά και την γυναίκα θεατή!
Σουρεαλισμός και βαθιά ενδοσκόπηση του ασυνειδήτου στον καπιταλιστικό κόσμο, σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία. Μια σουρεαλιστική μαύρη κωμωδία με πτυχές κωμικό-δράματος Άρλεκιν. Το έργο γράφτηκε από τον Γιώργο Ηλιόπουλο το 1999. Δεκαοκτώ χρονιά μετά φαντάζει επίκαιρο, διαχρονικό και προφητικό για το 2018 που ζούμε. Άραγε μέχρι που μπορεί να φτάσει τον άνθρωπο η παγκοσμιοποίηση;
Όλα αυτά υπό το πλέγμα ΠΡΟΒΑΣ-ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ που διέπει την ομάδα τα τελευταία χρόνια επηρεασμένη από τον μεγάλο ψυχαναλυτή Καρλ Γιουνγκ, που έλεγε ότι το θέατρο είναι όνειρο. Και το όνειρο είναι θέατρο. Και αυτός που ονειρεύεται είναι ο ίδιος η σκηνή, ο ηθοποιός, το κοινό, ο υποβολέας ο σκηνοθέτης και ο κριτικός.
Συντελεστές:
Συγγραφή: Γιώργος Ηλιόπουλος
Διασκευή: Παναγιώτης Κακατσίδης
Σκηνοθεσία: Παναγιώτης Κακατσίδης
Σκηνικά-κοστούμια: Από την ομάδα «Η πεταλούδα στο τελευταίο θρανίο»
Φωτογραφίες: Βαγγέλης Ευαγγελίου
Διεύθυνση παραγωγής: Δημήτρης Τσαμάκος & ομάδα «Η πεταλούδα στο τελευταίο θρανίο»
Δημόσιες σχέσεις & επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη, Κωνσταντίνος Πλατής
Ερμηνεύουν: Παναγιώτης Κακατσίδης, Αλεξία Αδαμαντίδου
Κατάλληλη άνω των 15 ετών
Διάρκεια παράστασης: 60’ χωρίς διάλειμμα