Η «Πολιτεία Θεάτρου» στη Θεσσαλονίκη παρουσιάζει την «Κυρία Μαργαρίτα» του Ρομπέρτο Ατάϋντε σε διασκευή Μαρίας Μπαλτατζή …
από τις 12 Ιανουαρίου 2013 και κάθε Σάββατο-Κυριακή.
Ένα έργο εμβληματικό της παγκόσμιας δραματουργίας, το οποίο ο συγγραφέας εμπνεύστηκε και έγραψε το 1971, κάτω από τη βαριά σκιά του δικτατορικού καθεστώτος της Βραζιλίας. Το έργο θεωρείται ένα από τα πιο καυστικά και διαχρονικά σχόλια για τον εξουσιαστή και τον εξουσιαζόμενο. Ο Ρομπέρτο Ατάυντε «αναλύει» με χειρουργική λεπτομέρεια, θεατρική μαστοριά, χιούμορ και φαντασία, τον χαρακτήρα του εξουσιαστή, του εξουσιομανή, του αφελή που έγινε δικτάτορας. Πρόκειται για ένα κείμενο με έντονες πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις που αναδεικνύει το σκληρό πρόσωπο μιας καταπιεστικής και αυταρχικής κοινωνίας. Ένα σατιρικό έργο με θέμα την εξουσία σε όλες τις μορφές της.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ένα έργο βαθιά αναρχικό, αντιεξουσιαστικό και πιο επίκαιρο από ποτέ. Δεν είναι τυχαίο ότι ο συγγραφέας του έργου επιλέγει μια δασκάλα ως υποκείμενο άσκησης αυτής της εξουσίας, γιατί όλα ξεκινούν από την παιδεία. Οι «μαθητές» πολίτες δεν αντιμετωπίζονται ποτέ σαν ενήλικες από τις κάθε μορφής εξουσίες. Παραμένουν πάντοτε «ανήλικοι» υπό καθεστώς μιας άδικης κηδεμονίας, η οποία τιμωρεί ανελέητα όποιον τολμήσει να πει την άποψή του, να διεκδικήσει, θίγοντας τα συμφέροντα των εξουσιαστών απανταχού της γης.
Αλλά η εξουσία υπάρχει και ως βασικό γνώρισμα της ψυχολογίας κάποιων ανθρώπων, οι οποίοι ακόμη και να θέλουν, εφόσον το έχουν μέσα τους, δεν μπορούν να απαλλαγούν από αυτό. Είναι το ένστικτο που ωθεί τους ανθρώπους στο να θέλουν να ελέγχουν τον διπλανό τους, φαινόμενο που το συναντάει κανείς κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ακόμη και στο πλαίσιο μιας δημοκρατίας. Όσο αρχέγονη είναι η αγάπη, η ζήλια ή το μίσος, άλλο τόσο είναι και η τάση να χειραγωγούμε τους άλλους.
Η Κυρία Μαργαρίτα είναι μια «ιδιαίτερη» δασκάλα που εκμεταλλεύεται τη δεδομένη εξουσία του δασκάλου προς τους μαθητές, την εξουσία που η γνώση μπορεί να παρέχει σ’ αυτόν που την κατέχει. Η ίδια υπήρξε θύμα αυτού του συστήματος και τώρα είναι ο θύτης. Η κυρία Μαργαρίτα είναι η ίδια ο μηχανισμός, είναι ο φαύλος κύκλος. Απώτερος σκοπός της να τους αφαιρέσει σιγά-σιγά κάθε ίχνος προσωπικότητας και να τους μετατρέψει σε άβουλα όντα, διαμορφώνοντας έτσι μελλοντικούς πολίτες χωρίς ταυτότητα, πειθήνια και υποταγμένα όργανα ενός δεδομένου απάνθρωπου συστημικού μοντέλου, στο οποίο οι λίγοι διατάζουν και οι πολλοί απλά υπακούουν και παραδίνονται άνευ όρων. Και ακόμη χειρότερα, να τους πείσει να το διατηρήσουν, αλλά και να το διαιωνίσουν μέσω της δικής τους συνεισφοράς σαν μελλοντικά φερέφωνα της εξουσίας, χωρίς κανένα δικαίωμα άποψης και διεκδίκησης. Στην προσπάθειά της αυτή χρησιμοποιεί όλα τα μέσα που διαθέτει η κάθε Εξουσία για να πείσει τον εξουσιαζόμενο (γλώσσα άλλοτε ακαδημαϊκή και άλλοτε πεζοδρομίου, αλαζονεία, απειλές, γοητεία, εγωκεντρισμό, ειρωνεία, εκφοβισμό, συνεχή επανάληψη του ονόματός της (Μαργαρίτα ως συνώνυμο της Εξουσίας), «παιδική αθωότητα», τιμωρία, σε εναλλασσόμενη κλίμακα επιβράβευση και εξευτελισμό των μαθητών, ύβρεις, ωμή παραδοχή της πορνείας που η κάθε εξουσία εμπεριέχει Αλλά ο εξουσιαστής, ο ασκών την εξουσία, η Κυρία Μαργαρίτα, βουλιάζει στο σκηνικό που η ίδια έχει στήσει, προσπαθώντας να κρατηθεί στο βάθρο της εξουσίας της.
Για την ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΘΕΑΤΡΟΥ
Μαρία Μπαλτατζή
Σκηνοθεσία-Σκηνικά-Κοστούμια-Μουσική Επιμέλεια-Ερμηνεία: Μαρία Μπαλτατζή
Φωτογραφία-Επιμέλεια Αφίσας: Γιώργος Θεοδωρίδης
(Μετά το πέρας της παράστασης, οι φίλοι θεατές μπορούν να παραμείνουν στο χώρο, ακούγοντας μουσικές του κόσμου και συζητώντας για όσα μας χαροποιούν, μας πονάνε ή μας προβληματίζουν)