Μεγάλωσα και ζω στη Κηφισιά, την οποία θα ονόμαζα Βαυαρία των Αθηνών, τόσο για τη βλάστηση και τα υπόγεια ρεύματα, όσο και για τους πύργους και τα κατάλοιπα της κεντροευρωπαϊκής αισθητικής. Η τέχνη με γοήτευε από πολύ νεαρή ηλικία, αλλά η συστηματική και καθημερινή μου ενασχόληση με τη ζωγραφική ξεκίνησε στα 18, όταν βρέθηκα με υποτροφία στην κεντρική Γαλλία στο Πουατιέ. Οι τακτικές επισκέψεις μου στο Παρίσι, στο κέντρο Georges Pompidou και η επαφή με το έργο του Marcel Duchamp, του Francis Picabia και άλλων Γάλλων ντανταϊστών υπήρξε καθοριστική για την πορεία μου.
Επέλεξα – ή μάλλον με επέλεξε ο χώρος των εικαστικών για την πλούσια αισθητική του διάσταση, χωρίς αυτό να ακυρώνει τις λογοτεχνικές, μουσικές και φιλοσοφικές προεκτάσεις του εικαστικού έργου. H ενασχόληση με την τέχνη προϋποθέτει μια διάθεση εξιδανίκευσης, αλλά και μετουσίωσης της ψυχικής διάθεσης. Είναι μια ρήξη με το εκάστοτε κατεστημένο, όπως βιώνεται από τον δημιουργό.
Για μένα η σύγχρονη τέχνη και τα εικαστικά είναι ένας συνδυασμός διανόησης και παιχνιδιού. Όσο βαθύτερος ο ψυχισμός του καλλιτέχνη, τόσο το έργο του αποκτά μεγαλύτερη πολυπλοκότητα και εγγύτητα.
Η τέχνη μοιάζει με την Οδύσσεια αλλά και με την ιστορία που επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Ένα ταξίδι με πολλούς σταθμούς, πειρασμούς και κακουχίες. Περιγράφει την περιπέτεια, τον νόστο, την προσμονή, τη μέθη.´Eνα αρχετυπικό σχήμα που συνοδεύει κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, αφού καθένας μας έχει να αφηγηθεί την προσωπική του Οδύσσεια. Έτσι και εγώ αντλώ έμπνευση από ό,τι μου συμβαίνει, από τα ταξίδια μου, τους άλλους, τους τοίχους της πόλης, από τα άψυχα αντικείμενα που συλλέγω. Διοχετεύω ένα κομμάτι του «είναι» μου στη ζωγραφική κι αυτή είναι η ελευθερία ενός ζωγράφου. Πράγματα ανείπωτα που γίνονται εικόνες.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η πρόθεση στη δουλειά μου είναι να συν-κινήσω, να αιφνιδιάσω και να προβληματίσω τον θεατή σε ό,τι αφορά το «σήμερα», την καθημερινότητά του, το πολιτικό πλαίσιο, τον ερωτισμό του, τα στερεότυπα, αλλά και σε σχέση με το τί είναι τέχνη. H ενέργεια των καθαρών χρωμάτων αλλά και μια αλχημεία των υλικών είναι κάτι που με αφορά για να δημιουργήσω μια καλοφτιαγμένη φάρσα, ένα αίνιγμα άλυτο ακόμα και για μένα.
Είναι ποικίλες οι αναγνώσεις και οι ερμηνείες που έχω ακούσει για τη δουλειά μου. Αυτή άλλωστε είναι η επιτυχία ενός εικαστικού έργου και η ομορφιά της τέχνης, το ότι αποκαλύπτεται στον κάθε άνθρωπο με διαφορετικό τρόπο.
Info: Γεννημένος στην Αθήνα, ο Κωνσταντίνος Πάτσιος σπούδασε ζωγραφική και γλυπτική στη Σχολή Καλών Τεχνών των Αθηνών με δάσκαλους τον Γιάννη Ψυχοπαίδη, τον Μάριο Σπηλιόπουλο και τον Νίκο Τρανό, από όπου και αποφοίτησε το 2007, και στο Rhode Island School of Design της Βοστώνης. Έκτοτε έχει πραγματοποιήσει έξι ατομικές εκθέσεις και συμμετείχε σε πληθώρα ομαδικών εκθέσεων στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Τελευταίες του εκθέσεις είναι οι εξής: “The lost Parthenon” (επιμέλεια Λεώνη Γαβρία) – Melkart Gallery Paris, “Medea” – Positions Art Fair – Berlin Alma Gallery, “The Twisted Odyssey” – Underdog gallery London, “The Twisted Odyssey – The Blender Gallery Athens.
* Αναδημοσίευση από το περιοδικό Culturenow Mag, τεύχος 35
Αυτήν την περίοδο η έκθεση του Κωνσταντίνου Πάτσιου, The Lost Parthenon παρουσιάζεται στο Παρίσι. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.
