Ο Εικαστικός Κύκλος φιλοξενεί μία νεά εντυπωσιακή έκθεση με έργα μεγάλων διαστάσεων του καλλιτέχνη Κώστα Πανιάρα …
με θέμα Οι Εποχές, ένα πρόσχημα…
Καλλιτέχνης που δρα πέρα από τον κύκλο του χρόνου και την διαδοχή των εποχών του, δημιουργός που στην παλέτα του χορεύουν τα πιο εκρηκτικά χρώματα, τα οποία εξακολουθούν να εκρήγνυνται ακόμα και όταν τα αφήσει πάνω στους σφύζοντες καμβάδες του, ο Κώστας Πανιάρας ετοίμασε μια εντυπωσιακή σειρά έργων που παρουσιάζει στη νέα του έκθεση που εγκαινιάζεται στους ανακαινισμένους, ειδικά διαμορφωμένους για να δεχτούν την έκθεση, χώρους του Εικαστικού Κύκλου, στις 20 Οκτωβρίου.
Χρησιμοποιώντας τις τέσσερις εποχές ως θέμα-πρόσχημα, ο διακεκριμένος ζωγράφος παρουσιάζει είκοσι πίνακες μεγάλων διαστάσεων, όπου τα πιο γενναιόδωρα πράσινα, συναντούν τα πιο εκτυφλωτικά κόκκινα και τα πιο απύθμενα μπλε του, τα πιο ηλιόφωτα κίτρινα και τις δυναμικές αποχρώσεις τους.
Με τον εύγλωττο τίτλο «Οι Εποχές, ένα πρόσχημα», ο Πανιάρας, μας οδηγεί σε ακραίες χρωματικές επιτεύξεις, μέσα από τις οποίες αναδύεται μια πέμπτη, εντελώς προσωπική του Εποχή. Τα έργα του επιβεβαιώνουν την καταξιωμένη πορεία και τη θέση του διακεκριμένου καλλιτέχνη στη νεοελληνική ζωγραφική.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Οι τέσσερις εποχές συνυπάρχουν, εισχωρούν η μία μέσα στην άλλη, ανταλλάσσουν χρώματα, διαθέσεις, ταυτότητες και δίνουν την αφορμή στον ζωγράφο να δημιουργήσει τα νέα έργα του, να μας παρασύρει στις περιπέτειες και τα ταξίδια του…
Στόχος της ζωγραφικής μου δεν είναι να εικονογραφήσει το εξαντλημένο από τον καιρό, κιόλας, του Vivaldi θέμα των Τεσσάρων Εποχών…, λέει ο ίδιος ο Κώστας Πανιάρας. Οι εποχές λειτουργούν ως πρόσχημα για τα πράσινα, τα κόκκινα, τα κατακίτρινα και τα μπλε, που περιμένω κάθε μέρα στο εργαστήριο – γεωγραφικό τόπο του εαυτού μου και της ζωγραφικής μου… Από το πρωί ως το βράδυ (και γιατί όχι ως το άλλο πρωί;) αλλάζουν μέσα μου αμέτρητες εποχές, καλοκαίρια, φθινόπωρα, χειμώνες, όλες, η μία πίσω από την άλλη, η μία μέσα στην άλλη.. Να τις απαθανατίσω με εποχικά χρώματα; Εκατό, χίλιες φορές Όχι!
Το πράσινο είναι πράσινο, επειδή το θέλω πράσινο. Το ίδιο και το φλογισμένο κόκκινο, οξυγόνο της τέχνης μου ή το κατακίτρινο και τα ατελείωτα κυανά, όλα αυτά τα αρχέγονα χρώματα, τα ενοχοποιημένα από μια επίσης ενοχοποιημένη οπτική σεμνοτυφία των ημερών μας, τα θέλω ακόμη πιο εκρηκτικά, πιο εκτυφλωτικά… σημειώνει ο καλλιτέχνης.
Γίνεται έτσι ένας αυτόχθων των χρωμάτων, όπως πολύ εύστοχα ονομάζει ο ποιητής Γιώργος Βέης, τον πολύτροπο Πανιάρα, τον ζωγράφο, τον τόσο ιδανικά αποστασιοποιημένο από τα ψευδεπίγραφα τα οποία δυστυχώς πλεονάζουν και ταλανίζουν τη σκηνή του κόσμου. Απαλλαγμένος από τερτίπια και κόλπα του εργαστηρίου της εποχής μας, ο κάθε άλλο παρά ματαιόσπουδος χρωστήρας του ανασυγκροτεί μετά παρρησίας την πολυπλοκότητα των τεσσάρων εποχών, χωρίς να εθελοτυφλεί ή να αυθαδιάζει. Έχοντας ακυρώσει εκ των προτέρων όλους τους μηχανισμούς μιας υποχρεωτικής και μάλιστα επώδυνης αυτολογοκρισίας, προσδιορίζει το νόημα που υπάρχει στα πράγματα.
Το στοίχημα του Κώστα Πανιάρα με τη ζωγραφική ασφαλώς κερδίζεται για πολλοστή φορά: ο πίνακας ανακαλεί την άλλη τάξη, τη ροή της κανονικότητας της Φύσης, ξεπερνώντας τις παροδικές αντιφάσεις και αισθητικές υποβαθμίσεις της περιρρέουσας ατμόσφαιρας. Η εξαιρετική αφηγηματικότητα μας διεκδικεί, επείγεται να μας καταστήσει κι εμάς τους ίδιους υπηκόους της. Βεβαίως ισχύει κι εδώ το ότι εάν φαντάζομαι, βλέπω, καταλήγει ο Γιώργος Βέης.