Η έκθεση «Φορώντας μύθους…. και φουστάνια αδειανά» επιμερίζεται σε δύο ενότητες στον εκθεσιακό χώρο. Στην πρώτη φιλοξενούνται και αναπτύσσονται δώδεκα έργα (διαστ.1.70×0.45εκ.) δουλεμένα με μικτή τεχνική, κάρβουνο, κιμωλία και χαρτί πάνω σε ξύλο, όπου απεικονίζονται γυναικείες μορφές με παραδοσιακές φορεσιές. Η ιδιαιτερότητα αυτών των μορφών έγκειται στα συμβολικά στοιχεία, που η Κυριακή Χριστακοπούλου επιλέγει ως μηνύματα εξωλεκτικής επικοινωνίας και ταυτότητας της γυναίκας στην κοινότητα που ζούσε. Επιλέγει μορφές μικρών ζώων, φίδια, έντομα, πουλιά, τα οποία ξεχωρίζει από τα κεντίδια της φορεσιάς και τα αφήνει να την διατρέχουν, να κάθονται πάνω της, να συνυπάρχουν αρμονικά με την γυναικεία φύση, θέλοντας να τονίσει ότι ο ζωικός κόσμος νοηματοδοτεί την λαϊκή ζωή και έμπνευση, αποτελώντας ιδιαίτερο θεματικό κύκλο της λαϊκής τέχνης.
Η Κ. Χριστακοπούλου εμπνέεται «διαβάζοντας» παλιές φωτογραφίες, φθαρμένες από τον χρόνο. Διεισδύει σε αυτόν, τον γυναικείο κόσμο, για να συναντήσει τις γιαγιάδες, τις μητέρες, τις κόρες, όλες αυτές τις αμίλητες γυναικείες παρουσίες, και ως γυναίκα από το ίδιο υφάδι τις ζωντανεύει στο ατελιέ της, δίνοντας μια λιτή, σχεδόν, μονοχρωματική γραφή στα εικαστικά της έργα γιατί θέλει να πλησιάσει το χρώμα της φθοράς του χρόνου. Θέλει να δει τα πρόσωπα, θέλει να διαβάσει την γυναικεία εικόνα και να διακρίνει τα σύμβολα που ακουμπούν στη φορεσιά της και ξεδιπλώνουν τον κόσμο της ψυχής της. Θέλει να αποκαλύψει το κληροδότημα που, μεταφερόταν από γενιά σε γενιά, και διατηρούσε με τρόπο ιερό όχι μόνο το πανάρχαιο γυναικείο κάλλος αλλά και όλες τις μυστικές δοξασίες και δεισιδαιμονίες, που «έκρυβαν» συμβολικά στο ένδυμά τους, χωρίς να παραβιάσει την σιγή τους.
Και απέναντι στον γυναικείο κόσμο, που «φοράει μύθους», η Κ. Χριστακοπούλου δημιουργεί σύγχρονα φορέματα, εικαστικά έργα, με χρώματα και σχέδια, τα οποία αποτελούν την δεύτερη ενότητα της έκθεσης, παραπέμποντας στην μαζική βιοτεχνική παραγωγή. Φορέματα αδειανά, δίχως πρόσωπο, ταυτότητα και ψυχή, δίχως στοιχεία που εσωτερικεύουν την υλικότητα, καθώς στον σχεδιασμό τους δεν υπάρχει αυτοτελής πνευματική βάση που πηγάζει από ομαδική θέληση έκφρασης της κοσμοθεωρίας μιας κοινότητας. Η κουλτούρα του σύγχρονου, μαζικής παραγωγής, ενδύματος δεν ενδιαφέρεται για λαϊκές ιδέες ως δομικές μονάδες, που συμβάλλουν στην επικοινωνιακή λειτουργία κοινωνικών ομάδων. Η γυναίκα σήμερα δεν μετέρχεται της δημιουργίας του ρούχου που θα φορέσει. Σήμερα, το φόρεμα περιμένει την καταναλώτρια στη βιτρίνα ενός καταστήματος, πάνω σε μια άψυχη κούκλα. Την περιμένει να του δώσει σχήμα και μορφή, σώμα και ψυχή, κίνηση και στάση….
Και η Κ. Χριστακοπούλου λέει: «Αρχικά ξεκίνησα τον διάλογο γυναίκα και ένδυση συνομιλώντας με το σύγχρονο ένδυμα, και απέναντι στην γυναίκα τοποθέτησα το ρούχο που θα την ενδύσει ερήμην της συμμετοχής της, στην διαδικασία κατασκευής του. Η πρώτη φάση ήταν το prêt à porté ρούχο, εδώ όπου η γυναίκα αγοράζει από την βιομηχανική, βιοτεχνική παραγωγή. Σχεδίασα και ζωγράφισα ένα όμορφο εικονικό φόρεμα που μέσα του αναδεύει μια απούσα φιγούρα, θέλοντας να υπογραμμίσω αυτήν την γυναικεία απουσία, μέσα στο φόρεμα, που δημιουργώ και ζωγραφίζω, γιατί τα πράγματα, όπως λέει και ο Cl. Levis Strauss, δεν είναι μόνο καλά για χρήση αλλά και για σκέψη».
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν το Σάββατο 6 Ιουλίου στις 19:30.
Επιμέλεια έκθεσης: Σταυρούλα Πισιμίση, λαογράφος, υπεύθυνη του Μουσείου Λαϊκής Τέχνης και Παράδοσης «Αγγελική Χατζημιχάλη» του Δήμου Αθηναίων
