Η επιμελήτρια Ευαγγελία Καϊράκη σημειώνει για την έκθεση La Primavera:
«Οι καμπάνες της Άνοιξης. Σε μι μείζονα χαρμόσυνα χτυπούν το πρώτο allegro από το κονσέρτο του Vivaldi, για να καλωσορίσουν την Κόρη που αναπηδά από το θαλερό σκοτάδι του Άδη στο απολλώνιο φως. Νύμφες, Μούσες, Χάριτες, αυλητρίδες και ερωτιδείς ορθώνονται από τη νάρκη, χορεύουν και γελούνε, για να παιανίσουν την επάνοδό της στη μητέρα γη. Τη χλοόκαρπη μητέρα που, ανυπόμονα, με ορθάνοιχτη αγκάλη προσμένει να τη στέρξει, να τη μυράνει με ροδόνερο, με φύλλα μυρτιάς, άνθη ναρκίσσου και κρόκο να τη στεφανώσει.
Το έαρ το γλυκύ της συναισθησίας που «όπου και να ψάξεις είναι φως», της μυρωδιάς των λεμονανθών, του ήχου του κύματος που φλοισβίζει στην ακτή, η Άνοιξη των ποιητών και των αιώνιων εραστών της, των τόπων αναψύξεως των ελληνιστικών ειδυλλίων, αλλά και της lacrimosa του Θείου Πάθους. Η Άνοιξη της ιδεοκρατίας. Ως αλληγορία της ίδιας της Αναγέννησης, που όχι τυχαία ανέτειλε με το βλέμμα στραμμένο στις όχθες του Άρνου στα ολάνθιστα λιβάδια της Τοσκάνης, με την ωραία Σιμονέττα μεταμφιεσμένη σε Φλώρα να ευαγγελίζεται την καρποφορία της στην οικουμένη.
Με προπομπό τα άνθη της μυγδαλιάς που-ναι- μιλούν για τον Θεό αν τα ρωτήσεις, αυτό το γύρισμα του Ήλιου στα εύκρατα μέρη της γης εξέθρεψε με μάννα την καλλιτεχνική δημιουργία στη διαχρονία της. Από τα χρυσοκίτρινα κρίνα και τα χελιδονίσματα της θηραϊκής τοιχογραφίας έως τους Κήπους του Giverny και τις αντανακλάσεις του ποταμού Epte στα ιμπρεσιονιστικά τοπία. Το βίωμα, η προσδοκία, ακόμη και η απώλειά της, που μελοποιείται στον επιτάφιο θρήνο και σε εκείνον της Αφροδίτης για τον θνήσκοντα Άδωνι, την τέχνη αιώνια τροφοδοτούν. Η Άνοιξη, που άλλοτε βρίσκεται και άλλοτε χάνεται- παιχνιδιάρικα πάντα -σαν τη μικρή Σεβιλιάνα του αθηναϊκού λιμπρέτου ή της σύνθεσης του Γκόγια που πλανόδια πωλεί στις όχθες του Γουαδαλκιβιρ γαζίες, βιολέτες και κρίνα, προτάσσοντας με νάζι στους περαστικούς τα ολάνθιστα μπουκέτα της.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Τα μπουκέτα της Άνοιξης, που -πράγματι -μοιάζουν και αυτά σαν κι εκείνη. Θελκτικά, ηδονικά και γεμάτα χυμούς. Μεστά από ομορφιά και νιότη, νοτισμένα με τις δροσοσταλίδες της αυγής..»
Συμμετέχουν αλφαβητικά οι εικαστικοί:
Νατάσα Αγγελάκη / Κώστας Αγγελάκης /Αδάμ Ματθαίος/ Χρήστος Αλατσάκης / Αθανάσιος Αναστόπουλος / Γιάννης Αντωνόπουλος / Μαρία Αργυρακοπούλου / Έλενα Αρσενίδου / Δημήτρης Βογιαζόγλου / Κώστας Γαρύφαλλος / Βασίλης Γκούμας / Σοφία Δατσέρη / Τάσος Δήμος / Γιάννης Δημουλάς/ Λήδα Δωρικού / Μαρίλη Ζαρκάδα / Άννα Καζάκου / Μαριγώ Κάσση / Αρετή Κλουτσινιώτη / Κατερίνα Κοκκινάκη / Δέσποινα Κουβάτσου / Φίλιππος Κούτρικας / Αθηνά Λατινοπούλου / Σταυρούλα Μιχαλοπούλου / Ιωάννα Μιχοπούλου / Κατερίνα Μουσιού (ΜΟΚΑ)/ Ορφέας Μπάτσιος / Γεωργία Μπλιάτσου / Λαμπρινή Μποβιάτσου / Ισμήνη Μπονάτσου / Κρίστι Μπουτσάι /Ματούλα Ντούνη / Ελένη Παπαγιαννοπούλου / Τζένη Πετροπούλου /Σπύρος Ρωμάνος/ Μαργαρίτα Σαμαρά / Νίκος Σιαλακάς / Νάντια Σκιαδά / Άγγελος Σκούρτης / Γιάννης Στεμπίλης / Κερασία Τουλιάτου / Τάνια Τρεπεκλή / Μαρία Φιλιππακοπούλου / Ηλίας Χαραλαμπάκης / Αθηνά Χατζή / Κατερίνα Χατζή / Άννα-Μαρία Χατζηστεφάνου / Νίκος Χιωτίνης / Απόστολος Χολέβας / Γιώργος Χούντας / Ιωάννα Χριστάκου / Δημήτρης Χρυσαφίδης
Ειδική συμμετοχή: Μιχάλης Νικολινάκος (1920-1994)
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Γιάννης Στεμπίλης