Στο ΡΟΣΤΜΠΙΦ ψυχαναλύω τους ήρωές μου γιατί αγαπώ τον άνθρωπο. Αλλά έτσι γράφω πάντα.
Υπάρχει ένα ρεύμα στη λογοτεχνία που λέγεται «μαγικός ρεαλισμός». Αυτόν ακολουθώ στα τελευταία μυθιστορήματά μου αλλά και στα θεατρικά έργα. Ο μαγικός ρεαλισμός είναι καθαρός ρεαλισμός με την προσθήκη της μαγείας, δηλαδή στοιχείων που δεν είναι μεν αντικειμενικά ρεαλιστικά αλλά ανήκουν στον κόσμο των ψευδαισθήσεων. Ωστόσο θεωρώ τις ψευδαισθήσεις απόλυτα συμβατές με την πραγματικότητα γιατί αυτές μας επιτρέπουν να συνεχίζουμε να ζούμε μέσα στο απόλυτο χάος του σύμπαντος.
Αυτό είναι τελικά ο άνθρωπος: οι ψευδαισθήσεις του. Και επειδή ο κάθε άνθρωπος έχει άπειρες μορφές, ανάλογα με το πώς τον βλέπουν οι άλλοι, προσωπικά διαλέγω την πιο αληθινή, το πώς βλέπει ο ίδιος τον εαυτό του, δηλαδή την ψευδαίσθησή του. Γιατί με αυτήν ζει και με αυτήν πράττει.
Στο «Ροστμπίφ» ακολουθώ τις ψευδαισθήσεις της Κλυταιμνήστρας σε σχέση με τον ματαιωμένο έρωτά της με τον Αγαμέμνονα, σε σχέση με τον ανταγωνισμό της με την κόρη της Ιφιγένεια και σε σχέση με την πάλη των δυο φύλων και την επιθυμία του εξουσιασμού που αναδύεται από τη σχέση της με τον εραστή της Αίγισθο. Έτσι αναλύω την προσωπικότητα των ηρώων μου και τα βαθύτερα κίνητρα στις σχέσεις τους.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μην ψάχνετε για την πραγματική πραγματικότητα, όλα συμβαίνουν στο μυαλό μας. Οδηγούμε με το μυαλό μας τα γεγονότα στα άκρα –πράγμα που δεν μπορούμε να κάνουμε στην εξωτερική μας ζωή- κι έτσι κατορθώνουμε να βγαίνουμε νικητές! Στην εσωτερική μας αυτή ζωή γινόμαστε σημαντικοί, αξιαγάπητοι, όμορφοι, επιθυμητοί, υπέροχοι, μοναδικοί, ελεύθεροι. Παίρνουμε την εκδίκησή μας και κερδίζουμε τη ζωή. Την ίδια στιγμή που οι άλλοι μπορεί να βλέπουν σε μας το αντίθετο. Αν δεν είχαμε αυτές τις ψευδαισθήσεις θα γινόμασταν όλοι καταθλιπτικοί. ΄Η αληθινοί δολοφόνοι.
Για μένα το Θέατρο (με κεφαλαίο το Θ) αλλά και η Τέχνη γενικότερα αυτόν τον σκοπό έχει: το ψάξιμο του υπογείου μας, εκεί που φωλιάζουν τα τραύματα και οι ψευδαισθήσεις. Βέβαια οι άνθρωποι εκ φύσεως αντιδρούμε σ’ αυτό που δεν είναι «καθημερινό» και είναι διαφορετικό. Το ίδιο και στο θέατρο. Στην αρχή θέλουμε να βαδίζουμε σε γνωστά μονοπάτια. Αν κάποιος μας βάλει μπροστά μας έναν καθρέφτη γυρίζουμε το πρόσωπο αλλού. Δεν αντέχουμε. Και κάποιος θα ρωτήσει: και γιατί πρέπει να αντέχουμε να βλέπουμε την αλήθεια; Όμως γι’ αυτό υπάρχει η τέχνη. Για να μας τη δείχνει με τέτοιο τρόπο ώστε να μη τη φοβόμαστε, να τη γνωρίζουμε και να την αποδεχόμαστε αποδεχόμενοι με αυτόν τον τρόπο τον εαυτό μας και εν συνεχεία και τους άλλους.
Ίσως αυτό να είναι το μεγαλείο της τέχνης. Και ίσως σ’ αυτό συμβάλλουμε οι συγγραφείς με τα γραπτά μας.΄Η ίσως να έχουμε μόνον την ψευδαίσθηση ότι το κατορθώνουμε. Αλλά με τις ψευδαισθήσεις μας συνεχίζουμε να ζούμε.
Info:
Η Λεία Βιτάλη γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε Νομικά, Ψυχολογία και Δημοσιογραφία ενώ παρακολούθησε σεμινάρια Σκηνοθεσίας, Δημιουργικής Γραφής και Μάρκετινγκ.
Σαν συγγραφέας έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία, ελληνικά και διεθνή, για μυθιστορήματά της και θεατρικά της έργα. Έχει τιμηθεί επίσης με βραβεία για τη δουλειά της στη Διαφήμιση. Θεατρικά έργα της έχουν ανέβει στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στην Κύπρο και στο Λονδίνο («Το Γεύμα», «Το Μεγάλο Παιχνίδι», «Ροστμπίφ», «Addio Del Passato», «Rock Story», «Ένατος Γάμος», «Ζεϊμπέκικο», «Νύχτα στην Εθνική»). Τα «Άπαντα Θεατρικά» της κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Αιγόκερως. Έχουν εκδοθεί επίσης τα μυθιστορήματα της: «Άννα Χ.», «Η Κοιλιά της Μεταφράστριας», «Η Τρομοκρατία της Μνήμης», «Το Παραμύθι του Μεγάλου Φόβου», «Ιερή Παγίδα» και συλλογές διηγημάτων: «Η Μυρωδιά του Μαύρου», «Σκοτεινές Μητέρες». Έχει γράψει πολλά σενάρια για την Τηλεόραση (Καταδίωξη, Άννα Χ., Ματωμένα Χώματα, κ.α.), τον Κινηματογράφο (Ελεύθερη Κατάδυση», κ.α.), και το Ραδιόφωνο.
Έχει πάρει μέρος σε πολλά Ελληνικά και Διεθνή Συνέδρια Θεάτρου. Διδάσκει Δημιουργική και θεατρική Γραφή. Είναι εμπνεύστρια και καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ Ελληνικού θεατρικού έργου του 21ου αι. μια προσπάθεια στήριξης και προώθησης του σύγχρονου Ελληνικού έργου και τη γνωριμία του με το κοινό.
Διαβάστε επίσης:
Ροστμπίφ, της Λείας Βιτάλη στο Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας – Β’ σκηνή
