Με τη μουσική ασχολείται αυτή η στήλη. Κυρίως – αν και όχι πάντα – με τη μουσική στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Οπότε τι τίτλος είναι αυτός; Πως είναι δυνατόν να «Λείπουν Άνθρωποι»;
Αφού εδώ έχει βουίξει ο τόπος. Άνθρωποι που σχηματίζουν ένα πολύβουο μελίσσι τα συγκροτήματα, τα πάσης φύσεως μουσικά σχήματα, σε ένα επίπεδο που όχι μόνο δεν είχαμε ποτέ ως τώρα, αλλά προσωπικά δεν το είχα ονειρευτεί καν ότι μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Τα ‘χουμε ξαναπεί αυτά, τα λένε και τα γράφουν κι άλλοι, είναι κοινός τόπος, τα ζείτε όσοι πηγαίνετε σε συναυλίες και παρακολουθείτε μουσικές. Ας μην τα επαναλάβω.
Και άνθρωποι που ασχολούνται, γράφουν, σχολιάζουν για αυτές τις μουσικές υπάρχουν. Επαγγελματίες, ή εκ των συνθηκών ημι-επαγγελματίες, άλλοι απλώς από μεράκι, αλλά πάντως υπάρχουν.
Και στο ραδιόφωνο υπάρχουν άνθρωποι που υποστηρίζουν αυτές τις μουσικές, κυρίως σε web radios βέβαια καθώς το «ερτζιανό» ραδιόφωνο έχει κατά κανόνα μπει τα τελευταία πολλά χρόνια σε ένα ιδιότυπο «μνημόνιο» (που φέρει το παραπλανητικό όνομα playlist) και έχει σε μεγάλο βαθμό τυποποιηθεί. Αλλά παρά τα προβλήματα του ραδιοφωνικού χώρου, ακόμη κι εκεί υπάρχουν ορισμένοι παραγωγοί που ασχολούνται. Συστηματικά ή έστω πιο περιστασιακά. Θα ήταν ιδανικό να ήταν περισσότεροι αλλά τέλος πάντων ακόμη και σε αυτόν τον συχνά ασφυκτικό χώρο υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Εξίσου ασφυκτικά είναι τα πράγματα και στον χώρο της («βιοτεχνίας» πλέον) των εν Ελλάδι δισκογραφικών εταιρειών. Αλλά ακόμη κι εκεί υπάρχουμε άνθρωποι (θα μου επιτρέψετε εδώ το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο) που διατηρούμε την απαραίτητη δόση τρέλας – πείσματος – επιμονής – οράματος (όπως θέλετε πείτε το) να παλεύουμε σε αυτά τα μανιασμένα νερά που μπουνάτσα δεν γνωρίζουν.
Ακόμη και ατζέντηδες έχουν αρχίσει να κάνουν την εμφάνιση τους τα τελευταία λίγα χρόνια. Δεν εννοώ αυτούς που δουλεύουν μόνο με τα ήδη αναγνωρίσιμα και μεγάλα ονόματα αλλά μία νέα φουρνιά ατζέντηδων που προσπαθεί με άλλους καλλιτέχνες να στήσει μία κατάσταση, να τους στήσει συναυλίες που δεν μπορούν ή δεν προλαβαίνουν να στήσουν μόνοι τους. Εκεί υπάρχει μεγάλο έλλειμμα βέβαια, μιλάμε για μία χούφτα ανθρώπους τους οποίους η ίδια η φύση της εξαιρετικά μικρής ελληνικής αγοράς καθιστά την ίδια της ύπαρξης τους, αν όχι απαγορευτική, τουλάχιστον προβληματική. Αλλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι ακόμη και σε αυτό το σχεδόν ουτοπικό πεδίο δράσης , έχουν – ακόμη και ε-κεί! – εμφανιστεί μία χούφτα άνθρωποι.
Και στούντιο εξοπλισμένα έχουμε, καιρό τώρα, και ηχολήπτες ευρηματικούς και με ουσιαστική γνώση έχουμε. Ακόμη και παραγωγοί ήχου έχουν κάνει την εμφάνιση τους τα τελευταία χρόνια που αναλαμβάνουν με επιτυχία τον ρόλο και την λειτουργία του «producer» όπως συμβαίνει στο εξωτερικό και δεν κρατάνε απλά μια ταμπέλα που γράφει παραγωγός όπως κάποιες φορές – μην παρεξηγηθώ, όχι πάντα – συνέβαινε στο παρελθόν. Ορίστε κι άλλοι άνθρωποι λοιπόν.
Και κοινό υπάρχει που έχει αρχίσει να υποστηρίζει, να παρακολουθεί, να συζητάει αυτό το μουσικό ελληνικό θαύμα. Ναι, υπάρχει και κοινό. Υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι. Δεν κάνουν πάντα αισθητή την παρουσία τους καθώς σπάνια συσπειρώνονται, ενώ συχνά αφήνουν εκτεθειμένες πολύ σημαντικές προτάσεις που αξίζουν σαφώς μεγαλύτερη προσέλευση κοινού από αυτή που τελικά έχουν. Αλλά κρίνω ότι είναι μάλλον φυσιολογικό κι αυτό τελικά, γιατί οι άνθρωποι αυτοί, υπάρχουν μεν αλλά … και αντικειμενικά και σοβαρά προβλήματα έχουν, και διάθεση δεν έχουν, και χρήματα δεν έχουν. Επιπλέον είναι τόσο υπερβολικά μεγάλος ο αριθμός των συναυλιών που γίνεται σε κα-θη-με-ρι-νή βάση (στην Αθήνα τουλάχιστον) που αντικειμενικά (και με τα παραπάνω θέματα να βασανίζουν τους μεμονωμένους ανθρώπους που απαρτίζουν το «κοινό») δεν βλέπω πως οι συναυλίες της σύγχρονης ελληνικής μουσικής σκηνής θα μπορούσαν να πηγαίνουν και πολύ καλύτερα από ότι πάνε.
Και χώρους έχουμε. Χώρους που φιλοξενούν σταθερά συναυλίες. Περισσότεροι χώροι από ποτέ. Άνθρωποι που διατηρούν χώρους πολυσυλλεκτικούς, ή χώρους που απευθύνονται σε πιο στοχευμένο κοινό, άλλοι με συγκεκριμένη γραμμή ηχητικής πλεύσης, μεγάλες και μικρές μουσικές σκηνές, πολυχώροι, μπαρ, you name it!
Νέα Υόρκη γίναμε. Χωρίς καμία διάθεση υπερβολής η Αθήνα έχει γίνει από μουσικής άποψης κάτι σαν Νέα Υόρκη. Σε ποσότητα, σε ποιότητα, σε ευρηματικότητα, σε πολυσυλλεκτικότητα, σε…, σε…, σε…
Ποιοι είναι λοιπόν οι άνθρωποι του τίτλου που «λείπουν»;
Λείπουν οι άνθρωποι με την απαραίτητη δόση τρέλας – πείσματος – επιμονής – οράματος (όπως θέλετε πείτε το) οι οποίοι να επιλέξουν μέσα από το ευρύ φάσμα των καλλιτεχνών που δρουν μέσα στο πλαίσιο της σύγχρονης ελληνικής μουσικής σκηνής (αυτού του μουσικού ελληνικού θαύματος) όσους τους εξιτάρουν και να επενδύσουν 1, 2, 3 χρόνια (δεν θα πάρει παραπάνω) στο να προσπαθήσουν να κάνουν τις επαφές αυτές που χρειάζονται προκειμένου αρχικά να ανοίξουν οι απαραίτητες δίαυλοι και τελικά να στηθούν οι απαραίτητες δομές ώστε να αρχίσει αυτό το ελληνικό μουσικό θαύμα να γίνεται εξαγώγιμο μουσικό προϊόν. Αρχικά στην Ευρώπη και αρκετά αργότερα και αλλού στον κόσμο. Που ο κάθε άνθρωπος (από αυτούς που λείπουν) θα επιλέξει μια βεντάλια 3, 5, 7 καλλιτεχνών και θα δοκιμάσει αυτό που μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν αδιανόητο.
Το επίσημο κράτος κατά πάσα πιθανότητα δεν θα ασχοληθεί ποτέ με το θέμα για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχει καν συνειδητοποιήσει ότι συντελείται αυτό το μουσικό θαύμα. Δες για παράδειγμα τον τρόπο με τον οποίο ασχολείται η ΕΡΤ με την Eurovision ή ακόμη περισσότερο την απουσία έστω ενός κρατικού, αμιγώς μουσικού Φεστιβάλ, που να καταγράφει και να παρουσιάζει τις σύγχρονες τάσεις και βγάλε συμπέρασμα.
Στον σύγχρονο ψηφιακό μουσικό κόσμο υπάρχουν τα εργαλεία. Και από τη στιγμή που υπάρχουν τα εργαλεία μπορούν να βρεθούν και οι τρόποι.
Υπάρχουν όμως αυτοί οι άνθρωποι;
Το arsi.thesi@gmail.com είναι η ηλεκτρονική διεύθυνση που άνοιξε για αυτόν τον σκοπό.
Για να δούμε αν υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι.