Είναι φορές, που πολλοί άνθρωποι της δικής μου ηλικίας αναρωτιούνται, διατυπώνουν ερωτήματα στα οποία δεν έχουν απαντήσεις, προβληματίζονται για το τι συμβαίνει στον κόσμο μας, γιατί γύρω μας η ανεργία και τα αδιέξοδα πολλαπλασιάζονται, παρά όλα αυτά, οι νέοι άνθρωποι δείχνουν μια απίστευτη παθητικότητα. Σχεδόν δεν αντιδρούμε βλέποντας να διαμορφώνεται ένας κόσμος χωρίς δικαιώματα, με περιορισμένες αξίες, με ψαλιδισμένα ιδανικά, με έκδηλη την αδυναμία μας να αλλάξουμε τα πράγματα, έστω να προσπαθήσουμε να το κάνουμε.
Θα μπορούσε κανείς να πει, ότι η τέχνη, η πολιτιστική δράση, μπορεί να κινητοποιήσει, να συνεγείρει, να διαφωτίσει. Η τέχνη έρχεται να επισφραγίσει, να δώσει πανηγυρικό τόνο, σε όσα οι κοινωνίες και οι άνθρωποι κατακτούν. Πολλοί το λένε και αλλιώς: Η τέχνη πρέπει να είναι παρούσα στις εξελίξεις, να προβληματίζει, να αφυπνίζει και να δίνει διέξοδο στα προβλήματα της καθημερινότητας.
Τα τελευταία χρόνια, παρατηρούμε γύρω μας μιζέρια και δυστυχία, που διαρκώς μεγεθύνονται. Δεν χρειάζεται να κάνει κανείς κοινωνική έρευνα για να το ανακαλύψει. Το βλέπουμε στις οικογένειες μας, το βλέπουμε στους φίλους μας, το βλέπουμε στους εαυτούς μας. Προφανώς η κατάσταση αυτή έχει αιτίες. Πολλοί τις καταλαβαίνουν. Άλλοι απλώς μπλέκονται ακόμα περισσότερο με όσα ακούνε σαν απαντήσεις. Το βέβαιο είναι ότι δεν φταίμε εμείς. Το βέβαιο είναι ότι εμείς πληρώνουμε τις συνέπειες.
Καταλαβαίνω, όλη η γενιά μου νομίζω καταλαβαίνει, ότι δεν μπορούμε να έχουμε στόχους, η οικογενειακή αποκατάσταση και η επαγγελματική εξέλιξη μοιάζουν μακρινό όνειρο. Όλα αυτά δημιουργούν απογοήτευση, καταστέλλουν τις δημιουργικές μας δυνατότητες, μειώνουν το απόθεμα των ψυχικών μας δυνάμεων.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Πιστεύω ειλικρινά, ότι όλα αυτά μας έχουν αφοπλίσει, μας κάνουν αδύναμους να αντιδράσουμε. Πολλοί μας κατηγορούν, ότι μέσα σε αυτή την αδυσώπητη κρίση, εμείς πλημμυρίζουμε τις καφετέριες, ότι αρνούμαστε να κάνουμε το οποιοδήποτε έστω και ευκαιριακό μεροκάματο. Δεν έχουν δίκιο. Νιώθω, ότι εμείς θέλουμε ολόκληρη την ζωή μας. Θέλουμε τα δικαιώματα που μας αναλογούν. Έχουμε σπουδάσει, έχουμε προσόντα και δεν συμβιβαζόμαστε με το μισό που μας προτείνουν, δεν δεχόμαστε η ζωή μας συνεχώς να χειροτερεύει.
Πολλοί λένε, ότι μια σπίθα χρειάζεται που θα μας αφυπνίσει όλους. Θέλω να πιστεύω ότι δεν θα αργήσει να έρθει. Και τότε όποιος απουσιάσει θα είναι σαν να φτύνει κατάμουτρα την ιστορία και το μέλλον.
Info: Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Πάτρα. Έχω τρία μεγαλύτερα αδέρφια αγόρια. Σπουδασα στα Α.Τ.Ε.Ι Ηλεκτρολογιας αλλα συνειδητοποίησα ότι το αντικείμενο δεν με ενδιέφερε, έτσι άρχισα να ψάχνω τί θέλω να κάνω στη ζωη μου.Τότε συναντήθηκα με το θέατρο.Ξεκίνησα ερασιτεχνικά απο την Πάτρα, στο Λιθογραφείον. Μετά από δύο χρόνια αποφάσισα να ανέβω στην Αθήνα προκειμένου να ασχοληθω επαγγελματικά με το θέατρο.Η πρώτη μου δουλειά ήταν με τον Θάνο Παπακωνσταντίνου στο Venison.Και εν συνεχεια ακολούθησαν οι παραστάσεις με τους Bijoux de Kant. Πριν λίγο καιρό ολοκληρώθηκαν οι παραστάσεις ” Η Λιλα λέει ” στο Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία Μαριάννας Καλμπαρη και Βασίλη Μαυρογεωργίου. Σήμερα κάνω πρόβες για το καινούργιο έργο του Βασίλη Κατσικονουρη ” Καγκουρό ” σε σκηνοθεσία Δημητρη Μυλωνά για το Εθνικό Θέατρο.
*Αναδημοσίευση από το περιοδικό Culturenow Mag, τεύχος 33