Η Pj Harvey βδελύσσεται τον τίτλο που της έχουν προσδώσει χρόνια τώρα τα media, αυτόν της rock star.
Η Pj Harvey βδελύσσεται τον τίτλο που της έχουν προσδώσει χρόνια τώρα τα media, αυτόν της rock star.
Το όγδοο στουντιακό της album με τα 11 tracks, ακούει στο όνομα White Chalk και εξακολουθεί όπως μας έχει συνηθίσει η μποέμικη φιγούρα της, θριαμβευτικά να χοροπηδά μακριά, από mainstream μουσικούς μπερτοδουλισμούς, ή ψιττακισμούς.
Το εγχείρημα της να επικεντρωθεί στην παρέα των αριστοτεχνικών μελωδιών του πιάνου, καθώς στην έκταση της φωνής της, στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου, την ανακηρύσσει νικήτρια. Υπάρχουν πολλές φορές που νιώθεις ότι τραγουδάει στον εαυτό της, ενώ κάποιες συνθέσεις θυμίζουν έντονα, θεατρικά σκέτς.
Δεν καταλαβαίνεις πως το κατορθώνει αλλά έχει ένα τρόπο, ώστε με την επιβλητικότητα της φωνής της, σε συνδυασμό με την μεγαλοπρέπεια που την χαρακτηρίζει, να σε σκορπίζει σε μυριόπλουτους μουσικόμυλους.
Η ασυμβίβαστη δωρικότητα των τραγουδιών της, μας χαρίζει ηχητική χιονοστιβάδα που καταψύχει την προσοχή μας, παγώνοντας οριστικά το βλέμμα μας, επάνω στην γλυκύτατη καλλιτέχνιδα.
Μου αρέσει αρκετά η νέα της λεπτουργική δουλειά, γιατί μετά από 34 λεπτά όσο διαρκούν τα 11 tracks, διαπιστώνεις ότι έχεις αλλάξει διαθέσεις και συναισθήματα πολλές φορές, ταξιδεύοντας σε δυσεξήγητους, γοητευτικούς, ανεπιθύμητους όμως κόσμους που ήλπιζες, καλύτερα να μην υπήρχαν.
Μας αρέσουν τα: Dear Darkness, White Chalk, Broken Harp, Piano, Mountain. Να θυμάστε ότι επουδενί πρέπει να ευτελίσετε τον δίσκο, χρησιμοποιώντας τον, σαν background σε δείπνο, ή σε τρυφερά αλλά φτηνά ερωτικά ενσταντανέ. Απαιτεί τον βαθύ σεβασμό σας.
