Η Gallery Kourd φιλοξενεί αυτές τις ημέρες την πρώτη ατομική έκθεση της εικαστικού, σκηνογράφου και ενδυματολόγου, Λήδας Δοκουμετζίδη με τίτλο Μετουσιώσεις. Η καλλιτέχνις μας μιλάει για την δουλειά που παρουσιάζει στην γκαλερί, αλλά και γενικότερα για την ενασχόληση της με την Τέχνη.
Συνέντευξη στη Μαρία Κωφίδου
CultureNow: Η πρώτη σου ατομική έκθεση με τίτλο «Μετουσιώσεις» στη Kourd Gallery είναι έντονα επηρεασμένη από την ενασχόληση σου τόσο με τη σκηνογραφία όσο και με την ενδυματολογία με έργα αντιπροσωπευτικά του τίτλου. Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι αποτελούν πηγή έμπνευσης;
Λήδα Δοκουμετζίδη: Σίγουρα αποτελούν πηγή έμπνευσης. Παρόλο που θέλω να τα έχω ξεχωριστά στο μυαλό μου, βλέπω πως δεν μπορώ. Έχει να κάνει με τις εμπειρίες μου, το πώς βλέπω τα πράγματα γύρω μου, το πως παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου. Δηλαδή και να μην είχε αυτή η έκθεση να κάνει με το θέατρο καθεαυτό πρακτικά, δηλαδή να εμπνευστώ από ένα έργο και να δημιουργήσω έτσι ένα κοστούμι, σίγουρα είχε να κάνει με τη συναισθηματική σχέση μου με το θέατρο. Και σίγουρα λιγάκι παραπάνω με τον εαυτό μου. Αυτή τη φορά ας πούμε ήμουν εγώ ο σκηνοθέτης του εαυτού μου.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Όλα τα έργα είχαν τίτλους που βγήκαν από τη διαδικασία δημιουργίας τους. Μονάχα ένα είχε βγει χαρακτηριστικά και συγκεκριμένα από έργο, ο Ερρίκος ο 4ος, από το θεατρικό του Pirandello.
C. N.: Έχεις συγκεκριμένες καλλιτεχνικές εμμονές;
Λ. Δ.: Ναι, όπως φάνηκε και στην πρώτη αυτή έκθεση, τα υλικά είναι η εμμονή μου. Εάν εγώ δεν ήθελα να φυλάω το κάθε μικρό κουρελάκι/χαρτάκι/σχέδιο, αυτή τη στιγμή η τεχνική μου θα ήταν διαφορετική άρα και ο τρόπος έκφρασης μου άλλος.
Αρέσει το έργο να έχει τη δίκια του ιστορία. Δεν εννοώ μόνo τη διαδικασία δημιουργίας του αλλά και την ιστορία καθενός από τα υλικά ξεχωριστά που προστίθενται για να βγει το τελικό αποτέλεσμα. Όλα έχουν συναισθηματική άξια για μένα. Ίσως είναι και ένας λόγος αυτός που τα έργα παρόλο που δεν μπορείς να πεις πως έχουν μια φοβερή κεντρική ιδέα από πίσω πέρα από την τεχνική που τα ενώνει σε ένα σύνολο, τα νιώθεις όλα πολύ οικεία.
C. N.: Προσωπικά πως θα χαρακτήριζες την καλλιτεχνική σου εφόρμηση; Τι θέλεις να δηλώσεις μέσα από τα έργα σου;
Λ. Δ.: Δεν ξεκίνησα για να δηλώσω κάτι βαρύγδουπο. Ας πούμε με άπλα λόγια πως το μήνυμα που βγαίνει από τη δουλειά μου είναι πως οι άνθρωποι θα έπρεπε να ασχολούνται με κάτι, να εκφράζονται, για την ψυχική τους υγεία πρώτα από όλα. Άσχετα με το αν έχουν ταλέντο η όχι. Εγώ σπούδασα θέατρο, έτυχε να ζωγραφίζω, φέτος που τα πράγματα ήταν ίσως πιο δύσκολα στο θέατρο, αποφάσισα να εκφραστώ με έναν άλλον τρόπο. Αυτό είναι όλο.
C. N.: Η Τέχνη και οι έκπροσωποί της σε αυτούς τους καιρούς πιστεύεις ότι πρέπει να μετουσιωθούν και να μετουσιώσουν αντίστοιχα ώστε να υπηρετήσουν μια νέα εικαστική αλλά και κοινωνική πραγματικότητα;
Λ. Δ.: Οι τέχνες έτσι και αλλιώς ακολουθούσαν πάντα τις κοινωνικές εξελίξεις. Εμείς καθορίζουμε την ιστορία μας, άρα εμείς καθορίζουμε την πορεία μας. Σίγουρα οι καιροί είναι περίπλοκοι. Εμείς ξεκινάμε με κάποιες βάσεις. Είναι δύσκολο να συνεχίσουμε με τις ίδιες βάσεις γιατί είναι αναπόφευκτο αφού όλα εξελίσσονται γύρω μας.
Οι τέχνες αυτή τη στιγμή θα έλεγα πως στο εξωτερικό έχουν αρχίσει και μπλέκονται πολύ, αυτό έχει αρχίσει και φαίνεται και στην Ελλάδα. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη μπροστά μας. Στην τελική ο πειραματισμός μας ανοίγει τα μάτια. Θα έπρεπε να είμαστε πιο ανοιχτοί. Αν αυτό σημαίνει να αρχίσουν οι τέχνες να μετουσιώνονται, τότε ναι.
C. N.: Τι σε οδήγησε να ασχοληθείς με τα εικαστικά; Προσωπική ανάγκη για έκφραση, το ταλέντο, κάτι που έτυχε να έρθει σαν ιδέα η οποία πέρασε κάποια στιγμή στην διαδικασία της υλοποίησης;
Λ. Δ.: Πάντα ζωγράφιζα. Έχω περάσει από διάφορα στάδια μέχρι να αποδεχτώ τον εαυτό μου. Προτιμούσα έτσι και αλλιώς να μου αρέσουν πολλά πράγματα συγχρόνως. Ξεκίνησα για αρχιτεκτονική, δεν πέρασα, μετά πήγα για μόδα, δεν μπορούσα να σταθώ σε αυτόν τον χώρο, τελικά το θέατρο με κέρδισε, κάτι που φάνηκε αργότερα πως ήταν ο προορισμός μου, και τώρα που ξεκίνησα να δουλεύω πάνω σε αυτά τα έργα νιώθω πως είναι εξίσου ένας σημαντικός προορισμός για μένα. Ο χρόνος θα δείξει.
C. N.: Ενδυματολόγος, σκηνογράφος, εικαστικός ή άνθρωπος της Τέχνης;
Λ. Δ.: Εικαστικός σίγουρα! Ο εικαστικός για μένα κρύβει την αγάπη του για την τέχνη, ορισμένες γνώσεις. Τεχνικά, έχω και τα διπλώματα, είμαι σκηνογράφος/ενδυματολόγος. Αυτό που νιώθω όμως και αυτό είναι που στην τελική θα έπρεπε να μας περιγράφει, όχι οι ταμπέλες και οι τίτλοι, είναι η εικαστική/καλλιτεχνική πλευρά μέσα μου.
Ο άνθρωπος της τέχνης είναι και φιλοσοφημένος πολύ, δεν μπορώ να πω πως στα 26-27 μου είμαι φιλοσοφημένη, ότι έχω ζήσει τη ζωή μου, έχω ακόμη πολλά να μάθω. Σίγουρα όχι.