Το Φεστιβάλ Αθηνών παρουσιάζει στην Πειραιώς 260 την παράσταση της Πειραματικής Σκηνής Θ.Ο.Κ. «Λίγο ακόμα» από τις …
16 έως τις 18 Ιουλίου 2011.
Δεκατρείς άνθρωποι συναντιούνται σε ένα δωμάτιο ευχών, γύρω από ένα τραπέζι τοποθετημένο ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο. Προσπαθούν να κερδίσουν λίγο χρόνο για τις επιθυμίες που δεν εκπληρώθηκαν ακόμα. Όλοι μαζί αλλά και ο καθένας χωριστά πλάθουν μία νέα γλώσσα για να αρθρώσουν το δικαίωμα στην εκπλήρωση των επιθυμιών τους.
Μοναδικοί τους σύμμαχοι σε αυτό το εσωτερικό ταξίδι, σε αυτή την προσπάθεια να ισορροπήσουν ανάμεσα στο πριν και στο μετά, είναι θραύσματα λόγου και κινήσεις που το σώμα θυμάται από παλιά.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το «Λίγο Ακόμα» δεν είναι ένα έργο για την πραγματικότητα που μας περιβάλλει αλλά για την αλήθεια που κρύβεται στη ρωγμή της. Μία ρωγμή που από τη στιγμή που θα γίνει αντιληπτή δε μπορεί να αγνοηθεί. Αυτή η ρωγμή είναι που αποτελεί το εφαλτήριο εξερεύνησης των προσωπικών τους επιθυμιών και που εντέλει καθορίζει την ίδια τους την ύπαρξη. Η διαδικασία επώδυνη και το ρίσκο της πτώσης αυξημένο, αφού στο ταξίδι αυτό κρύβονται όλοι οι φόβοι, οι μνήμες και οι επιθυμίες που έχουν συνειδητά απωθήσει ή λησμονήσει. Σταδιακά οι αντιστάσεις κάμπτονται, το τραύμα βγαίνει στην επιφάνεια και μαζί η αλήθεια του κάθε προσώπου, προκαλώντας ένα χείμαρο εξομολογήσεων.
Δεκατρείς άνθρωποι σε ένα δωμάτιο ευχών, ένα δωμάτιο που ο καθένας κρύβει μέσα του και που κάποια αναπάντεχη στιγμή θα το επισκεφθούμε όλοι.
– Γιατί επιθυμεί κανείς;
– Πώς επιθυμεί;
– Τι γίνονται οι επιθυμίες που δεν εκπληρώνονται;
– Θα εκπληρωθούν ποτέ;
– Υπάρχει ο χρόνος;
– Πόσο ακόμα;
– Τέλος χρόνου.
– Όχι ακόμα.
– Λίγο ακόμα
– Μπορεί η επιθυμία και ο φόβος να παγώσουν το χρόνο; Μπορεί να ξεχαστούμε για πάντα στη προσμονή μίας στιγμής;
–
Πόσο κοντά βρίσκετε τελικά ο πόθος και ο φόβος;
– Γιατί αυτά που τόσο πολύ ποθούμε κρύβουν ένα απέραντο φόβο;
– Μήπως γιατί εκεί βρίσκεται και η αλήθεια μας;
Μία βουτιά στην αλήθεια, μία εξομολόγηση
Ένας πολυπόθητος φόβος, η πτώση.
– Τι ποθούμε; Τη πτώση ή τη στιγμή της πτώσης;
– Τι μας φοβίζει πιο πολύ; Ο βίαιος κραδασμός του σώματος μετά την πτώση ή αυτός ο μετέωρος χρόνος όπου το σώμα ανεξέλεγκτο χωρίς καμία αντίσταση αφήνετε στη πτώση;
Μία απειροελάχιστη στιγμή στον αέρα, μία αιώνια στιγμή αλήθειας. Και μετά…ξανά… και ξανά.
Time is just memory mixed with desire
Tom Waits (\”The part you throw away)
Πιστεύω στο θάνατο της μνήμης και στην ανάσταση των επιθυμιών. Αμήν.
(Μάνος Χατζιδάκης)
Είμαστε εκεί. Εκεί όπου φτιάχνεται η ιστορία μας. Όχι αλλού.
Μαργκερίτ Ντυράς (Αυτοβιογραφία)
Έχω ξεχάσει τις λέξεις για να σας το πώ. Τις ήξερα, μα τις ξέχασα.
Μαργκερίτ Ντυράς (Emily L)
Η ζωή μου δεν έχει ιστορία. Δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει επίκεντρο.Ούτε δρόμος, ούτε γραμμή. Υπάρχουν απέραντες εκτάσεις που κάποιοι μας κάνουν να πιστεύουμε ότι φιλοξενούσαν κάποιον. είναι ψέμα, δεν έμενε ψυχή.
Μαργκερίτ Ντυράς (Ο Εραστής)
ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ
Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν
και τα’ κλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,
με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά –
έτσ’ η επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν
χωρίς να εκπληρωθούν, χωρίς ν’ αξιωθεί καμιά
της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό.
Κ. Π. Καβάφης
\”Εν αρχή ήν ο λόγος\”.
Πιθανώς.
Στο τέλος, ασφαλώς, η σιωπή
Χανς Κούντσους (Στοχασμοί)
Όλα φευγαλέα: κι εκείνος που θυμάμαται κάτι, και αυτό το κάτι.
Μάρκος Αυρήλιος (Εις Εαυτόν)
Μια φορά γεννιόμαστε, δεν γίνεται να γεννηθούμε δυο φορές κι ούτε θα υπάρξουμε ξανά πια ποτέ, στον αιώνα τον άπαντα. Κι εσύ, χωρίς να\’ χεις το αύριο στο χέρι σου, αφήνεις τη χαρά για άλλοτε, και στο μεταξύ η ζωή – από αναβολή σε αναβολή – χάνεται κι ο θάνατος βρίσκει τον καθένα μας διαρκώς απασχολημένο.
Επίκουρος (Στοχασμοί)
Σκηνοθεσία / έρευνα-συρραφή κειμένων Θανάσης Γεωργίου, Φώτης Νικολάου, χορογραφία Φώτης Νικολάου, διασκευή-ενορχήστρωση-διδασκαλία τραγουδιών Νίκος Ευαγγέλου, σκηνικά-κοστούμια Κωνσταντίνα Ανδρέου, σχεδιασμός φωτισμών Γιώργος Λάζογλου
Παίζουν οι Θανάσης Δρακόπουλος, Μυρτώ Κουγιάλη, Κατερίνα Λούρα, Πάνος Μακρής, Λέα Μαλένη, Χρίστος Νικολάου, Νιόβη Χαραλάμπους
Χορευτές Αντώνης Αντωνίου, Ριαλένα Νικοδήμου, Αλεξία Περδικάκη, Φωτεινή Περδικάκη, Φώτης Νικολάου
Στο πιάνο ο Νίκος Ευαγγέλου