Κλεισμένοι σε έναν εργοστασιακό χώρο, έξω η ζέστη αφόρητη, προσπαθούμε να κατανοήσουμε αυτή τη γυναίκα. Όλοι μαζί. Καφέδες, μπισκότα, τσιγάρα, τοστάκια, ταπεράκια. Διαφωνίες, γέλια, αρχίζουμε να γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο. Τα ταψιά του Αγγέλου, μισό τυρόπιτα ,μισό σπανακόπιτα. Τα αγόρια τρέχουν σε ακροάσεις, αναμονή. Τα καταφέρνουν. Η διαδρομή γεμάτη δυσκολίες αλλά και αισιοδοξία. Αλλάζουμε, σκεφτόμαστε σαν εκείνη, πιο ελεύθερα. Στην Αθήνα του Αυγούστου αποζητώ τη μοναξιά, ανυπομονώ όμως για αυτές τις πέντε ώρες μαζί τους, εκεί, που κάτι πάει να συμβεί.
Τα βράδια δεν κοιμάμαι, τη σκέφτομαι. Βλέπω ταινίες, διαβάζω, πάω μια βόλτα. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Έχω απορίες, γκρινιάζω, παίρνω τηλέφωνο την Κίρκη. Μιλάμε με τις ώρες. Σκέφτομαι ότι γυναίκες σαν την Γκάμπυ υπάρχουν και σήμερα. Ελεύθερες, δυναμικές, σκληρές, μορφωμένες, ανατρεπτικές. Αν ζούσε η Γκάμπυ σήμερα θα μπορούσαμε να είμαστε φίλες ή θα με θεωρούσε βαρετή; Δεν θυμάμαι ποια ήταν ακριβώς η στιγμή που άρχισα να τη θαυμάζω τόσο που αποφάσισα ότι θέλω να ζήσω με την τρέλα και την ελευθερία της. Ταυτίζομαι μαζί της, όλα μου φαίνονται λογικά. Με τρομάζει, ίσως όχι αυτή αλλά η επίδραση που έχει πάνω μου ο τρόπος σκέψης της. Η γνωριμία αυτή δεν έχει τέλος, σε κάθε παράσταση ανακαλύπτω και κάτι καινούριο, φτιάχνω το πάζλ της δίκης μου Γκάμπυ που αν ζούσε σήμερα θα πήγαινε στην πλατεία Βικτωριας να βοηθήσει τους πρόσφυγες. Θα αγωνιζόταν για το σύμφωνο συμβίωσης και την ισότητα. Και θα τα κατάφερνε. Με τον δικό της μαγικό τρόπο.
Η ηθοποιός Λίλα Μπακλέση πρωταγωνιστεί στην παράσταση “Γκάμπυ” που παρουσιάζεται στο Νέο Θέατρο Βασιλάκου