Μόνο το μαζί πρέπει να κρατήσουμε, την ανάγκη του ανθρώπου να είναι παρέα. Να έχει μια χειρολαβή να πιαστεί και να συνεχίσει! Για μένα είναι πάντοτε μια δυνατότητα στο άβολο να αισθάνεται κανείς ότι κάπου στηρίζεται, όπως όταν μεταφέρεσαι σε ένα βαγόνι, σε ένα λεωφορείο. Αυτή είναι και η φάση που περνάει και ο τόπος μας και εμείς. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε ο κόσμος είναι πιο γερός, πιο αποφασισμένος να ξαναδεί τα πράγματα από την αρχή.
Μια κρίση συνιστά πηγή έμπνευσης! Το σοκ που παθαίνει κανείς δημιουργεί αμέσως άλλη συμπεριφορά. Είναι μια αφύπνιση από μία καθημερινότητα που σου επιτρέπει η αναζήτησή σου να είναι αισθητική ή αισθηματική. Όταν βιολογικά και ψυχοπνευματικά σοκάρεσαι, φυσικό είναι να ανοίξεις άλλες παραμέτρους στη σκέψη και στην έκφρασή σου.
Έτσι συνέβη και γεννήθηκε και η νέα μου δουλειά « Χειρολαβές», μέσω της οποίας δίνω το «παρών» μου. Συνεχίζω να κρατάω το δρόμο της επιθυμίας ανοιχτό. Και το δικαίωμα της δημιουργίας να μην γκρεμίζεται μαζί με τόσα άλλα δεδομένα γύρω μας.
Τραγούδια που δούλεψα τα τελευταία δύο χρόνια. Γι’ αυτό κάποια μιλούν απευθείας για την κρίση, για ό,τι ζούμε αυτήν την περίοδο. Για αυτό και υπάρχει σκιτσαρισμένη η συνθήκη.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Προδόθηκε κάθετα η εμπιστοσύνη στις αποφάσεις που έχουν πάρει οι κρατούντες για τον τόπο. Ξέρω πολλές στιγμές στην ιστορία που έγιναν λάθη. Αλλά να έχει παραδοθεί η χώρα, πονηρά και μαγειρεμένα, σε συμφέροντα και «αγορές», μου φάνηκε γεγονός τρομακτικής έντασης.
Ίσως μόνο τέτοιες συνθλιπτικές συνθήκες ξαναβγάζουνε από μέσα μας το καθαρό, το αίτημα να μοιραστούμε κάτι πιο αληθινό. Γυρίζουμε στα βασικά μας χαρακτηριστικά και χτίζουμε από την αρχή. Το πιο δύσκολο είναι να διαλέξει κανείς τι πρέπει να γκρεμίσει. Επιβάλλεται να υπάρξει μια αληθινή συζήτηση, και για να συμβεί αυτό είναι αναγκαίο οι άνθρωποι να δώσουν χρόνο από τον εαυτό τους. Θα βρεθεί άκρη, πως θα γίνει; Έχω την πίστη ότι μπορούν να γίνουν ακόμη ωραία πράγματα, που θα έχουν αγάπη και φροντίδα ως κύρια συστατικά. Κάτι θα κουνηθεί, κάτι θα γίνει!
Πρέπει να γίνει σαφές ότι με την πονηριά και με το πρόχειρο δεν στεριώνει τίποτα. Χρειάζεται μεγαλύτερη ευθύνη και δέσμευση αν θέλουμε αυτό που μας περιβάλλει να μας μοιάζει θα πρέπει να είμαστε άγρυπνοι στην όποια καταστροφή του. Όσο έχουμε ειρήνη βέβαια, ε;. Σε συνθήκες άλλες και πάλι θα πρέπει να δείξουμε άλλες αντοχές. Αυτή η ρηχότητα όμως αυτό το σχεδόν παράλυτο νευρικό σύστημα, είτε από το στρες είτε από την παθητικότητα, δε γεννάει τίποτα, παρά μόνο μελαγχολικούς ανθρώπους.
Info: Η Λίνα Νικολακοπούλου (Ευαγγελία Νικολακοπούλου) είναι στιχουργός. Γεννήθηκε στις 30 Ιουνίου του 1957 στα Μέθανα. Η μητέρα της ήταν δασκάλα και ο πατέρας της στρατιωτικός. Σπούδασε κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ενώ παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα κινηματογραφίας στη σχολή Σταυράκου, σκηνοθεσίας θεάτρου στη σχολή του Πέλου Κατσέλη, αλλά και κλασσικής κιθάρας στο Εθνικό και Ελληνικό Ωδείο Αθηνών. Το όνομα της, είναι άμεσα συνδεδεμένο με αυτό του Σταμάτη Κραουνάκη, τον οποίο γνώρισε στα τέλη της δεκαετίας του ’70, συμφοιτητές στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και έκτοτε πορεύονται δημιουργικά μαζί. Έχει συνεργαστεί, γνωρίζοντας μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία, με μεγάλα ονόματα στον ελληνικό και διεθνή χώρο του τραγουδιού.