“Το σώμα είναι ο εκπρόσωπος του σώματος. Δεν υπάρχει άλλος Θεός.” Πόσες βιομηχανίες, άραγε, έχουν στηθεί πάνω στην άρνηση του ανθρώπου να αποδεχτεί το “τέλος”; Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος, αν (υπο)δεχόμασταν τη θνητότητα; Πέντε περφόρμερ μεταφέρουν τις πέντε φωνές του έργου, περνώντας απ’ τη σωματικότητα στο κείμενο, απ’ την αισθαντικότητα στο γέλιο κι απ’ τη μουσική του εκκλησιαστικού οργάνου στο τραγούδι. “Πέντε φορές αρχίζουν και πέντε φορές τελειώνουν, και κάθε φορά είναι η πρώτη, και κάθε φορά είναι η τελευταία. Αρχίζουν για να μιλήσουν και τελειώνουν για να μην ξαναμιλήσουν.”
Η Βίκυ Αδάμου και ο Χρήστος Καπενής, έχοντας “συναίσθηση της καλλιτεχνικής ασημαντότητάς” τους, παίζουν με την αυστηρότητα της γραφής και κρατώντας λευκή σημαία, επι(κοινωνούν) τη “Λήθη” του Δημήτρη Δημητριάδη, ένα κείμενο – καθημερινή προσευχή γι’ αυτούς που το γνωρίζουν, τη συστήνουν σ’ εκείνους που την αναζητούν κι ας μην το ξέρουν, και προσεγγίζουν τις βαθύτερες αλήθειες της με τη σοβαρότερη χαρά. Γιατί “η μεγαλύτερη χαρά είναι να μη φοβάσαι”.
Συντελεστές:
Συν-σκηνοθεσία: Βίκυ Αδάμου – Χρήστος Καπενής
Σύμβουλος Δραματουργίας: Εύη Προύσαλη
Σχεδιασμός Φωτισμού – Σκηνικού χώρου & Videο projection: Βασίλης Αποστολάτος
Επιμέλεια κοστουμιών: Lazy boy*
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Ορέστης Τάνης
Κίνηση: Πετρίνα Γιαννάκου
Επιμέλεια μαλλιών: Γιώργος Νικολαΐδης
Κατασκευή νυφικού: Νεφέλη Κλαπή – Αριστοτέλης Γεώργιος Ζώγας
Βοηθός Παραγωγής: Μάιρα Πάγκαλου
Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Ελεάννα Γεωργίου
Φωτογραφίες: Φώτης Πλέγας Γ.
Επί σκηνής: Αδάμου Βίκυ, Καπενής Χρήστος, Κλειώ Ροκανά, Joe Tornabene και η Χριστίνα Αντωνιάδου στο εκκλησιαστικό όργανο
Μια παραγωγή της life after death theatre company με την υποστήριξη του Καλλιτεχνικού Δικτύου Κινητήρας
