«Είναι δύσκολο να υποστηρίξει κανείς ότι δεν έχει αλλάξει ο Κ.Βήτα από τότε που εμφανίστηκε στην ηλεκτρονική μουσική το 1992. Κάθε του άλμπουμ είναι μια προκλητική εμπειρία , άλλοτε βαθιά ηλεκτρονικός , άλλοτε να πειραματίζεται με την ακουστική μουσική και κάθε φορά να μας προκαλεί με διαφορετικές μεθόδους σύνθεσης που αναδεικνύουν την σημασία της hip hop […]».
Από την Τάνια Σκραπαλιώρη
Έτσι ξεκινούσε το δελτίο τύπου για το live του Κωνσταντίνου Βήτα στο Stage Volume 1 στις 25 Απριλίου και ναι, είναι όντως δύσκολο να το ισχυριστεί κάποιος αυτό, αλλά είναι ακόμα δυσκολότερο να υποστηρίξει οποιοσδήποτε βρέθηκε στην καινούρια αυτή σκηνή στου Ψυρρή το περασμένο Σάββατο, ότι o Κ.Β δεν απέδειξε περίτρανα για ακόμα μια φορά την ποικιλομορφία της καλλιτεχνικής του υπόστασης.
Προγραμματισμένη ώρα έναρξης 10.00 μμ. Ήδη από τις εννιά είχαν αρχίσει να καταφτάνουν παρέες που έκαναν το χώρο να θυμίζει μια κλειστή, μικρή εκδοχή του TerraVibe στη Μαλακάσα, καθώς οι πιο πολλοί είχαν παραταχθεί οκλαδόν μπροστά στη σκηνή και έπιναν μπίρες χαζεύοντας ποδόσφαιρο στη γιγαντοοθόνη. Ήταν εικόνα ζεστή, απλή και ανθρώπινη που δε συναντάς συχνά σε χειμερινό συναυλιακό χώρο και σε κάνει να σκάσεις χαμόγελο για αυτό το πολιτισμικό χαρμάνι στα γούστα του λαού μας, εναλλακτικοί ήχοι αλλά και μαζικά ένστικτα, η ροκιά ροκιά, αλλά κι η μπάλα μπάλα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η έναρξη του live ήταν εντυπωσιακά απλή και αθόρυβη. Ο Κωνσταντίνος Βήτα βγήκε γύρω στις δέκα και μισή, με τόσο χαμηλό προφίλ που θα μπορούσες κάλλιστα να τον μπερδέψεις με οποιονδήποτε μηχανικό σκηνής ή κάτι τέτοιο. Όσο ήσυχη ήταν η είσοδος τόσο δυνατή ήταν η έναρξη, ορχηστρική, ηλεκτρονική, ατμοσφαιρική, τίποτα λιγότερο από αυτό που θα περίμενε κανείς που έχει ακούσει έστω κι ένα κομμάτι των Στέρεο Νόβα. Με πρώτα το ραδιοφωνικό αγαπημένο «Όλο αυτό που Ποτέ» αλλά και παλιές καλές στερεονοβίτικες στιγμές, όπως ο θρυλικός –για τους fans του σχήματος-«Εξώστης» ο Κωνσταντίνος Bήτα ξεκίνησε τη γνώριμη αλλά και γοητευτική απειροβασία του μεταξύ συνθεσάιζερ και κιθάρας, σκληρότητας και απαλότητας, μελωδικής electronica και greek techno. Δυνατές στιγμές της βραδιάς ο χορός που στήθηκε με το «Πάρτυ» από τη «Χρυσαλλίδα» του 2012, που θύμιζε όντως πάρτι των ‘90s με πολλούς από τους θαμώνες βέβαια να έχουν γεννηθεί τη συγκεκριμένη δεκαετία καθώς και μια διαφορετική, up-tempo εκτέλεση του «Χαζού Παιδιού» από την «Άγρια Χλόη» του 2004.
Η γράφουσα έχει υπάρξει δισκογραφική fan του Κωνσταντίνου Βήτα από τις αρχές των ‘00s και εξαιτίας του γύρισε πίσω στη ‘90s, προκειμένου να γνωρίσει και να αγαπήσει τους Στέρεο Νόβα, καθώς όταν εκείνοι έκαναν τα δικά τους με τον ελληνικό μουσικό χάρτη, εκείνη άκουγε τα αντίστοιχα «Ζουζούνια» της εποχής. Παρότι μακροχρόνια οπαδός του ωστόσο, δεν είχε τύχει ποτέ μου να τον δω live. Κι αυτό που είδα ήταν μια ήρεμη, ηλεκτρονική δύναμη, έναν γλυκό σκηνικά καλλιτέχνη που έπαιξε και χόρεψε επί δυόμιση ώρες με τον πιο επικοινωνιακό και ταυτόχρονα καλλιτεχνικά αυτιστικό τρόπο που θα μπορούσε να υπάρξει. Και το σημαντικότερο, έκανε και το κοινό να χορέψει και να περάσει τόσα καλά, ώστε να τον καλέσει τρεις φορές για encore.
O Κωνσταντίνος Βήτα μας αποχαιρέτησε με μια κιθάρα και το “87” απ’ το τελευταίο του album την «Αντήχηση». Η μουσική αυτή ανταπόκριση θα κλείσει με τα όσα έχει πει ο ίδιος περιγράφοντας τη σύλληψη του τραγουδιού: «Στο μαύρο τζάμι του ουρανού ένα αστέρι καθρεφτίζεται. Μοιάζει σαν αυτό το λευκό κόσμο που διαγράφει τις κινήσεις ενός χορευτή στον πάγο. Ένα μηχανικό παιδί βγαίνει από την αυλή του σχολείου και παίζει με το αύριο. Ψάχνει να βρει μια φωτιά».
