Η συνήθεια που γίνεται λατρεία στη «Σκιά των Βράχων»
Η επανάληψη του περσινού Σεπτέμβρη στο Λυκαβηττό ήταν οι δύο εμφανίσεις του Γιάννη Χαρούλη στο Θέατρο Βράχων, στην εναρκτήρια εβδομάδα για τις εκδηλώσεις του ετήσιου Φεστιβάλ του Δήμου Βύρωνα, «στη Σκιά των Βράχων».
Από την Τάνια Σκραπαλιώρη
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Δύο εμφανίσεις, η ανακοίνωση των οποίων επέσυρε το συνηθισμένο τον τελευταίο χρόνο sold out που προκαλεί κάθε έναρξη προπώλησης εισιτηρίων για τις συναυλίες που δίνει το βοσκαρουδάκι από την Κρήτη. Το πανέμορφο αυτό συναυλιακό θέρετρο του Βύρωνα ασφυκτικά γεμάτο από νωρίς και εξίμιση περίπου χιλιάδες κόσμου να αδημονεί με μια μπίρα ή ένα πλαστικό μπουκαλάκι νερού γεμάτο ίσαμε πάνω χύμα ρακή για την πρώτη λαουτιά, για την πρώτη ζαχαρωτή τουφεκιά.
Σε αυτές τις ανυπόμονες και μαγνητισμένες από τους κρητικούς ρυθμούς εξίμιση χιλιάδες ζήτημα να ήταν εκατό εκείνοι που δεν τον είχαν ξαναδεί. Σε διάστημα μιας πενταετίας ο Γιάννης Χαρούλης έχει γίνει φαινόμενο, και αν μας άρεσαν οι ταμπέλες θα λέγαμε πώς ανήκει σε εκείνο το είδος του καλλιτέχνη που έχει καταφέρει να κάνει το εναλλακτικό mainstream χωρίς κανένας, ούτε κριτικός, ούτε ραδιοφωνατζής, ούτε φυσικά το φανατικό κοινό του να έχει κάποιο πρόβλημα σνομπισμού με αυτό. Δεδομένοι λοιπόν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των παρευρισκομένων ήταν απολύτως εξοικειωμένη με το κρητικό είδωλό τους επί σκηνής, σήκωσαν το θέατρο στον αέρα, με την καθιερωμένη πλέον εναρκτήρια «Πλύστρα του Ουρανού».
Το βράδυ κύλησε με το σύνολο σχεδών του ντεμπούτου και ρομαντικού «Χειμωνανθού» και των στιβαρών «Μαγγανειών» του Θανάση Παπακωνσταντίνου, αλλά και με τις αγαπημένες –ειδικά από τη νεότερη γενιά των άρτι αποφοιτησάντων του λυκείου- εκδοχές του σε παραδοσιακά κρητικά άσματα και σε τραγούδια ογκόλιθους του Παπάζογλου, του Θανάση, της Δανάης Παναγιωτοπούλου και λοιπών. Συνήθεια που έγινε λατρεία επίσης και η συνδρομή του Κωσταντή Πιστιόλη που με τα πνευστά του, κλαρίνο, γκάιντα και λογιών λογιών φλογέρες, μπορεί πλέον να περηφανεύεται ότι έχει βάλει κάμποσες πέτρες στο μουσικό οικοδόμημα του Χαρούλη. Ξεχωριστή στιγμή, από αυτές που κάνουν κάθε συναυλία ξεχωριστή, η εμφάνιση του Μίλτου Πασχαλίδη στη σκηνή για να μοιραστεί μερικές ερμηνείες με, θυμίζοντας πολύ την εποχή των «Χαίνηδων», μια εποχή που αναβιώνει κατά κάποιον τρόπο ο Χαρούλης, και ίσως να είναι αυτός ο λόγος που ξεχωρίζει στο σήμερα από άλλους συνομηλίκους της μουσικής γενιάς του.
Γιατί ξεχωρίζει. Στην αρχή ήταν η αλήθεια του, τώρα είναι η συνέπειά του. Η αγάπη του κοινού και το talk of mouth τον «επέβαλλαν» στα ραδιόφωνα και στο επίσημο, φωτισμένο μουσικό προσκήνιο. Όσο πολυπαιγμένος και πολυακουσμένος και να είναι τα τελευταία δύο χρόνια παραμένει η πρώτη εναλλακτική λύση για την ελληνική δισκογραφία, με ελληνικό στίχο και παραδοσιακές ρίζες. Είναι ένα μαζικό φαινόμενο, που το «Σκουλαρίκι» του συμπυκνώνει όλη το αντιεξουσιαστικό μένος όσων διαθέτουν ακόμα τέτοιο και ξεσηκώνει τους θαμώνες της Πλατείας και όχι μόνο. Και το κυριότερο, συμβαίνει τώρα. Ακούμε τον παλμό της μουσικής του σε κανονικό χρόνο, τον βλέπουμε στα ντουζένια του. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για μια γενιά που μεγάλωσε περιμένοντας να δει live κάποιο συγκρότημα ή κάποιον καλλιτέχνη που κάποτε ήταν κάτι, που κάποτε ηχογράφησε ένα θρυλικό δίσκο, που κάποτε γέμιζε τα θέατρα, που κάποτε, κάποτε. Ο Χαρούλης παίζει και συμβαίνει τώρα και σε λιγότερο από δύο χρόνια έχει φέρει τα πάνω κάτω στα αντίπαλα χαζοστρατόπεδα ποιοτικού κι εμπορικού. Μπορεί να επαναλαμβάνεται. Αλλά είναι αδύνατον να υπάρξει επανάληψη που να μη γραπώσει έστω και για λίγο τα σπλάχνα σου, κι ας είναι φορτωμένο του iPod σου με όλη τη dubstep και την electronica του κόσμου.
Καλή Αντάμωση
Δείτε το πρόγραμμα της καλοκαιρινής περιοδείας του Γιάννη Χαρούλη εδώ