«Έρχονται στην Αθήνα το Μάιο. Να πας να τους δεις για μένα». Αυτό το μήνυμα βρήκα ένα βράδυ στα τέλη του Απρίλη στο Facebook συνοδευόμενο από ένα link, από μία φίλη που τον τελευταίο καιρό ζει και αυτή τη ζωή του εργαζόμενου Έλληνα στην Αγγλία. Ανοίγοντας το link έπεσα πάνω στο Δελτίο Τύπου για τη συναυλία των Pink Martini, το Σάββατο 17 Μαΐου, συναυλία που έγινε διπλή αφού αποφασίστηκε να δοθεί άλλη μία την Παρασκευή, στις 16 του μηνός.
Από την Τάνια Σκραπαλιώρη
Λίγο για το χατίρι της ξενιτεμένης, λίγο από περιέργεια, καθώς δεν είχε τύχει να δω ποτέ αυτήν την καθωσπρέπει latin jazz μπάντα που όλοι λίγο πολύ έχουμε χορέψει μ’ ένα κοκτέιλ στο χέρι, ο δρόμος το βράδυ της Παρασκευής έβγαλε στην Ιερά Οδό, έξω από το συναυλιακό venue του Gazi Live. Ήδη από τις εννιά υπήρχε πολύς κόσμος, ο αναμενόμενος για μια τέτοια συναυλία κόσμος των 30+, ο οποίος πύκνωνε όσο περνούσε η ώρα, εμπλουτιζόμενος και από αρκετούς νεολαίους, κυρίως γυναικοπαρέες και καλοντυμένα ζευγάρια.
Η πολυταξιδεμένη συντροφιά του Thomas Lauderdale και της China Forbes παρατάχθηκε στη σκηνή γύρω στις εννιάμιση-δέκα παρά και ξεκίνησαν διαδίδοντας το μήνυμα “Let’s Never Stop Falling in Love” για να συνεχίσουν με το “Sympathique”, από το ομώνυμο ντεμπούτο album του 1997 που τους χάρισε μαζική αποδοχή και μία θέση στις θήκες και στους σκληρούς δίσκους των απανταχού Djs των τελευταίων 15 χρόνων. Η βραδιά συνεχίστηκε σε χαλαρούς ρομαντικούς ρυθμούς, από αυτούς που προκαλούν τους γυναικείους γοφούς σε υποψία λικνίσματος και τους άντρες συνοδούς να τους αγκαλιάσουν ή στη χειρότερη των περιπτώσεων να αναζητήσουν στο μπαρ ένα ακόμα (ακριβό( ποτό. Το setlist υπήρξε αρκετά περιεκτικό για τη μικρή διάρκεια του live καθώς ακούστηκε σχεδόν το σύνολο των επιτυχιών του group από τους πρώιμους εξαιρετικά επιτυχημένους δίσκους “Sympathique”, “Hang On Little Tomato” και “Hey Eugene”. Η απόδοση ήταν υψηλού επιπέδου, ενώ άξια μνείας και η εμφάνιση των δικών μας τρομπονιστών Αντώνη Ανδρέου και Αχιλλέα Λιαρμακόπουλου, οι οποίοι και αποτελούν έναν επιπλέον συναισθηματικό σύνδεσμο της μπάντας με τη χώρα μας. Μαζί τους στη σκηνή ο διάσημος δημοσιογράφος του NPR Ari Shapiro, ο οποίος, κομψός όπως πάντα, ερμήνευσε το “But Now I’m Black”, το τραγούδι που είχε ηχογραφήσει για το τέταρτο album των Martini, “Splendor in the Grass”. Κατά τις δέκα και μισή ήταν η ώρα ενός καθωσπρέπει encore που με καθωσπρέπει εκτελέσεις του «Ποτέ την Κυριακή (Never on Sunday)», του “Brazil” και του “Que Sera Sera” έκλεισε μια καθωσπρέπει βραδιά. Αν και ίσως το venue που έλαβε χώρα αυτή η βραδιά δεν ήταν το κατάλληλο για τους στιλάτους Pink Martini, ειδικά αν κάποιος έφερνε στο νου του τις εμφανίσεις του Trentemoller ή του Tricky στην ίδια σκηνή λίγους μήνες πριν, αυτοί οι Αμερικάνοι του κόσμου είναι όντως πολύ καλοί στο είδος τους.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Σε ένα βράδυ που απείχε μόλις δύο ένα εικοσιτετράωρο από μια ελληνική εκλογική ημέρα, αξίζει να θυμηθούμε λίγα πράγματα για την ιστορία των Pink Martini, καθώς το 1994 ο ιδρυτής του group ο Thomas Lauderdale ήταν ένας ακόμα φέρελπις πολιτικός στη γενέτειρά του, το Portland του Oregon, με δημαρχικές βλέψεις και φιλοδοξίες. Όπως και όλοι οι εκκολαπτόμενοι πολιτικοί, πήγαινε σε πολλές συγκεντρώσεις με σκοπό την εύρεση κεφαλαίων, ανακαλύπτοντας ότι η μουσική σε όλες αυτές τις εκδηλώσεις ήταν υποτονική, ανιαρή και υπερβολικά δυνατή. Αντλώντας έμπνευση από την παγκόσμια μουσική σκηνή, την κλασική, την τζαζ, τη ρετρό ποπ, με σκοπό να προσελκύσει και τους φιλελεύθερους και τους συντηρητικούς, ίδρυσε τους Pink Martini, μια μικρή ορχήστρα που θα «έντυνε» μουσικά εκδηλώσεις που συγκέντρωναν χρήματα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, το περιβάλλον, τις δημόσιες βιβλιοθήκες και την εκπαίδευση. Ακόμη και τώρα, έχει να το λέει πως «στην Αμερική η πολιτική και η ψυχαγωγία είναι συνώνυμα». Η έλευση της συμφοιτήτριάς του από το Harvard, China Forbes και των φωνητικών της στη μπάντα έβαλε στο συρτάρι τα πολιτικά όνειρα του Lauderdale, έγινε ωστόσο η αφετηρία για μια καλλιτεχνική καριέρα που θα έκανε πολύ κόσμο από όλες τις πιθανές γωνιές του πλανήτη να ονειρεύεται και να ερωτεύεται με τα τραγούδια του.
Οι Pink Martini είναι γοητευτικοί, φιλοσοφημένοι και αν μη τι άλλο έχουν στιλ. Το ελληνικό κοινό τους αγαπά και τους το έδειξε για μία ή μάλλον για δύο ακόμα φορές, παρά το σχετικά σημαντικό έξοδο της βραδιάς. Είναι μια σταθερή αξία που αιωρείται πάνω από το Hollywood του μεσοπολέμου, τα παριζιάνικα clubs και την Αβάνα του ’60 ταυτόχρονα. Είναι ήσυχοι, ωστόσο όπως μου παραδέχτηκε λίγο πριν τη συναυλία κάποιος γνωστός μου, φανατικός μεταλάς στο τηλέφωνο, «Μη νομίζεις έχω κι εγώ αγοράσει μια συλλογή τους, Έρχεται κόσμος στο σπίτι να πιει ένα ποτό, τι θα τους βάλω ν’ ακούσουν, Black Sabbath?»