Η L. J. Smith είναι μια από τις πιο πολυσυζητημένες συγγραφείς στον κόσμο. Οι λόγοι, πολλοί και διάφοροι, ανάμεσα στους οποίους μπορούμε να ξεχωρίσουμε ορισμένους.
Από τη Γιώτα Παπαδημακοπούλου
Ο πρώτος εξ αυτών, έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο εκδοτικός της οίκος, μετά από μακροχρόνια συνεργασία, την πέταξε έξω από τα projects που η ίδια δημιούργησε. Ο δεύτερος, με το ότι οι δύο πιο δημοφιλείς σειρές της, μεταφέρθηκαν στη μικρή οθόνη, η μία με μεγάλη επιτυχία και η δεύτερη, έχοντας μικρότερη τύχη. Ο τρίτος και τελευταίος έχει να κάνει με την συγγραφική της πένα την οποία, κάποιοι θαυμάζουν και κάποιοι άλλοι, όχι. Η αλήθεια, για μένα, βρίσκεται κάπου στη μέση, όσον αφορά το τελευταίο σκέλος καθώς, ναι μεν μπορεί στην λογοτεχνία φανταστικού των ημερών μας να βλέπουμε καλύτερα πράγματα αλλά, κακά τα ψέματα, η Smith, έγραψε τα βιβλία την δεκαετία του ’90 και αυτό, είναι κάτι που πάντα πρέπει να έχουμε κατά νου. Αλλά ας μην μακρηγορώ άλλο και ας προχωρήσουμε στο δεύτερο βιβλίο της σειράς, “Μυστικός Κύκλος” με τίτλο, “Ο Αιχμάλωτος”.
Εξακολουθούμε να βρισκόμαστε στο Νιου Σάλεμ με την Κάσι να έχει ανακαλύψει δύο πράγματα. Πως ανήκει σε μια παλιά οικογένεια μαγισσών, γεγονός που την εντάσσει στον Μυστικό Κύκλο, αποτελούμενος από δώδεκα άτομα συνολικά, με τις ίδιες δυνάμεις με εκείνη και πως ο άντρας με τον οποίο είναι ερωτευμένη, ανήκει σε κάποια άλλη, την Νταϊάνα, την οποία αγαπά και σέβεται. Πιεσμένη ώστε το μυστικό της να μην αποκαλυφθεί, υποχωρεί μπροστά στις πιέσεις της Φέι η οποία και την εκβιάζει έτσι ώστε σταδιακά, η εξουσία του Κύκλου να περάσει στα χέρια της, αναλαμβάνοντας την αρχηγία. Και βαθιά μέσα της η Κάσι συνειδητοποιεί ότι αναπτύσσει σκοτεινά συναισθήματα κι ένστικτα, σχεδόν τόσο σκοτεινά, όσο η δαιμονική ενέργεια που άθελά τους έχουν απελευθερώσει και τους απειλεί περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Και το θέμα είναι, θα μπορέσουν να ενωθούν ώστε να αντιμετωπίσουν την κρίση που πλησιάζει, ή θα χάσουν ότι τους έχει απομείνει;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Σε αντίθεση με το προηγούμενο βιβλίο της σειράς, που η ιστορία μοιραζόταν πιο ισορροπημένα ανάμεσα στα δώδεκα βασικά πρόσωπα, αυτή τη φορά, τα φώτα της ράμπας, είναι περισσότερο εστιασμένα στην Κάσι, τον Άνταμ, τη Νταϊάνα και τη Φέι. Είναι οι τέσσερις άνθρωποι κλειδιά, οι πιο δυναμικές και παράλληλα, οι πιο αδύναμες προσωπικότητες. Την ίδια στιγμή που μπορούν να ασκήσουν σημαντική επιρροή, να εμπνεύσουν ακόμα και τον σεβασμό, μπορούν να προκαλέσουν ακόμα και συναισθήματα φθόνου, αμφιβολίας ή και να επιδείξουν σημάδια αδυναμίας, οδηγώντας τους υπόλοιπους πίσω. Αυτοί οι τέσσερις είναι που καθορίζουν τα βήματα της ιστορίας και τον δρόμο που αυτή θα πάρει, οδεύοντας σταδιακά προς το οριστικό φινάλε της. Κι αν πιστεύετε πως αυτό θα έπρεπε να είναι ενοχλητικό, περιέργως, δεν είναι, απλά, αλλάζει την δυναμική της ιστορίας, κάτι που νομίζω πως χρειαζόταν.
Η γραφή της Smith, ποτέ δεν είναι εντυπωσιακή και αυτό είναι κάτι, που δεν αλλάζει στο εν λόγω βιβλίο. Από ‘κει και πέρα όμως, η αφήγησή της, είναι κατανοητή και άμεση, χαρακτηρίζεται από μια απλότητα που τελικά, είναι αυτή που επιζητεί το νεανικό κοινό. Αλλάζοντας ελαφρώς γραμμή πλεύσης, δεν μένει μόνο στην επιφάνεια αλλά, προσπαθεί να μπει λίγο πιο βαθιά μέσα στην ιστορία της μαγείας, των χαρακτηριστικών των οικογενειών των μαγισσών φίλων μας και στην κρυμμένη ιστορία, πίσω από την δημιουργία του κύκλου και της γέννησης των ίδιων που καλούνται να αντικαταστήσουν σήμερα, τους προγόνους τους, ανακαλύπτοντας παράλληλα, τους λόγους εκείνους, τους τρομακτικούς λόγους, που τους οδήγησαν, άλλους στο θάνατο και άλλους, στην απόφαση να συνεχίσουν τη ζωή τους, ξεχνώντας οριστικά και απόλυτα το παρελθόν τους. Τίποτα όμως δεν μένει στο σκοτάδι για πολύ, έτσι δεν είναι;
“Ο Αιχμάλωτος”, πιθανολογώ πως θα ικανοποιήσει σε σημαντικό βαθμό τους fans της Smith, χωρίς ωστόσο να φτάνει στο επίπεδο των “Vampire Diaries”, παρά το γεγονός ότι ως γραφή και ως προσέγγιση, δεν διαφέρουν και πολύ. Αν κάτι μας κερδίζει, είναι το γεγονός ότι υπάρχει μια εσωτερική σύγκρουση στα μέλη του Κύκλου και πως η Κάσι, αποδεικνύεται πως είναι κάτι περισσότερο από το χαριτωμένο και συγκαταβατικό κοριτσάκι που γνωρίσαμε στη “Μύηση”. Δεν αγαπώ τη σκοτεινή της μεριά αλλά κακά τα ψέματα, το κακό είναι που κάνει μια ιστορία ενδιαφέρουσα, πόσω μάλλον, όταν μιλάμε για μαγεία. Αυτό που λείπει από τη σειρά του “Μυστικού Κύκλου”, είναι μια επιπλέον νότα δράσης, να ανέβει λίγο η ένταση, κάτι που ευελπιστώ ότι θα συμβεί στο τρίτο και τελευταίο βιβλίο της τριλογίας. Τουλάχιστον το φινάλε του 2ου, μας υπόσχεται πολλά. Γι’ αυτό λοιπόν, αναμείνατε μέχρι τον Μάρτιο.