Μοναχικά καρτούν (Lonely Tunes) ξεπερνούν τα στερεότυπά τους και δραπετεύουν από το χαρτί και το πλαστικό για να ζήσουν, να γεράσουν και να βιώσουν τη δική τους βαθιά κρυμμένη αλήθεια. Τις δικές τους γλυκόπικρες περιπέτειες πάνω στη σκηνή θα παρακολουθήσουμε στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης στην Αίθουσα Βlack Box, από τη Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
Αποκαλύψεις, επιλογές ζωής, βιώματα και αναμνήσεις σε μία σουρεαλιστική μαύρη κωμωδία, εκ διαμέτρου αντίθετης με την ευτυχισμένη περιπετειώδη εικόνα σκίτσων, που ποτέ δεν πεθαίνουν, ξεδιπλώνονται μέσα από την πένα και την σκηνοθετική ματιά του Νικόλα Στραβοπόδη, αλλά και τις αυτοσχεδιαστικές πινελιές μίας μεγάλης ομάδας καλλιτεχνών, που με ενθουσιασμό δουλεύουν μία ιδιαίτερη πρόταση.
Ήταν στα αλήθεια ορφανή η Κάντι-Κάντι; Ήταν πια τόσο αφελής ο αστυνόμος Σαΐνης; Ήταν πραγματικά τόσο κακός ο Δρακουμέλ; Γνωρίζετε ότι η Ποκαχόντας τα κούρεψε; Ότι η Κοκκινοσκουφίτσα τα ‘χει καιρό με την Μπέτι-Μπουπ; Ότι η Τζέσικα Ράμπιτ χήρεψε πρόωρα; Θα ακούσατε ότι ο Αστερίξ τρελάθηκε… μήπως το κάνει στα ψέματα; Μπορείτε να πείτε με βεβαιότητα αν ο Μπαρμπαστρούμφ έχει ακόμα εκείνο το ωραίο μπλε χρώμα; Κι αν όχι, τι πήγε στραβά;
Θυμάστε πώς λεγόταν ο πράσινος τύπος που τους πλάκωνε όλους; Χουλκ ή Χαλκ; Πόσες σφαίρες να έριχνε στην καθισιά του ο Λούκι Λουκ; Γνωρίζατε πως το πραγματικό όνομα της Barbie είναι Βαρβάρα; Τι να έδειξε άραγε η τελευταία λιπομέτρηση του Οβελίξ; Έσπασε κάθε ρεκόρ ο χοντρούλης; Πόσο τελικά έχουν αλλάξει όλοι αυτοί από τότε που ήταν οι καλύτεροί μας φίλοι; Και πόσο εμείς;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Οι παιδικοί μας ήρωες αποκτούν την τρίτη τους διάσταση και επιστρέφουν με σάρκα και οστά, γερασμένοι, μόνοι, δυστυχισμένοι όσο ποτέ. Ήρωες σε κρίση εθελοτυφλούν στη φθορά, βιώνοντας ακραίες και σκληρές καταστάσεις σε ένα πλαίσιο τρελής ευτυχίας. Πιο κυνικοί, λιγότερο αθώοι, συναντιούνται για ένα και μόνο ξέφρενο reunion δίπλα στην πισίνα και δίνουν το πιο τρυφερό αποχαιρετιστήριο πάρτι πριν πάρουν μια τελευταία ανάσα… και βουλιάξουν.
Ένα έργο σκληρό όσο και η ζωή, χωρίς ζαχαρένιο περιτύλιγμα, σε ένα σκηνικό με κόμιξ αντίληψη όπου συμμετέχουν και οι θεατές- αφού δεν υπάρχουν πουθενά τα κλασικά θεατρικά καθίσματα. Μία παράσταση όπου όλα τα σκηνικά αντικείμενα παράγουν το δικό τους μοναδικό θεατρικό φως (Σάκης Μπιρμπίλης), η χορογραφία (Κωνσταντίνος Ρήγος) ολοκληρώνει όσα δεν είναι δυνατό να εκφραστούν με λόγια, η μουσική (Δημοσθένης Γρίβας) με απηχήσεις γνωστών μας μελωδιών και τα γλυκόπικρα βίντεο-αρτ (Δημήτρης Κόλλιας, Τίνα Λυμπέρις) «παίζουν» με τις αναμνήσεις μας και οδηγούν κοινό και συντελεστές στο μονοπάτι της αναπόφευκτης ενηλικίωσης με σκέψεις και συναισθήματα περίεργα να παρακολουθούν τα τελευταία επεισόδια ιστοριών που ποτέ δεν μας έδειξαν ή και δεν έγραψαν οι αρχικοί δημιουργοί.
Ερμηνεύουν οι: Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Μαριέττα Βέττα, Ζωή Καραβασίλη, Δημήτρης Σαμόλης, Μαίρη Τσώνη.
