Ο επιμελητής της έκθεσης Κωνσταντίνος Παπαχρίστου σημειώνει :
« […] Παρατηρώντας τα έργα της έκθεσης, αντιλαμβάνεται κανείς ότι η Μαρία Φιλιππακοπούλου δεν θέλει απλώς να αποτυπώσει ένα στιγμιότυπο, ούτε να παγώσει τον χρόνο σε μια συγκεκριμένη στιγμή. Επιδίωξή της είναι να διηγηθεί μια ιστορία χωρίς τον περιορισμό του χρόνου, με όσο το δυνατόν λιγότερες λέξεις, ώστε να είναι πλήρης χωρίς να είναι κουραστική. Η ζωγράφος δεν οριοθετεί την αρχή και το τέλος της ιστορίας, αλλά πλάθει το σενάριο και αφήνει τον θεατή να φανταστεί την εξέλιξή του. Δημιουργούνται με τον τρόπο αυτό έντεκα ιστορίες αστικής καθημερινότητας, που μπορούν να αντιμετωπιστούν είτε αυτόνομα είτε ως μέρος ενός συνόλου.
Η μετάβαση από την προσπάθεια σύλληψης της στιγμής και την απεικόνιση ενός στιγμιότυπου στη διήγηση μιας σύντομης αλλά περιεκτικής ιστορίας, αποτελεί σπουδαία εξέλιξη στο έργο της Μαρίας Φιλιππακοπούλου. Σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξε η επαφή της με τα ιαπωνικά χαϊκού, τις σύντομες αυτές ποιητικές φόρμες όπου μέσα σε δεκαεπτά συλλαβές περιγράφεται μια εικόνα της φύσης. […] »