Η συλλογή «Ο θρίαμβος του Αχιλλέα», γραμμένη το 1985, της βραβευμένης με Νόμπελ ποιήτριας Λουίζ Γκλικ είναι ίσως η πλέον ερωτική της πλούσιας συγκομιδής της. Τα ποιήματα της συλλογής είναι οι παθιασμένες κραυγές “αυτού που έχει εγκαταλειφθεί”. Είτε μιλάει σε ένα χαμένο εραστή είτε στον νεκρό πατέρα, είναι η ίδια η απώλεια που δίνει την αφορμή για το ποίημα. Έτσι, ο ηφαιστειακός κόσμος του συναισθήματος, διοχετευμένος σε αυστηρότερες μορφές που καθορίζονται από τη ρητορική και τη λογική, δημιουργεί μια ποιητική εμπειρία ρήξης, μια βίαιη αντιπαράθεση στην οποία ο εαυτός θριαμβεύει ενώ χάνει. Εποικισμένη με θεούς, ημίθεους και ομηρικούς ήρωες, βασισμένη σε πρότυπα από την κλασική αρχαιότητα και την παράδοση της Βίβλου, η συλλογή αυτή σηματοδοτεί την πρώτη μεγάλη προσπάθεια της ποιήτριας να δώσει στην εμπειρία τη μόνιμη μορφή του μύθου, χωρίς να επιχειρεί να καταστήσει μυθική την αυτοβιογραφική της εμπειρία.
Ήρθες στην άκρη του κρεβατιού
και κάθισες κοιτάζοντάς με.
Ύστερα με φίλησες – ένιωσα
ζεστό κερί στο μέτωπό μου.
Ήθελα να αφήσει ένα σημάδι:
έτσι ήξερα ότι σ’ αγαπούσα.
Επειδή ήθελα να καώ, να σφραγιστώ,
να έχω κάτι στο τέλος –
NATIONAL BOOK CRITICS CIRCLE AWARD 1985
Λουίζ Γκλικ
Η Λουίζ Γκλικ είναι συγγραφέας δύο συλλογών δοκιμίων και δεκατριών βιβλίων ποίησης. Έχει αποσπάσει πολλά βραβεία, ανάμεσα στα οποία το Νόμπελ Λογοτεχνίας (2020), το National Humanities Medal (2015), το βραβείο Pulitzer για τη συλλογή Η άγρια ίρις (1993), το National Book Award για την Πιστή και ενάρετη νύχτα (2014), το National Book Critics Circle Award για τη συλλογή Ο θρίαμβος του Αχιλλέα (1985), το Bollingen Prize for Poetry (2001), το Los Angeles Times Book Prize για τη συγκεντρωτική έκδοση Poems 1962–2012 (2012) και το βραβείο Wallace Stevens Award της Ακαδημίας Αμερικανών Ποιητών (2008). Διδάσκει στα Πανεπιστήμια Yale και Stanford και ζει στο Κέιμπριτζ της Μασαχουσέτης.
