Το διήγημα του Άντον Τσέχωφ αποκτά νέα ζωή στα χέρια της Λουκίας Ανάγνου. Οι ήρωες τραγουδούν και μιλούν με ομοιοκαταληξία, ενώ πηγαινοέρχονται στο μικρό διαμέρισμά τους με παντόφλες. Το ζευγάρι λέει για τη μέρα του, σκέφτεται αν θα παραγγείλει, ψάχνει πότε κάτι γυαλιά, και πότε το τηλεχειριστήριο της τηλεόρασης. Παρά τις δυσκολίες της καθημερινότητες έχουν ο ένας τον άλλον. Μέχρι που τσεκάρουν τα κληρωθέντα νούμερα του λαχείου… και όλα αλλάζουν.
Στο ρόλο του Ιβάν Ντμίτριτς ο Νικόλας Μπράβος.
Στο ρόλο της Μάσιπ Ντμίτριτς η Χρύσα Κολοκούρη.
Η Λουκία Ανάγνου εκτός από τη διασκευή υπογράφει και τη σκηνοθεσία της παράστασης, που ανεβαίνει στο Θέατρο 104 κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00.
***
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
-Τι σας γοήτευσε στο εν λόγω διήγημα του Τσέχωφ, και τι προοπτικές είδατε σε αυτό;
Κατά τη γνώμη μου είναι ένα διήγημα που μιλάει με απλό και παράλληλα σκληρό τρόπο για το πόσο μπορεί να μας διαβρώσει η καθημερινότητα. Δύο άνθρωποι που αγαπήθηκαν πολύ στο παρελθόν, δουλεύουν κάθε μέρα, όλη μέρα και ο μόνος κοινός χρόνος που έχουν, το μόνο «μαζί» τους, είναι αυτό το βραδινό φαγητό… και καταλήγεις να κοιτάς το διπλανό μαξιλάρι και να σκέφτεσαι, «εγώ αυτόν τον άνθρωπο τον ξέρω πραγματικά;»
Μέσα σε αυτή τη διάβρωση, η προοπτική μιας άλλης ζωής -αυτής που ενδεχομένως οι χαρακτήρες μας ονειρεύονταν μικροί- καθιστά σαφές πως, όχι απλώς δεν γνωρίζονται, αλλά ο ένας είναι εμπόδιο στην ευτυχία του άλλου.
-Ποια ήταν δηλαδή η πρώτη εικόνα που θέλατε να χτίσετε για το ζευγάρι;
Ο Ιβάν και η Μάσα κατά τη γνώμη μου είναι ένα ευτυχισμένο ζευγάρι. Σε μια μακροχρόνια σχέση οι διαφορές, οι καβγάδες και η απομάκρυνση μερικές φορές είναι μέσα στο παιχνίδι. Είναι και ένας τρόπος αυτοπροσδιορισμού. Το ζήτημα είναι στο τέλος της ημέρας να επιλέγεις τον άλλο άνθρωπο. Αυτό είναι το γοητευτικό σε αυτό το διήγημα του Τσέχωφ. Αφήνει να εννοηθεί πως αυτοί οι δύο, μετά το λαχείο, δεν επιλέγουν πια ο ένας τον άλλο. Αλλά θα μείνουν μαζί για πάντα.
-Θα ήθελα επίσης το σχόλιο σας για το ότι ενώ το διήγημα του Τσέχωφ είναι πιο επικεντρωμένο στον Ιβάν, εσείς «δίνετε» αντίστοιχο χώρο και στην Μάσιπ, παρουσιάζοντας την μάλιστα στην πορεία της ιστορίας ως μια φιγούρα που παλεύει για τη χειραφέτησή της.
Η Μάσα παλεύει για τις ίσες ευκαιρίες. Νομίζω είναι κοινό βίωμα τον περισσότερων γυναικών. Δεν θέλουμε ίσες ευκαιρίες για εμάς μόνο, αλλά και για όλους τους ανθρώπους. Δεν έχει κανένα νόημα να «σπάσουμε τη γυάλινη οροφή» και τα γυαλιά να τα μαζέψουν οι εργάτες και οι μετανάστες. Είναι μια μάχη και έμφυλη και ταξική.
Αλλά και ο Ιβάν δίνει τη δίκη του μάχη. Η πατριαρχία μας επηρεάζει όλους και ο αγώνας να είσαι το πιο δυνατό αγόρι και ο πιο καλός κουβαλητής είναι κι αυτός σκληρός.
-Θεώρησα πως ο Ιβάν του Τσέχωφ κοιτά αδιάφορα την εφημερίδα για τα αποτελέσματα της κλήρωσης, ενώ στο δικό σας ανέβασμα μοιάζει να μοιράζεται με τη σύζυγό του τη συνήθεια του λαχνού. Πρόκειται ενδεχομένως για ένα σχόλιο σας για την ανοδική χρήση τυχερών παιχνιδιών στην εποχή μας;
Δεν είναι μόνο τα τυχερά παιχνίδια. Είναι η ταχύτητα που ζούμε. Γρήγορο φαγητό, γρήγορή επιτυχία, γρήγορο χρήμα… κάπως εμένα αυτό με φέρνει σε μια αμηχανία. Οι δυο ήρωες του Λαχείου προσπαθούν με τα χρήματα να αγοράσουν την ελευθερία τους.
-Το λαχείο, και το χρήμα απορρυθμίζουν, κατά τη γνώμη σας, τις ηθικές αξίες των χαρακτήρων, ή απλώς τις κάνουν ορατές, τις απογυμνώνουν;
Νομίζω πως το θέτετε πολύ σωστά. Τις απορρυθμίζουν ή καλύτερα τις μετακινούν λιγάκι. Πιστεύω πως οι άνθρωποι και τα θέλω τους κατ’ ουσίαν μένουν ίδια. Παλεύω πολύ μέσα μου ανάμεσα στο «δεν μπορείς να είσαι κάτι διαφορετικό από αυτό που ήδη είσαι» και στο «μπορείς να είσαι όποιος θέλεις και να εξελίσσεσαι διαρκώς». Δεν έχω απάντηση.
-Ποιο στοιχείο του σύγχρονου ανθρώπου θέλατε ακριβώς να καταδείξετε με την ιστορία του παππού στην τράπεζα;
Πως οφείλουμε να παίρνουμε θέση σε καθετί που συμβαίνει γύρω μας. Η ουδετερότητα δίνει λευκή ψήφο στον καταπιεστή.
-Γιατί αποφασίσατε οι στιχομυθίες να έχουν ομοιοκαταληξία, αλλά και να εντάξετε στοιχεία μιούζικαλ στην παράσταση;
Είναι σαν ένα παιχνίδι που κάνει τα τρυφερά σημεία της παράστασής περισσότερο τρυφερά και τα σκληρά λιγότερο σκληρά. Ωραία είναι λίγη παραπάνω τρυφερότητα.
-Φέρατε τους Μασίπ και Ιβάν πολύ κοντά μας, ώστε να μοιάζουν με οικεία πρόσωπα της διπλανής πόρτας. Θα μπορούσε να υπάρξει ελπίδα για τους δυό τους και κατ’ επέκταση και για εμάς;
Αυτό που λέτε με τιμά φοβερά και σας ευχαριστώ θερμά. Τώρα αναφορικά με το ζήτημα της ελπίδας.. τι να πω… πιστεύω πως από τη στιγμή που συνειδητοποιείς πως ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου δεν είναι ο άνθρωπος που νόμιζες, τα πράγματα παίρνουν την κάτω βόλτα. Νομίζω πως το ζευγάρι της ιστορίας έχει σταματήσει από καιρό να θαυμάζει ο ένας τον άλλο και να βρίσκει σε εκείνον έναν σύντροφο ζωής. Η απρόσμενη τύχη (ή καλύτερα ατυχία) που βιώνουν, ξεγυμνώνει το πραγματικό τους συναίσθημα.
Photo Credit Κεντρικής εικόνας θέματος: Petros Poulopoulos
Διαβάστε επίσης:
Το Τυχερό Λαχείο, του Άντον Τσέχωφ από τη Λουκία Ανάγνου στο Θέατρο 104
