Η γυναίκα με τα αναρίθμητα προσωπεία: κορίτσι και πόρνη, σύζυγος και ερωμένη, άγγελος και διάβολος. Η Λούλου ως αινιγματικό, κορυφαίο σύμβολο της γυναικείας υπόστασης θα αποτελέσει το απόλυτο αντικείμενο του πόθου αντρών και γυναικών και θα περάσει με απαράμιλλη διάθεση και δημιουργικότητα από τις ζωές όσων ανθρώπων συναντήσει στον δρόμο της, φέρνοντας τον έρωτα, την ηδονή, τον αισθησιασμό αλλά και την καταστροφή.
Η Κάπα Εκδοτική προσφέρει στο αναγνωστικό και θεατρόφιλο κοινό ένα εμβληματικό έργο του ευρωπαϊκού θεάτρου, ένα κείμενο που, γραμμένο έναν αιώνα πριν, γνώρισε τη λογοκρισία και τις απαγορεύσεις, αλλά και πλήθος διασκευών και θριαμβευτικών σκηνικών επιτυχιών έως σήμερα.
Η Κάπα Εκδοτική παρουσιάζει για πρώτη φορά στα ελληνικά, σε μετάφραση του Γιώργου Δεπάστα, ολόκληρο το έργο «Λούλου» του Φρανκ Βέντεκιντ, που αποτελείται από τα έργα «Το πνεύμα της Γης» και «Το Κουτί της Πανδώρας». Η έκδοση εμπλουτίζεται από Επίμετρο, γραμμένο ειδικά για τον τόμο, του διακεκριμένου σκηνοθέτη Γιάννη Χουβαρδά.
Φρανκ Βέντεκιντ
Ο Βέντεκιντ άρχισε τη θεατρική σταδιοδρομία του το 1890, με το εικονοκλαστικό και αισθησιακό έργο του «Το Ξύπνημα της Νιότης», όπου περιγράφει τις ερωτικές ανησυχίες της νεότητας σ’ ένα οικοτροφείο θηλέων. Το πιο αξιόλογο έργο του Βέντεκιντ, «Το Ξύπνημα της Άνοιξης» έχει ως θέμα και πάλι το σεξουαλικό ξύπνημα στα χρόνια της εφηβείας και προαναγγέλλει τις ψυχαναλυτικές ιδέες του Σίγκμουντ Φρόυντ στο θέατρο. Στο «Πνεύμα της Γης», η ηρωίδα του, η διαβολική Λούλου (Lulu), που την πλημμυρίζει μια ασυγκράτητη λαγνεία, ενσαρκώνει τη δύναμη του κακού. Σχετίζεται διαδοχικά με τρεις άνδρες και τους ξεπαστρεύει τον ένα μετά τον άλλο: Ένας ηλικιωμένος γιατρός πεθαίνει πρώτος από αποπληξία, ο ζωγράφος που τον διαδέχεται κόβει το λαιμό του, ενώ τον τρίτο εραστή της τον σκοτώνει η ίδια, αφού κάνει πρώτα σχέση με το γιο του.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Άλλα θεατρικά έργα που εδραίωσαν τη φήμη του Βέντεκιντ είναι: «Το Κουτί της Πανδώρας» (1903), όπου η Πανδώρα είναι η προσωποποίηση του έρωτα, «Ο Μαρκήσιος του Κάιτ» (1901), το αρσενικό αντίστοιχο της Λούλου, «Ο Χορός του Θανάτου» (1906), «Η Λογοκρισία» (1908), «Θάνατος και Διάβολος» (1909), «Ο Πύργος του Βέττερσταιν» (1910), «Ο Βασιλιάς Νικολό ή Έτσι είναι η ζωή» (1911), «Μπίσμαρκ» (1916), «Ηρακλής» (1917). Ο βαγκνερικός «Τενόρος» είναι το πιο δημοφιλές και πολυπαιγμένο σ’ όλο τον κόσμο έργο του Βέντεκιντ. Αμοραλισμός, άκρατος αισθησιασμός, ελευθεροστομία, λεσβιακές σχέσεις, σεξουαλικές φαντασιώσεις, προπαγάνδα του ελεύθερου έρωτα, αλλά και νατουραλιστική ειλικρίνεια για τη σεξουαλικότητα και την «τυραννία του σεξ», βασιλεύουν στα έργα του Βέντεκιντ. Έχει δίκαια αναγνωρισθεί ως ιδεολόγος του εξπρεσιονισμού και προάγγελος του Θεάτρου του Παράλογου (Theatre of the Absurd).
O Βέντεκιντ πέθανε στο Μόναχο το 1918.
Διαβάστε επίσης:
Lulu, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης