Η επίσκεψη του Lucky Peterson στη χώρα μας για μερικές εμφανίσεις στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής του περιοδείας, με την οποία γιορτάζει τη συμπλήρωση 50 χρόνων επαγγελματικής πορείας, συγκέντρωσε, όπως ήταν αναμενόμενο, πολλούς λάτρεις της blues μουσικής στο Half Note Jazz Club, όπου βρέθηκα και εγώ, το Σάββατο (19/10) για να παρακολουθήσω τη δεύτερη από τις τέσσερις μουσικές βραδιές.
Δέκα λεπτά μετά τις 10.30, εμφανίστηκαν στην σκηνή ο Shawn Kellerman (κιθάρα), ο Raul Valdes (ντραμς) και ο Michael Nunno (μπάσο) και μέσα από το δυναμικό πρώτο κομμάτι και τον εξαιρετικό τους ήχο, κατάφεραν να μας εισάγουν ιδανικά σε μια αυθεντική -όπως θα εξελισσόταν- βραδιά blues. Ο σχηματισμός του συγκροτήματος ολοκληρώθηκε με τον Lucky Peterson (φωνητικά, Hammond, πλήκτρα, κιθάρα) ο οποίος έλαβε τη θέση του πίσω από τα πλήκτρα, μέσα σε ένα ιδιαίτερα θερμό κλίμα υποδοχής που του επεφύλαξε το κοινό.
Ήδη από νωρίς, με το κομμάτι «Smooth sailing», ο Peterson, όντας μόλις λίγα λεπτά πάνω στη σκηνή, άρχισε να «χτίζει» μια αμφίδρομη επικοινωνία με τον κόσμο ο οποίος, όχι μόνο συμμετείχε, αλλά και ανταποκρινόταν με χαρά σε κάθε αίτημα του Αμερικανού, με το χιούμορ και την ευχάριστη προσωπικότητά του να παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στη μοναδική αυτή σύνδεση που δημιουργήθηκε. Με τον Peterson πίσω από το Hammond, το κοινό σήκωνε ψηλά άλλοτε το ένα και άλλοτε τα δύο του χέρια ταυτόχρονα, ενώ κατά τη διάρκεια του κομματιού, ο 54χρονος συνέχιζε να αλληλεπιδρά με τους παρευρισκόμενους γύρω από τη σκηνή.
Ακολούθησε μια εξαιρετική διασκευή του θαυμάσιου folk blues κομματιού «Trouble» του Ray LaMontagne, το οποίο ο Peterson ερμήνευσε εκπληκτικά, τόσο φωνητικά όσο και μουσικά, μέσα από τις αυξομειώσεις της έντασης της φωνής του κατά την ερμηνεία των στίχων, εναλλάσσοντας αντίστοιχα τον μελαγχολικό ήχο των πλήκτρων με τα δυναμικά και γεμάτα ένταση refrain του Hammond.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Στη συνέχεια, ο Peterson έπιασε την ηλεκτρική κιθάρα και μετά από λίγο, όπως συνηθίζει, βρέθηκε ανάμεσα στον κόσμο να περπατάει χωρίς να σταματάει λεπτό, να επιδίδεται σε εξαιρετικά solo, ενώ, προς μεγάλη έκπληξη πολλών, κατέληξε να κάθεται στην καρέκλα ενός από τα τραπέζια. Αφού ζήτησε ένα ποτό, συνεχίζοντας να παίζει κιθάρα μόνο με το αριστερό του χέρι, τσούγκρισε το ποτήρι του με τους ανθρώπους που μοιραζόταν μαζί τους το ίδιο τραπέζι και το ήπιε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.
Καθώς είχε απομακρυνθεί από τη σκηνή και το μικρόφωνο, απολαύσαμε σε μια απλή και πρωτογενή μορφή το εκπληκτικό «You Shook Me», ένα από τα πιο δημοφιλή κομμάτια του θρυλικού Muddy Waters, με τον κόσμο να παρακολουθεί σχεδόν «μαγεμένος» τον ταλαντούχο μουσικό. Για τα επόμενα τραγούδια, ο Peterson επέστρεψε στη σκηνή και εμείς υποδεχτήκαμε την guest vocalist της βραδιάς Tamara Tramell, η οποία είναι και η σύζυγος του Αμερικανού. Μερικά από τα πολύ όμορφα κομμάτια που μας τραγούδησαν μαζί, προτού περάσουμε στο δεύτερο μέρος της βραδιάς, έπειτα από ένα μισάωρο διάλειμμα, περίπου δέκα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα, ήταν το «How Do I, Why Do I» και το «Been so long».
Η συνέχεια ήταν εξίσου δυναμική με το πρώτο μέρος, με το πολύ καλό «Giving me the blues» να ανεβάζει τους ρυθμούς και το ολοκαίνουριο «50 years» από το νέο δίσκο 50: Just Warming Up! (2019) που θα κυκλοφορήσει σε λίγες ημέρες να διατηρεί το γρήγορο tempo. Ακολούθησε το «Funky Broadway» πριν απολαύσουμε ένα αφιέρωμα στους «τρεις βασιλιάδες της blues» -τον B.B. King, τον Albert King και τον Freddie King– με το έξοχο «Tribute to the King». Το west coast blues τραγούδι «Call it stormy Monday (But Tuesday is just as bad)» που ακολούθησε, ένα κομμάτι του πρωτοπόρου Αμερικανού blues κιθαρίστα, T–Bone Walker διαδέχθηκε το εξαιρετικό «Tribute to Stevie Ray Vaughan», ένα ακόμα τραγούδι αφιερωμένο σε έναν μεγάλο θρύλο της blues και προσωπικά πολύ αγαπημένο, τον Stevie Ray Vaughan.
Έπειτα, υποδεχτήκαμε για τελευταία φορά στη σκηνή την Tamara Tramell και απολαύσαμε, μεταξύ άλλων, το «Don‘t want nobody but you», ένα θαυμάσιο τραγούδι που αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ντουέτου όπου οι φωνές των ερμηνευτών είναι τόσο ταιριαστές που δημιουργούν ένα άρτιο μουσικό αποτέλεσμα. Τελευταίο κομμάτι της βραδιάς ήταν το «The world is a tangle» με το οποίο μας καληνύχτισαν, 25 περίπου λεπτά μετά τη 1.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της υπέροχης βραδιάς, ο κόσμος βρισκόταν σε εγρήγορση, μαγνητισμένος από το θαυμάσιο αποτέλεσμα που προσέφεραν, όχι μόνο ο πολυτάλαντος Peterson και η Tramell με την μοναδική soul, R&B και blues ερμηνεία της, αλλά και οι εξαιρετικοί μουσικοί που τους συνόδευαν, με τον χαρισματικό Καναδό κιθαρίστα, Shawn Kellerman, να ξεχωρίζει, κατά τη γνώμη μου, καθώς μπορεί να συγκεντρώσει εξίσου εύκολα με τον Peterson, όλα τα βλέμματα πάνω του, τόσο με τη δεξιοτεχνία του όσο και με την ενέργεια και το πάθος που χαρακτηρίζουν τη σκηνική του παρουσία.
Ο 54χρονος Αμερικανός είναι επάξια ένας από τους διασημότερους bluesmen της σύγχρονης εποχής και ένας εξαιρετικός performer και band leader με αξιοθαύμαστη δεξιοτεχνία τόσο στην κιθάρα όσο και στο Hammond. Μπορεί το όνομα του Peterson, Lucky, να σημαίνει τυχερός, αλλά, πιστεύοντας ότι εκφράζω όλους εκείνους που παρακολούθησαν κάποια από τις εμφανίσεις του, είμαι βέβαιη, ότι εμείς είμαστε οι τυχεροί που απολαύσαμε από κοντά έναν σύγχρονο μουσικό θρύλο που κρατά ακόμα ζωντανή την παράδοση των blues.
Κεντρική φωτογραφία άρθρου: © Άννα – Μαρία Μπάρτζη