Το Θέατρο του Πανικού θα παρουσιάζει στο θέατρο Τριανόν το έργο της Βιβής Πηνιώτη με τίτλο «Ο θάνατος του Αντονέλο» στις 10-31 Ιανουαρίου 2013. Το έργο, για το οποίο η Βιβή Πηνιώτη έχει κερδίσει το 1ο Κρατικό Βραβείο Συγγραφής Θεατρικού Έργου Υπουργείου Πολιτισμού 2009, σκηνοθετούν οι Λύσανδρος Σπετσιέρης και Κωνσταντίνος Παπαθεοδώρου, που είναι γνωστοί και ως ΛΥΚΩΝ.
Οι ΛΥΚΩΝ λοιπόν, λίγες ώρες πριν από την επίσημη πρεμιέρα του θεατρικού, απάντησαν στις ερωτήσεις του www.culturenow.gr σχετικά με το έργο, δίνοντάς μας αρκετούς ενδιαφέροντες λόγους, ώστε να βρεθούν στο Τριανόν για να παρακολουθήσουμε το έργο.
Συνέντευξη: Νώντας Δουζίνας
Culturenow.gr: Σκηνοθετείτε το έργο «Ο θάνατος του Αντονέλο», που παρουσιάζεται στο θέατρο Τριανόν στις 10-31 Ιανουαρίου 2013. Θα μας δώσετε τη δική σας οπτική σχετικά με την παράσταση;
ΛΥΚΩΝ: Καλύτερα να σας απαντήσουμε μέσα απο το κείμενο της σκηνογράφου μας:
«Προσπαθούμε να προσεγγίσουμε δύο κόσμους. Ο πάνω είναι ευθύς και απόλυτος. Οι κινήσεις του ευθύγραμμες και συγκεκριμένες. Ο κάτω είναι καμπύλος. Στον πρώτο οι άνθρωποι είναι δεμένοι με το πεπρωμένο τους, εγκλωβισμένοι στην πίστη τους, σ΄ αυτό που θεωρούν θείο, ο άντρας το δημιουργό, η γυναίκα τη ζωή. Αυτός είναι εγκλωβισμένος με τη θέλησή του, αυτή όχι. Ο Αντονέλο είναι ο πατριώτης, εκείνος που φορώντας το χάρτινο σύμβολο, υποτάσσεται στο ρόλο που του επιβλήθηκε μέχρις ότου ταπεινωμένος βγαίνει από τη λήθη του, απογυμνώνεται από το μεγαλείο του και παρακολουθεί την πτώση του, το θάνατό του. Η Σεσίλια λαχταράει να ζήσει αλλά ματαιοδοξεί. Επιθυμεί κάτι άλλο, καλύτερο, μεγαλύτερο από αυτό που έχει ή θα μπορούσε να έχει και η τιμωρία της είναι η αιώνια μοναξιά. Δεμένοι άνθρωποι, ο καθένας για διαφορετικό λόγο παλεύουν να ξεφύγουν από διαφορετικούς εχθρούς και τα καταφέρνουν αλλά μονάχα για να επιβεβαιώσουν αυτό που τους είναι γραφτό.
Στην απόλυτη γαλήνη των πέντε αιώνων του ζωγραφικού έργου έρχεται να διεισδύσει ύπουλα και δυναμικά το φίδι/σκουλήκι της αμφιβολίας. Οι δύο ήρωες σταδιακά ολοένα και περισσότερο αρχίζουν να αμφισβητούν τα δεδομένα και να καταβάλλονται από πάθη. Αρχίζουν να συνομιλούν με τη φύση τους την ανθρώπινη. Με πλάσματα του κάτω κόσμου που διαρκώς και αέναα ζουν και πεθαίνουν. Αυτοί , οι του κάτω κόσμου είναι βουτηγμένοι στη λάσπη της ηδονής, του κόπου, της αγωνίας για έρωτα, του αγώνα για αναπαραγωγή. Χαμογελούν με ένα χαμόγελο μηχανικό σαν ένα αόρατο χέρι να τραβάει με μαγκούρα τις άκρες των χειλιών τους. Κινούνται στατικοί ωστόσο στο ελάχιστο όριο του χώρου που τους παραχωρήθηκε. Μπρος πίσω, μπρος πίσω, σπασμωδική κίνηση, να γεννηθείς, να ζήσεις, να πεθάνεις για να ξαναγεννηθείς. Πάρε-δώσε-σκάβε-φύτρωνε. Προπάντων χαμογέλα.
Όταν τελικά ο Αντονέλο και η Σεσίλια απογυμνώνονται από ότι θείο τους είχε προσδώσει η αιώνια ακινησία και το χέρι του ζωγράφου, εμφανίζεται το ον με τα λευκά ρούχα. Πάνω από όλους, πιο ψηλά από τα πάθη και τις επιθυμίες, πιο πέρα από τον μικρόκοσμο των ανθρώπινων υπάρξεων, η συντηρήτρια, αποφασισμένη και αδυσώπητη, εκτελεί το χρέος της. Επαναφέρει τους ήρωες στην πραγματικότητα που από δω και εμπρός θα υφίστανται: ο Αντονέλο νεκρός και η Σεσίλια μόνη.»
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Cul.N.: Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε στο εν λόγω έργο, για το οποίο μάλιστα η συγγραφέας Βιβή Πηνιώτη, έχει κερδίσει το 1ο Κρατικό Βραβείο Συγγραφής Θεατρικού Έργου Υπουργείου Πολιτισμού 2009;
ΛΥΚΩΝ: To πάθος για ζωή και η επιθυμία για κάτι διαφορετικό που πολλές φορές μπορεί να αποδειχθούν καταστροφικά και ακόμα χειρότερα μάταια. Όμως η ουσία είναι η αλλαγή, η καλύτερη ντόπα.
Cul.N.: Το θέατρο του Πανικού αποτελεί μια ομάδα καλλιτεχνών από διαφορετικούς χώρους. Πόσο δύσκολο είναι το «πάντρεμα» αυτής της διαφορετικότητας;
ΛΥΚΩΝ: Στο θέατρο του Πανικού πιστεύουμε πως το διαφορετικό ανάμεσα στις διαφορετικές μορφές τέχνης είναι μόνο ο διαφορετικός κώδικας επικοινωνίας. Δε βλέπουμε καμία άλλη διαφορά άρα και δυσκολία για να επιτευχθεί το πάντρεμα. Θέλει μόνο υπομονή και επιμονή που δεν ξέρουμε αν έχουμε.
Cul.N.: «Ο Αντονέλο κι η Σεσίλια, τα πρόσωπα ενός πίνακα ζωγραφικής του 15ου αιώνα, σπάνε τα δεσμά της ακινησίας τους για να πραγματοποιήσουν την πιο αναπάντεχη επανάσταση». Τι συμβολίζει αυτή η επανάσταση;
ΛΥΚΩΝ: Όπως ίσως κάθε επανάσταση την αλλαγή.
Cul.N.: Τελικά για να φτάσουμε την επανάσταση, πρέπει πρώτα να σπάσουμε τα εσωτερικά δεσμά που μας κρατούν;
ΛΥΚΩΝ: Αν καταφέρουμε και τα σπάσουμε επιτρέψτε μας να πούμε πως τότε δεν θα έχουμε ανάγκη καμίας επανάστασης, θα είμαστε ελεύθεροι. Ευτυχώς, λοιπόν, που αυτά τα δεσμά δε σπάνε.
Cul.N.: Αν ο Αντονέλο και η Σεσίλια είναι οι επαναστάτες του έργου, ο ζωγράφος και, κυρίως, η συντηρήτρια, με τι χαρακτήρες και οντότητες μπορούν να παραλληλιστούν;
ΛΥΚΩΝ: Με χαρακτήρες δύσκολα μπορούν να παραλληλιστούν γιατί για εμάς είναι τα σύμβολα της παντοδυναμίας.
Cul.N.: Η προσπάθεια της συντηρήτριας να αποκαλύψει την αρχική μορφή του πίνακα, τι συμβολίζει;
ΛΥΚΩΝ: Ίσως ακόμα και την προσπάθεια του ανθρώπου να προκαλέσει ένα Big Bang.
Cul.N.: Αναφορικά με τη μέθοδο σκηνοθεσίας της παράστασης, είχατε κάποιες συγκεκριμένες επιρροές; Πού θέλατε να εστιάσετε και ποια συναισθήματα θέλετε να δημιουργήσετε στους θεατές;
ΛΥΚΩΝ: Σαφώς και έχουμε συγκεκριμένες επιρροές γενικότερα στον τρόπο που δουλεύουμε και όχι μόνο σε αυτήν την παράσταση. Τις χρησιμοποιούμε ως βάση για να μπορέσουμε να πραγματώσουμε αυτό που έχει κάθε φορά ο καθένας στο μυαλό του. Επιρροές από ξένο κινηματογράφο, από Έλληνες και ξένους δημιουργούς εικαστικών τεχνών αλλά και του θεάτρου και φυσικά επιρροές που μας άφησε έντονα ο άνθρωπος που αφεθήκαμε να ακολουθήσουμε περισσότερο στα χρόνια της σχολής και μετά, τον οποίο και ευχαριστούμε βαθιά.
Cul.N.: Η τέχνη γενικά και το θέατρο ειδικά, ποια εφόδια διαθέτει ώστε να ανταπεξέλθει σε αυτή την πολύπλευρη κρίση που μαστίζει την κοινωνία μας;
ΛΥΚΩΝ: Η τέχνη είναι οι άνθρωποί της, οι οποίοι είναι μέρος της κοινωνίας που μαστίζεται από αυτήν, που πολύ σωστά ορίζετε, πολύπλευρη κρίση. Η κοινωνία, λοιπόν, αποτελείται από ανθρώπους που δεν είναι άμοιροι ευθυνών και από τους ιθύνοντες αυτούς ανθρώπους δεν μπορούμε να εξαιρέσουμε εκείνους του θεάτρου και της τέχνης γενικότερα. Αν λοιπόν πιστεύουμε ότι αυτοί έχουν τα εφόδια, τότε σίγουρα η τέχνη μπορεί να μας βοηθήσει δίνοντας μας τη δύναμη της θέλησης, της αντίστασης, της πειθαρχίας, της αγάπης για τον άνθρωπο και την πραγματική έννοια του «δίνω και μοιράζομαι». Και τέλος το Μέγα εφόδιο του «Φαντάζομαι».
Cul.N.: Είστε αισιόδοξοι για το μέλλον, όσον αφορά στα θεατρικά δρώμενα;
ΛΥΚΩΝ: Εμείς ναι γιατί θέλουμε να πιστεύουμε πως η νέα γενιά δημιουργών μπορεί να φέρει πολύ καλά αποτελέσματα. Τον απολογισμό, όμως, θα τον κάνουν οι άνθρωποι που θα γεννηθούν «αύριο» και ας ελπίζουμε πως δεν θα πέσουμε έξω στην πρόγνωση.