Lulu, του Φρανκ Βέντεκιντ στο Bios

Η Λούλου, πλάσμα όμορφο, αισθαντικό, αιθέριο, μαγνητίζει τους πάντες γύρω της. Μεγαλώνει, ενηλικιώνεται και πεθαίνει εγκλωβισμένη μέσα σε ένα ατέρμονο παιχνίδι σεξουαλικής επιβολής, σαγήνης, και αναζήτησης του έρωτα.

Ο ένας σύζυγος μετά τον άλλον πεθαίνουν και εκείνη οδηγείται βήμα βήμα προς την λύτρωση της. Συναντά το τέλος της  γοητευτικά καταστροφικής πορείας της στο πρόσωπό του Τζακ του Αντεροβγάλτη. Κι έτσι το σύμβολο Λούλου αφήνεται  τελικά να νικηθεί από το ανδρικό σύμβολο δολοφόνου.

Ο Βέντεκιντ δημιουργεί μια ηρωίδα ξεχωριστή, μοναδική στα συγγραφικά δεδομένα. Ένα  πλάσμα μη συμβατό, άκρως σαγηνευτικό και  υπέρμετρα σεξουαλικό. Ένα alliud, ένα πλάσμα εξώκοσμο που η πατριαρχική κοινωνία μη μπορώντας να το κατανοήσει, το αφανίζει. Κι εμείς προσπαθούμε να ακολουθήσουμε για λίγο την απόκοσμη και αστραφτερή πορεία της.

Ψυχαναλυτικά ερωτευόμαστε κάποιον όχι για εκείνο που είναι αλλά για εκείνο που καθρεφτίζουμε επάνω του. Στο έργο του Βέντεκιντ κανείς δεν αποκαλεί τη Λούλου με το όνομά της, αλλά με το όνομα που ο καθένας -για δικούς του λόγους- επιλέγει. Είναι η Νέλλυ, η Εύα, η Μινιόν, είναι η μικρή παιδούλα, η συζυγός, η χορεύτρια, η μούσα, η πόρνη.

Με αυτό ως αφετηρία, έπειτα απο κάθε θάνατο ενός προσώπου η Λούλου δίνει τη θέση της στο νεκρό και εκείνος γίνεται η νέα Λούλου, σαν να πεθαίνει ένα κομμάτι της μαζί τους και να αναγεννάται κάτι πιο σκοτεινό. Η Λούλου δεν έχει φύλο, είναι  άνδρας και γυναίκα, είναι παιδί και μεγάλη, είναι ένα κομμάτι όλων μας. Η Λούλου είναι το κοιμώμενο αθώο κακό που κατοικεί μέσα σε όλους μας,  η σεξουαλικότητα που έχει καταπιεστεί από την ηθική των ανήθικων.

Κεντρική ιδέα της παράστασης αποτελεί η πολυπρόσωπη και πολυεπίπεδη σκηνική παρουσία της πρωταγωνίστριας. Δε μπορεί να παρασταθεί από ένα και μόνο πρόσωπο. Δε μπορεί καν να παρασταθεί χρησιμοποιώντας μόνο το θεατρικό λόγο. Δεν αρκούν οι λέξεις για να αιχμαλωτίσουν την ουσία της. Στα όρια του λόγου συναντάμε τη μουσική. Και το σύμπαν της συν-δημιουργείται και από ήχους, νότες, μελωδίες.

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία-Διασκευή: Δήμητρα Τάμπαση
Σκηνικά: Έφη Ηλιάδου
Κοστούμια: Βασιλεία Ροζάνα
Μουσική: Μαριλένα Ορφανού
Φώτα: Άλεξ Αλεξάνδρου
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Εύα Οικονόμου – Βαμβακά, Θεώνη Τσούρμα
Παραγωγή: Σωτηρία Τάμπαση
Οργάνωση Παραγωγής: Έλλη Μπορνόβα 

Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Αντωνίνα Βλουτή, Απόστολος Μαλεμπιτζής, Ιάσονας Παπαματθαίου, Κωστής Στεφανής, Μυρτώ Στράμπη, Νεκτάριος Σμυρνάκης, Ορέστης Τρίκας

Μουσικοί επί σκηνής: Someone who isn’t me (S.W.I.M)
Τζίνα Δημακοπούλου (κιθάρα), Μαριλένα Ορφανού (πλήκτρα,φωνή), Μαρία Χατζάκου (τύμπανα, πλήκτρα)