Ο Μάκης Παπαδημητρίου, ένας σημαντικός εκπρόσωπος της νέας γενιάς ηθοποιών μιλάει στο CulturenowMag…
… για το θέατρο και όχι μόνο.
Συνέντευξη: Μαριάννα Παπάκη
Photo: Βιργίλιος Τσιούλλι
CulturenowMag: Θα θελα να αρχίσουμε την κουβέντα μας με την αρχή της σχέσης σου με την τέχνη του θεάτρου. Πώς αποφάσισες από το τμήμα Φυσικής της Αθήνας να δώσεις εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο;
Μάκης Παπαδημητρίου: Ενώ σπούδαζα στο Πανεπιστήμιο, μια φίλη μου – η Δήμητρα – μου πρότεινε να πάω στη θεατρική ομάδα (στον Φιλοπρόοδο Όμιλο Υμηττού) στην οποία συμμετείχε. Αυτή ήταν η πρώτη επαφή που είχα με το θέατρο. Έπειτα από δυο-τρία χρόνια έδωσα εξετάσεις και πέρασα στο Εθνικό. Και μετά το ένα έφερε το άλλο…
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
C.M: Πώς αντιλαμβανόσουν το θέατρο στη σχολή και πώς τώρα; Ονειρευόσουν – ονειρεύεσαι ρόλους ή αφήνεσαι στην έκπληξη του τυχαίου;
Μ.Π.: Στη σχολή ήταν ελαφρώς πιο ρομαντικά τα πράγματα, όχι πως έχεις άγνοια για το τι γίνεται στο χώρο, αλλά ως σπουδαστής έχεις και το κομμάτι της “διδασκαλίας” και της “συναναστροφής” (!) που τουλάχιστον στο έτος που ήμουν ήταν απολαυστικό απ’ όλες τις απόψεις. Όσο για τους ρόλους, όχι δεν “ονειρεύομαι” να παίξω κάτι συγκεκριμένο αλλά ούτε και αφήνομαι τελείως στο τυχαίο, αν και έχει συμβεί να με εκπλήξουν ευχάριστα με διάφορες προτάσεις.
C.M: Συμμετέχεις πάντα σε αξιόλογες δουλειές. Ξεχωρίζεις κάποια συνεργασία και για ποιους λόγους;
Μ.Π.: Οι παραστάσεις που κάνουμε με μια ομάδα ανθρώπων – φίλων – τα τελευταία χρόνια (και που εύχομαι να έχει τη δυνατότητα να συνεχίσει) είναι αυτές που ξεχωρίζω, κυρίως γιατί αισθάνομαι ότι μέσα από αυτή τη διαδικασία είμαι πολύ ελεύθερος, όπως όλοι, να εκφραστώ, να δοκιμάσω, να αποτύχω, να προχωρήσω, να διασκεδάσω και πολλά πολλά άλλα… Επίσης ξεχωρίζω τις συνεργασίες μου με τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, την Κατερίνα Ευαγγελάτου και τον Νίκο Μαστοράκη.
C.M: Σήμερα, σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο, ποιός είναι κατά τη γνώμη σου ο ρόλος του θεάτρου και πόσο ηχηρή μπορεί να γίνει η φωνή των ηθοποιών της δικής σου γενιάς; Πιστεύεις πως οι νέοι καλλιτέχνες έχουν «υψώσει» τη φωνή τους επαρκώς στην παρούσα κατάσταση;
Μ.Π.: Δεν ξέρω πόσο ηχηρή μπορεί να γίνει η φωνή της “δικής” μου γενιάς, υποθέτω πολύ ηχηρή και υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα (παραστάσεων). Αλλά δεν είναι εκεί το ζήτημα. Δεν είναι θέμα “κόντρας” μιας γενιάς σε μια άλλη. Το πόσο δυνατά θα φωνάξεις δεν έχει νόημα αν δεν σε ακούει κανένας, αν φωνάζεις στο κενό. Αυτό είναι ένα συνολικό πρόβλημα και ως τέτοιο πρέπει να λυθεί. Συνολικά. Όταν ζητήθηκε να συμπλεύσουν οι πολιτικές δυνάμεις για να σωθεί ο τόπος ο καθένας κοίταζε να δει πώς θα σώσει τον κώλο του. Είμαστε ένας λαός που “αντιστάθηκε” στον δικομματισμό ψηφίζοντας – αν έχουμε το θεό μας – ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μαζί!!! Ποιός να φωνάξει και ποιος θα τον ακούσει, λοιπόν. Αν δεν γίνει κάτι μαζικά από όλους (εγώ δεν διαχωρίζω καλλιτέχνες από τους υπόλοιπους ούτε θεωρώ ότι άλλο μερίδιο ευθύνης έχουν οι μεν από τους δε) η κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει και δυστυχώς ακόμα και ισχυρές καλλιτεχνικές φωνές θα αρχίσουν να χαρακτηρίζονται γραφικές και “της μόδας”. Προς το παρόν νομίζω ότι μας διακατέχει ο φόβος. Αλλά αυτός ο φόβος είναι σίγουρο ότι θα αρχίσει κάποια στιγμή να υποχωρεί …
C.M: Αν επέλεγες εσύ να ανεβάσεις ένα θεατρικό έργο που να ανταποκρίνεται και να εκφράζει το σήμερα, ποιο θα ήταν αυτό και για ποιους λόγους θα το επέλεγες;
Μ.Π.: Το έργο αυτό θα ανέβει τέλος Οκτώβρη! Είναι ο Βυσσινόκηπος, του Τσέχωφ, και μπορεί ο σκηνοθέτης να είναι ο Παντελής Δεντάκης, αλλά… κι εγώ αυτό θα ανέβαζα! (αστειεύομαι, για την ακρίβεια παίζω στην παράσταση αυτή…). Νομίζω ότι περιγράφει με πολύ όμορφο τρόπο το πέρασμα από μια εποχή σε μια άλλη παρουσιάζοντας… «πρόσωπα τραγικά, σε ένα κωμικό ποίημα για το βαθύ και το ασήμαντο, το υψηλό και το γελοίο, με το τέλος του Βυσσινόκηπου τελειώνει και χάνεται μια εποχή πολυτέλειας, ανεμελιάς και ταυτόχρονα χυδαιότητας, βρωμιάς και διαφθοράς», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά και το Δελτίο Τύπου της παράστασης. Θα ανέβει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και θα παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη.
C.M: Αισιοδοξείς ή φοβάσαι για το μέλλον;
Μ.Π.: Όχι, δεν φοβάμαι και σαν άνθρωπος είμαι πολύ αισιόδοξος. Το μόνο που φοβάμαι είναι ίσως ότι είμαι πολύ αισιόδοξος …
Info:
Ο Μάκης Παπαδημητρίου είναι αριστούχος απόφοιτος του Εθνικού Θεάτρου, έχει συνεργαστεί με το Θέατρο του Νέου Κόσμου, το Εθνικό Θέατρο, το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καλαμάτας κ.α. Έχει συμμετάσχει σε τρεις τηλεοπτικές σειρές καθώς και σε επτά κινηματογραφικές ταινίες. Το 2008 τιμήθηκε με το βραβείο Χορν και το βραβείο νέου δημιουργού. Οδηγεί μοτοσυκλέτα. Μικρός ήθελε να γίνει πιλότος. Κρίμα που δεν έγινε. Θα είχε πλάκα. Λύνει τον κύβο του Ρούμπικ σε λιγότερο από 20 δευτερόλεπτα. Έχει έναν γιο 3 ετών.