Στις 21, 23 & 24 Ιανουαρίου 2015, στο κινηματογράφο Μικρόκοσμο θα προβληθεί η ταινία “Μαξιλάρι“, μια ανεξάρτητη παραγωγή σε πρώτη προβολή. Η ταινία παρουσιάστηκε στις Νύχτες πρεμιέρας 2013 ως Work in Progress.
Υπόθεση:
Τρεις φίλοι, κάνουν ελεύθερο κάμπινγκ, μακριά από τον πολιτισμό. Θέλουν να ξεχάσουν, να περάσουν καλά, να ονειρευτούν. Ο καθένας κουβαλάει και το μαξιλάρι του. Μιλάνε για τον κομφορμισμό, τον πολιτισμό, την πολιτική, την βία, τον άνθρωπο. Ψάχνουν απαντήσεις: ποιοι είμαστε, τι κάνουμε… ως άτομα, ως ομάδα. Η άφιξη τριών φιλενάδων περιπλέκει τα πράγματα, και οδηγεί σε συναισθηματικές εντάσεις. Μεταξύ παιχνιδιού, απόλαυσης και μελαγχολίας, προσπαθούν να είναι δημιουργικοί, αδυνατώντας όμως να βρουν κοινούς τόπους.
Μπορείς να το μοιραστείς; Μπορείς να θυσιάσεις το μαξιλάρι σου; Ένας καθρέφτης της παρακμιακής μας φύσης την στιγμή που, ζαλισμένοι από τα μαξιλάρια μας, περιμένουμε κάτι να συμβεί.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Συμμετέχουν:
Πανάγoς Ιωακείμ
Ρηνιώ Κυριαζή
Κλεοπάτρα Μάρκου
Μυρτώ Στράμπη
Άρης Τσαμπαλίκας
και ο Τάκης Μόσχος
Συνεργείο:
Σκηνοθεσία/Σενάριο: Κωνσταντίνος Κακογιάννης
Βοηθός σκηνοθέτη: Μυρτώ Βουδούρη
Κάμερα: Νύσσος Βασιλόπουλος
Βοηθός κάμεραμαν/φροντιστής: Γιώργος Παπάζογλου
Σκηνικά/καλλιτεχνική διεύθυνση: Παύλος Καπάλας
Ηχολήπτης/Μουσική/Μουσική Επιμέλεια: Στέλιος Γιαννουλάκης
Μοντάζ/2ος βοηθός σκηνοθέτη: Παύλος Ρούφος
Διευθυντής παραγωγής: Δημήτρης Συρινάκης
Βοηθοί παραγωγής: Πηνελόπη Γκαβέτα, Βασσιλική Κατρινάκη
Παραγωγή: Atopia GbR
Σημείωμα του σκηνοθέτη:
«Σε εποχές κρίσης, πλασματικής ή μη, όπου το κάλεσμα για πράξη μπορεί εύκολα να χειραγωγηθεί, ίσως το πιο ριζοσπαστικό πράγμα είναι να μην κάνεις τίποτα και να κάτσεις να σκεφτείς. Οι πρωταγωνιστές του Μαξιλαριού αποφασίζουν να κάνουν “δύο βήματα πίσω” από τον κόσμο και να πάρουν αποφάσεις ενώ αναμένουν κάποιο Συμβάν. Προσπαθούν να απομακρυνθούν από τις επιταγές της υπερ-κατανάλωσης, αλλά ο καθένας τους κουβαλάει και το μαξιλάρι του -ένα σύμβολο τεμπελιάς, αλλά και αναστοχασμού. Όσο προβληματική, γεμάτη ανισότητα, αίμα και βία και αν είναι η ιστορία, ο πολιτισμός και η γλώσσα μας, δεν έχει νόημα να πετάξουμε τα πάντα. (Τίποτα δεν είναι ιερό, τίποτα δεν είναι για τα σκουπίδια).
Έχει έρθει η ώρα να δημιουργήσουμε τα δικά μας τέρατα. Μέσα από τις αντιφάσεις και το μεταφυσικό μας κενό. Έχει έρθει ώρα να αντεπιτεθούμε, να αγωνιστούμε για να επανακτήσουμε κάποιες λέξεις, και ίσως αργότερα να επανα-προσδιορίσουμε ιδέες για έναν κόσμο με λιγότερη ανισότητα, εκμετάλλευση και αδικία.
Το Μαξιλάρι διηγείται την ιστορία μιας απόπειρας γεφύρωσης ετεροτήτων, αγάπης και έρωτα, χιούμορ και μελαγχολίας, ύπνου και παιχνιδιού, μια γεφύρωση του ουρανού με την θάλασσα.
Το τέρας Μαξιλάρι πραγματοποιήθηκε γιατί είμαι πλούσιος σε φίλους, με ελάχιστα χρήματα και πολύ ιδεαλισμό. Με έναν ασκητικό και συλλογικό τρόπο.
Ο κόσμος μου είναι η γλώσσα που μοιράζομαι, ελπίζω να βρούμε κοινό έδαφος.»
