H Μάνια Παπαδημητρίου ερμηνεύει έναν συγκλονιστικό «Μονόλογο» στο Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας – Β’Σκηνή. Με αυτή την αφορμή γράφει στο Culture Now.
_____
Είναι παραμονή πρωτοχρονιάς.
Κάποιοι από το πάνω διαμέρισμα χορεύουν, διασκεδάζουν, χαριεντίζονται.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η Μυριέλ από κάτω, μόνη, τους ακούει και δεν μπορεί να κοιμηθεί.
Έπειτα ησυχάζουν.
Ακούει τη σιωπή τους.
Νομίζει ότι μιλούν γι αυτήν.
Θυμάται όλη της τη ζωή.
Δεν ήταν μια καλή ζωή, ή ήταν αλλά δεν είναι πια;
Δεν έκανε αυτά που ήθελε, εκτός από λίγες φορές.
Έκανε αυτά που ήθελαν οι άλλοι, ή αυτά που έπρεπε;
Δεν ήταν καλή κόρη.
Δεν κατάφερε να είναι καλή μάνα.
Εκείνη νιώθει ότι έφταιξαν για όλα οι άλλοι.
Τους έκρινε από παιδί.
Η σχέση της με τη μητέρα της ήταν άθλια.
Δεν έμαθε να αγαπά.
Δεν πίστεψε πως την αγάπησε κανένας άλλος εκτός από τον πατέρα της.
Δεν μεγάλωσε ποτέ.
Και τώρα γερνά.
Και όλα ξαναγυρνούν καθώς πασχίζει απελπισμένα να κρατηθεί στη ζωή.
Θέλει να ζήσει.
Μα δεν θεωρεί ζωή αυτό που ζει.
Ζωή είναι πάντα κάτι άλλο καλύτερο που ήταν πριν.
Όλα και όλοι της φταίνε.
Έχει χάσει ένα παιδί στην εφηβεία.
Θρηνεί.
Αλλά ταυτόχρονα αυτοσαρκάζεται.
Σαν μια μαριονέτα στα χέρια κάποιας παράξενης μοίρας και ταυτόχρονα του αθεράπευτου εγωισμού της.
Αν υπήρχε Θεός θα την άκουγε και θα την βοηθούσε.
Επικαλείται αυτόν τον Θεό σαν να υπήρχε.
“Θεέ μου κάνε πως υπάρχεις.
Κάνε σαν να υπάρχει ένας Παράδεισος και μια Κόλαση”
Ο δυτικός άνθρωπος μόνος χωρίς Θεό, απέναντι στο φόβο του θανάτου που θέλει να έχεις Θεό για να τον αντέξεις.
◊ Ο «Μονόλογος», που βασίζεται στο ομότιτλο έργο της Σιμόν ντε Μπωβουάρ, παρουσιάζεται στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας-Β’ σκηνή. Περισσότερες πληροφορίες, εδώ